ΜΑΘΗΣΙΑΚΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ

ΜΑΘΗΣΙΑΚΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ…

Πίσω από διαταραχές στη συγκέντρωση μπορεί να κρύβονται και άλλες δυσλειτουργίες του εγκεφάλου, οι οποίες οδηγούν σε χρόνιες αποτυχίες στο σχολείο και δημιουργούν στρες στο παιδί. Αρκετά συχνά, σύμφωνα με τον ψυχολόγο Χέλμουτ Βάϊρετερ από την Ουλμ, η έλλειψη προσοχής οφείλεται σε κάποια μαθησιακή διαταραχή. Ένα τέτοιο έλλειμμα στη σκέψη σχετίζεται ενίοτε με την εξέλιξη του ατόμου, που αφορά κατά κανόνα μεμονωμένους τομείς. Πρόκειται για τη λεγόμενη μερική διαταραχή απόδοσης. Για παράδειγμα , ένα παιδί μπορεί να δυσκολεύεται στην αριθμητική , παρόλο που μπορεί να διαβάζει καλά, και γενικά να συμμετέχει στο μάθημα ενεργώς. Σύμφωνα με στατιστικές , 3,5% των παιδιών στη Γερμανία αντιμετωπίζουν πρόβλημα στους αριθμητικούς υπολογισμούς, παρουσιάζουν μειωμένη κατανόηση των αριθμών, και των ποσοτήτων, αν και ανήκουν στο μέσο όρο ευφυΐας. Στην πρόσθεση και στην αφαίρεση στον πολλαπλασιασμό και στη διαίρεση, συχνά προσπαθούν να απομνημονεύσουν αριθμούς και τύπους. Όταν λίγο όμως αλλάξει η άσκηση δε δουλεύουν με τα νένα δεδομένα και απογοητεύονται.. Στο σχολείο η αδυναμία γίνεται φανερή μεταξύ τρίτης και πέμπτης τάξης . οι αποτυχίες στο , προκαλούν άγχη ,αποτυχίας, και σωματικά συμπτώματα όπως αϋπνία ή άνορεξία. Η νευρικότητα και στο στρες εκδηλώνονται επίσης υπό μορφή ισχυρών διαταραχών στη συγκέντρωση . Πιο γνωστή απτην αδυναμία με τους αριθμούς είναι η αδυναμία στο διάβασμα και στο γράψιμο- η δυσλεξία-.4-8% των παιδιών σχολικής ηλικίας πάσχουν απ αυτήν την μερική διαταραχή στην απόδοση, παρόλο που πολλές φορές ξεπερνούν τον μέσο όρο ευφυΐας.. Τα αγόρια που γενικά υστερούν λεκτικά σε σχέση με τα κορίτσια, παρουσιάζουν τη διαταραχή με τετραπλάσια συχνότητα από ότι τα κορίτσια Η δυσλεξία μπορεί να εκδηλωθεί με διαφορετικούς τρόπους. Μερικά παιδιά κόβουν τις λέξεις, άλλα μπερδεύουν τα γράμματα , ενώ στο διάβασμα πολλά παιδιά δυσκολεύονται να μετατρέψουν τη λέξη σε εικόνα που βλέπουν στο χαρτί. Μπορεί και να μη καταλαβαίνουν τις ερωτήσεις στα μαθήματα , κάτι που δυσκολεύει την πρόοδο τους στο σχολείο. Εξ αιτίας αυτής διαταραγμένης αντίληψης τους, τα δυσλεκτικά παιδιά δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν στην εργασία τους.(Petra Thorbietz,2009)

HOMO ECONOMICUS

Όλοι έχουμε μέσα μας σε κάποιο ποσοστό…έναν …Homo economicus;;;;;;; Όπως αναφέρει ο γνωστός οικονομολόγος του Πανεπιστημίου του Cambridge, Amartya Sen, τα βιβλία οικονομίας είναι γεμάτα από ψυχρούς υπολογιστικούς χαρακτήρες, «οικονομικούς ανθρώπους», ενώ στην πραγματική ζωή κυκλοφορούν Αμλετ, Ληρ,Μάκβεθ, Οθέλλοι (Σεν 2000:45) Συνεχίζει. Χωρίς να βλέπω και πολλούς τέτοιους, βρίσκω πράγματι εκείνον τον άλλον άνθρωπο του θετικισμού ψυχρό και άκαμπτο χωρίς αισθήματα , αξίες, και πατρίδες αλλά μόνο προτιμήσεις. Είναι ο οικονομικός άνθρωπος ο homo economicus, και κατά προέκταση ο «γεωγραφικός άνθρωπος» ο οποίος στηρίζεται θεωρητικά στα νεοκλασικά οικονομικά

Ανθρώπινος μαγνητισμός

Ανθρώπινος μαγνητισμός; Πολικότητα του ανθρώπινου σώματος;
( με πειράματα…για μικρές αποδράσεις απτο μικρόκοσμό μας!)
Αν πετάξουμε μια πέτρα στο νερό, θα δούμε γύρω απτο σημείο της πτώσης να σχηματίζονται κύκλοι που όλο και θ απλώνονται και θα σβήνουν καθώς θα απομακρύνονται.
 Αν βάλουμε μαζί 2 σώματα, το ένα θερμό και το άλλο ψυχρό, η θερμότητα που θα ακτινοβολεί με κυματισμούς το θερμό, θα φτάσει στο ψυχρό σώμα, και θα του μεταδώσει θερμοκρασία. Ο σερ Ουίλιαμ Κρουκς, ο μεγάλος Άγγλος σοφός που είχε ενδιαφερθεί για τις ψυχικές έρευνες, απέδειξε ότι οι φυσικές δυνάμεις όπως ο ήχος, ο ηλεκτρισμός, η θερμότητα το φως κλπ, οφείλονται σε δονητικές κινήσεις. Σαν σημείο εκκίνησης πήρε το εκκρεμές που χτυπά στον αέρα τα δευτερόλεπτα. Διπλασίαζε συνεχώς τον αριθμό των χτυπημάτων. Μετά από 32 δονήσεις ανά δευτερόλεπτο, η δόνηση παράγει τον ήχο.
Πρόκειται για τη χαμηλότερη μουσική νότα , αλλά στο βαθμό που οι δονήσεις αυξάνονται ,ο ήχος γίνεται όλο και διαπεραστικότερος. Το ανθρώπινο αυτί συλλαμβάνει τους ήχους μέχρι 32.768 δονήσεις ανά δευτερόλεπτο. Πέρα από τον ήλιο, πολλαπλασιάζοντας τις δονήσεις παράγεται το φως, η θερμότητα, ο ηλεκτρισμός..κλπ. Σ’ αυτή την κλίμακα των δονήσεων πιστεύει ο Εκτόρ Ντυρβίλ(Αθήνα 1987) ότι πρέπει να βρίσκεται και ο ανθρώπινος μαγνητισμός….
Την πολικότητα του ανθρώπινου σώματος μάντεψαν σε γενικές γραμμές οι μεγάλοι μαγνητιστές του παρελθόντος Παράκελσος, Βαν Χέλμοντ, Ρόμπερτ Φλόυντ. Στη συνέχεια μετά από μια μακρόχρονη περίοδο λήθης, ο μαγνητισμός ξαναγεννιέται με τον Μεσμέρ που στην πρότασή του βεβαιώνει. «Ιδιαίτερα στο ανθρώπινο σώμα, εκδηλώνονται ιδιότητες ανάλογες
μ αυτές του μαγνήτη. Διακρίνουμε σ αυτό πόλους το ίδιο διαφορετικούς και αντιτιθέμενους, οι οποίοι μπορούν να επικοινωνήσουν ,να αλλαχτούν, να καταστραφούν,η να αντιστραφούν.» Όμως η αντίληψη αυτή η οποία επαναλήφθηκε από τον Ντελόν δεν εξετάστηκε σε βάθος, παρά απτον Βαρώνο Ράινχενμπαχ, ο οποίος μετά από πειράματα 30 ετών και επάνω σε ευαίσθητα υποκείμενα, αναγνωρίζει ότι το ανθρώπινο σώμα πολώνεται, Ότι οι αντίθετοι πόλοι λάμπουν με διαφορετικά χρώματα. Ότι οι αισθήσεις που νοιώθουν τα άτομα με την επαφή ή απλώς με την προσέγγιση του ενός πόλου σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος δεν είναι ίδιες, παρά με την επίδραση άλλου συγκεκριμένου πόλου, και ότι οι ιδιαιτερότητες αυτές παρατηρούνται με όλα σχεδόν τα σώματα και τις δυνάμεις της φύσης!!!

Τι θεωρείται «αποκλίνουσα συμπεριφορά»;
Ο όρος απόκλιση από άποψη ψυχολογίας «χρησιμοποιείται για τις ποιοτικές ή ποσοτικές διαφορές μεταξύ της συμπεριφοράς ενός ατόμου και ενός κανόνα, ενός συστήματος αναφοράς, μιας κανονικής πορείας» (Παπαδόπουλος, 1994: 77).
Σύμφωνα με τον ορισμό που βρίσκουμε στο κοινωνιολογικό λεξικό της UNESCO «αποκλίνουσα συμπεριφορά (deviant behaviour) είναι η συμπεριφορά που από ή συγ-κρούεται με τους γνώμονες (standards) που είναι κοινωνικώς ή πολιτιστικώς αποδεκτοί από μία κοινωνική ομάδα (social group) ή ένα κοινωνικό σύστημα (social system)” (UNESCO, 1972: 909). Διερευνώντας τον όρο παρατηρείται πως η έννοια της απόκλισης προκύπτει από τη στατιστική αφού αποκλίνουσα συμπεριφορά αποκαλούμε αυτή που ξεφεύγει από το μέσο όρο. Ωστόσο έννοιες όπως η απόκλιση και η κανονικότητα γίνονται σαφέστερες από το περιεχόμενο μόνο αν τις εξετάσουμε σε σχέση με τα « πολιτισμικά» γνωρίσματα της ομάδας, βάσει των οποίων εκτιμάται η απόκλιση» (UNESCO, 1972 : 909).
Στη στατιστική πλευρά της απόκλισης αναφέρονται και οι Clinard & Meier, οι οποίοι υποστηρίζουν πως οι ορισμοί της έννοιας στηρίζονται σε στατιστικές, απόλυτες, αντιδραστικές ή κανονιστικές απόψεις. Στατιστικά απόκλιση θεωρείται οποιαδήποτε συμπεριφορά δεν παρουσιάζεται συχνά. Από απόλυτη άποψη απόκλιση είναι η παράβαση αρχών που θεωρούνται παγκόσμιες. Ένας ορισμός που στηρίζεται σε αντιδραστικές απόψεις θεωρεί ως απόκλιση την παραβίαση μιας συγκεκριμένης απαγόρευσης (επίσημης ή μη), ενώ σύμφωνα με τον κανονιστικό ορισμό απόκλιση είναι η παραβίαση μιας νόρμας (ενός κανόνα) προς την οποία η πλειοψηφία θεωρεί ότι πρέπει να συμμορφωθεί ( Clinard & Meier, 2007 στο Steffgen, 2009). Η έννοια της απόκλισης οροθετείται, επίσης, από κάποιους ερευνητές βάση τριών διαφορετικών εννοιολογικών προσεγγίσεων: την κανονιστική- νομική θέση, τη θέση της κοινωνικής προσδοκίας και την αντιδρασιακή θέση (Δήμου, 2003). Σύμφωνα με την κανονιστική- νομική θέση ως απόκλιση εννοείται οτιδήποτε αποτελεί παράβαση των γραπτών νόμων, αφού ως κριτήριο για την οριοθέτηση μίας πράξης ως αποκλίνουσας ή μη είναι οι διατάξεις του ποινικού κώδικα, οι οποίες είναι οι μόνες που μπορούν να προσδιορίσουν αντικειμενικά το περιεχόμενο της απόκλισης (Bloch και Flynn, στο Δήμου, 2003). Και ενώ θεωρούμε πως οι παραβάσεις των γραπτών νόμων συνιστούν απόκλιση, ωστόσο δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πως υπάρχουν και άτυποι νόμοι και κανόνες η παράβαση των οποίων επίσης θεωρείται απόκλιση. Η θέση της κοινωνίας αναφέρει πως οι κοινωνικοί κανόνες διαμορφώνουν τις κοινωνικές προσδοκίες οι οποίες σχηματοποιούνται κατά τη διαδικασία της κοινωνικοποίησης του ατόμου, και εσωτερικεύονται από αυτό. Η εκπλήρωση ή μη αυτών των κοινωνικών προσδοκιών συντελεί στο να χαρακτηριστεί μία πράξη ως αποκλίνουσα ή μη (Δήμου, 2003). Βάσει της αντιδρασιακής θέσης μία συμπεριφορά κατατάσσεται ως αποκλίνουσα ανάλογα με τις αρνητικές κυρώσεις που αυτή δέχεται από τον περίγυρο. Επομένως η άποψη αυτή εξετάζει τις αρνητικές κυρώσεις που δέχεται μία πράξη χωρίς όμως να μελετά το πλαίσιο μέσα στο οποίο η πράξη αυτή δημιουργήθηκε (Δήμου, 2003). Ο Δήμου ωστόσο αναφέρει πως ένας πληρέστερος ορισμός της απόκλισης θα μπορούσε να προκύψει από την αφομοιωτική θέση, η οποία συνδυάζει τα κριτήρια της κανονιστικής και αντιδρασιακής θέσης. Στη βιβλιογραφία υπάρχουν πολλοί όροι για να περιγράψουν την αποκλίνουσα συμπεριφορά όπως απόκλιση, παρέκκλιση, προβλήματα συμπεριφοράς, διαταραχές του συναισθήματος και της συμπεριφοράς ή συναισθηματικές και συμπεριφορικές διαταραχές, παραβατικότητα κ.ά

ΑΘΗΝΑ--ΧΩΡΟΤΑΞΙΑ-ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑ

Πολεοδομία-Χωροταξία-Ιστορία Εμπορικού Τριγώνου Αθήνας!

Το εμπορικό τρίγωνο αντιστοιχεί σε μια διακριτή επιφάνεια στο εσωτερικό του ιστού του κέντρου της Αθήνας. Η περίμετρος του, Αθηνάς –Ερμού-Σταδίου ανήκει στις νεοκλασικές παραχαράξεις. Η Αθηνάς είναι διχοτόμος του μεγαλύτερου τριγώνου που είναι ισοσκελές και έχει πλευρές τις Πειραιώς-Σταδίου-Ερμού. Οι χαράξεις αυτές συμπίπτουν γενικά με τα όρια της παλιάς πόλης. Η μορφή του εσωτερικού οδικού δικτύου του εμπορικού κέντρου δεν είναι ενιαία. Το νότιο τμήμα του διατηρεί τις χαράξεις της παλαιάς πόλης. Στο βόρειο τμήμα του νεοκλασικοί πολεοδόμοι εξαφάνισαν τις παλιές χαράξεις κα τις αντικατέστησαν από ευθύγραμμες διανοίξεις. Οι κορυφές τους μεγάλου τριγώνου σηματοδοτούνται από τις πλατείες Ομονοίας . Συντάγματος, και την πλατεία τους Κεραμικού. Το ίδιο το Εμπορικό Τρίγωνο στο εσωτερικό του γενικότερου δικτύου της πόλης χάνει την ταυτότητά του, και αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους.

(Αραβαντινός, Βλαστός, Εμμανουήλ, Μαρίνος-Κουρής, Μεμος, Σμπονιας& Τσουτσος. Περιβαλλοντικός σχεδιασμός Πόλεων και κτιρίων. Περιβαλλοντικός Σχεδιασμός Έργων υποδομής. Φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον. Πάτρα.1999)

ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Ρώσος μυθιστοριογράφος Φίοντορ Μιχαήλοβιτσς Ντοστογιέφσκι
με τις πολλές αντιξοότητες που περνάει στην απολυταρχίας της χώρας του, τη σκληρή στρατιωτική υπηρεσία στη Σιβηρία, την εξευτελιστική πάλη για συγνώμη μας παροτρύνει
«Να βρεις τον άνθρωπο μέσα στον άνθρωπο» Συμπληρώνει προς το τέλος της ζωής του.«Με αποκαλούν ψυχολόγο, αλλά είναι λάθος, είμαι ένας απλός ρεαλιστής , με την πιο υψηλή όμως έννοια, εικονίζω δηλαδή τα απύθμενα βάθη της ανθρώπινης ψυχής» ! Σύμφωνα με την ευρωπαϊκή λογοτεχνία, όταν ο Ντοστογιέφσκι εμφανίζεται το 1843 στη λογοτεχνική αρένα με μια μετάφραση της Ευγενίας Γκραντέ του Μπαλζάκ, και δείχνει πόσο η Ρωσία παρά τους μεγάλους συγγραφείς της , ήταν ακόμα στραμμένη προς την Ευρώπη. Αργότερα κυκλοφορούν . Το έγκλημα και τιμωρία. Πόλεμος και ειρήνη, Ο Ηλίθιος , Δαιμονισμένοι, Αδελφοί Καραμαζώφ, και Άννα Καρένινα, μυθιστορήματα τεράστια, βαθιά σαν ωκεανοί, που ενθουσιάζουν τα πλήθη στη Ρωσία. Οι δύο Μεγάλοι του ρώσικου μυθιστορήματος. Ο Τολστόι και ο Ντοστογιέφσκι, έρχονται στη Δύση και μαγεύουν την Ευρώπη γιατί διεισδύουν στη ψυχολογία , εκφράζουν το μεγαλειώδες, και απέχουν από τ ο κλασικό. Ο κόσμος του Ρώσου μυθιστοριογράφου δεν είναι φανταστικός και αγγελικά πλασμένος. Εμφανίζονται σκάνδαλα, βιαιότητες, σε ένα σκηνικό τραγικό και εξπρεσιονιστικό.(Βασικό χαρακτηριστικό των εξπρεσιονιστών καλλιτεχνών ήταν η τάση να παραμορφώνουν την πραγματικότητα στα έργα τους, αδιαφορώντας για τη πιστή αναπαράσταση. Γενικά ο εξπρεσιονισμός διακρίνεται από μια έντονη αγωνία, χωρίς χαρούμενη διάθεση) Άθλια δωμάτια όπου ο δολοφόνος και η αμαρτωλή , κάτω από το φως του κηροπήγιου διαβάζουν το ιερό βιβλίο.(Έγκλημα και τιμωρία ,1866)Παρακμιακές σκάλες όπου ψιθυρίζονται τρομερές ομολογίες, και ο Ρογκοζίν κρύβεται με το μαχαίρι στο χέρι.(ο Ηλίθιος 1868)Σκοτεινές νύχτες όπου ο ήρωας βγαίνει από τον ίδιο του το σωσία(Ο Σωσίας,1846) και ο Σβιντριγκαίλωφ αυτοκτονεί μετά από ερωτικούς εφιάλτες((Έγκλημα και τιμωρία)και ο Σάτωφ δολοφονείται (Οι Δαιμονισμένοι, 1872)ενώ ξεσπούν εγκλήματα με επιληψία.Αυτόν τον τραγικό κόσμο διερευνά ο Ντοστογιέφσκι, με την ανεπτυγμένη μεγαλοφυΐα του. Η ζωή τον ρίχνει στη δυστυχία .Δραματικός θάνατος του πατέρα του, ίσως δολοφονημένου, πολιτική συνομωσία κατά της απολυταρχίας, σύλληψη , φυλακή, εικονική εκτέλεση, κάτεργο στο φρούριο, σκληρή στρατιωτική υπηρεσία στη Σιβηρία, εξευτελιστική πάλη για συγνώμη, λανθάνουσα επιληψία, πένθος από γυναίκα , αδελφό, φίλο, χρέη και αναγκαστική εξορία στην Ευρώπη με τη δεύτερη γυναίκα του την Άννα, πάθος για τη ρουλέτα. Όλα του τα έργα είναι μια διερεύνηση της ψυχής του ανθρώπου. Στην αρχή ανακαλύπτει ότι ο καθένας μας είναι η πληγή και το μαχαίρι, η ιδέα και παράλληλα ο θάνατός της. Βεβαιώνει ότι η ζωή δεν υπάρχει χωρίς την επιθυμία την ελεύθερη βούληση και τον πόνο, και ότι ο άνθρωπος είναι ένα μυστήριο, που δεν ανάγεται στη λογική, είναι παρόν (το μυστήριο) εκεί που οι όχθες σμίγουν και τα αντίθετα συνυπάρχουν. Η ατέλειωτη πάλη του Θεού και του διαβόλου. Εκεί βρίσκεται το συγγραφικό του μεγαλείο και η φιλοσοφική του θεώρηση για τον σύγχρονο κόσμο. Το συνολικό του έργο, διερευνά και φωτίζει την ανθρώπινη ψυχολογία///Ευρωπαϊκά γράμματα. Ιστορία της Ευρωπαϊκής λογοτεχνίας εκδ. Σόκολης Αθήνα 1999///

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ.ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΟΥΣ ΜΕΛΕΤΗΤΕΣ!

Τι είναι παγκοσμιοποίηση σύμφωνα με επιστήμονες, κοινωνιολόγους-ερευνητές;;;  (εμπλουτισμένο&βελτωμένο )..

Η σφαιρικότητα στη γνώση, σημαίνει και σφαιρική σκέψη!!

 

 [Οι περισσότερες πηγές είναι από ( Social sciences.Stuart Hall,David Held.&Antony McGreW.Η ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ, Σαββάλας,  2003)]

Είναι μια έννοια αρκετά ασαφής και απροσδιόριστη, που λέγεται τα τελευταία 10 χρόνια χωρίς να είναι ευκρινές το περιεχόμενο και η σημασία του.. Κυρίως αναφέρεται σε μια πρόσφατη μεταβολή στην παγκόσμια οικονομία, η οποία ακόμα ερευνάται. Ταυτίζεται γενικά  με την ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων, τη διεθνοποίηση παραγωγής του εμπορίου αγαθών και υπηρεσιών. Με την παγκοσμιοποίηση η σημασία της εθνικής οικονομίας μειώνεται, και η αγορά παρουσιάζει μια παγκόσμια διάσταση, την ίδια στιγμή που οι νέες τεχνολογίες μικραίνουν τις αποστάσεις και διευκολύνουν τις επικοινωνίες.

Από πού πηγάζει ; Τις ρίζες της νεωτερικότητας (συνέπεια της οποίας είναι η παγκοσμιοποίηση) τις συναντάμε τους νεότερους χρόνους στις πόλεις της Βόρειας Ιταλίας, όπου ελευθερώνεται το άτομο, και εξελίσσεται κατά  την εποχή του Διαφωτισμού.(Διαφωτισμός=κίνημα του 18^ου που ελευθέρωνε το άτομο απτις μεσαιωνικές αντιλήψεις, έθετε νέες κοσμοθεωρίες όπως.. «Τόλμα να γνωρίσεις» και  «αμφισβήτησε την αυθεντία»)

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η νεωτερικότητα σχετίζεται με ανεπανάληπτες ιστορικές διεργασίες(πολιτικές, οικονομικές κοινωνικές και πολιτισμικές), που έλαβαν χώρα κάτω από μοναδικές ιστορικές συνθήκες στη γηραιά ήπειρο. Όπως η ανάδυση του έθνους-κράτους, και του κράτους δικαίου, ο καπιταλισμός, η ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας, η εκκοσμίκευση, ή άνοδος της επιστήμης , ο διαχωρισμός του ιδιωτικού απτο δημόσιο, κλπ

Συνδέεται επίσης με την άμετρη αλαζονεία και βία της Ευρώπης απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο που είχε χαρακτήρα αποκλεισμού, κατάκτησης, αποικιοποίησης ή και εκμετάλλευσης Την αιματηρή εκμετάλλευση του τρίτου κόσμου, με τις ντετερμινιστικές απόψεις περί φυλετικών ανισοτήτων και  τους δυο μεγάλους ιμπεριαλιστικούς πολέμους του 20^ου αιώνα.

Μέσα στα πλαίσια του εκσυγχρονισμού που επιβάλλει η νεωτερικότητα, παρακάμπτονται παλιές εξουσιαστικές δομές και παραδοσιακές μορφές οργάνωσης. Μετά την κατάρρευση των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο φιλελευθερισμός τόσο σε επίπεδο οικονομίας όσο και επίπεδο πολιτικής, τείνει να αποτελέσει παγκόσμιο πρότυπο πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης..Η επικράτηση αυτή του φιλελευθερισμού για τον Φουκουγιάμα σημαίνει το τέλος της ιστορίας και την απαρχή μια αιώνιας ειρήνης. Ο Καλλίνικος τονίζει την άρρηκτη σχέση νεωτερικότητας και καπιταλισμού. Σε αντίθεση με αυτούς τους μελετητές, ο Γκίλπιν αρνείται την ταύτιση της νεωτερικότητας κα του φιλελευθερισμού ή της νεωτερικότητας και του καπιταλισμού

( Με τον όρο καπιταλισμός εννοούμε μια ανταγωνιστική προσφορά και ζήτηση αγαθών και εργασίας σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, ενώ με τη βιομηχανική κοινωνία εννοούμε την παρέμβαση των ανθρώπων πάνω στις πηγές ενέργειας και τις πρώτες ύλες με σκοπό τον μετασχηματισμό της φύσης με την βοήθεια της τεχνολογίας, προς όφελος του ανθρώπου.

Οι κύριοι στοχαστές, παρουσιάζουν αντιμαχόμενες απόψεις.
Κατά τον Γκίτενς(κοινωνιολόγο που έχει ασχοληθεί διεξοδικά)η παγκοσμιοποίηση, είναι κάτι περισσότερο από μια αλληλοσύνδεση  κρατών. Κατ΄αυτόν οι τοπικές επιρροές ελαχιστοποιούνται πάνω στα άτομα, και αποκτούν παγκόσμιες διαστάσεις. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η παγκοσμιοποίηση επιφέρει μια αδυναμία των κρατών να ελέγξουν από μόνα τους εγχώρια ζητήματα. Έτσι το έθνος κράτος αναζητά λύσεις στα προβλήματά του με τη διεθνή συνεργασία.!Η παραχώρηση εθνικών δικαιωμάτων σε διακρατικούς και υπερεθνικούς θεσμούς, διεθνοποιεί όπως λέει ο Κοξ το κράτος. Μέσα σε αυτό το φαινόμενο η αυτονομία των κρατών είναι ανάλογη με την ισχύ τους. Για τον Περλμούτερ, η παγκοσμιοποίηση οδηγεί στη σύνθεση ενός παγκόσμιου πολιτισμού, και μιας υπέρβασης του έθνους –κράτους.
Για τους νεομαρξιστές η παγκοσμιοποίηση δεν αποτελεί την απαρχή ενός παγκόσμιου πολιτισμού, αλλά την επιβολή μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας και κοινωνίας από την κυρίαρχη οικονομική ελίτ.
Όσα από τα κράτη αποφασίζουν να αγνοήσουν τους κανόνες της παγκόσμιας καπιταλιστικής τάξης, περιθωριοποιούνται. Τα υπόλοιπα δικτυωμένα στο καπιταλιστικό δίκτυο, επιτρέπουν σε υπερεθνικές ρυθμιστικές δομές (G7, ΔΝΤ,ΕΕ κ.α) να καθορίσουν προς χάρη της ευημερίας του παγκόσμιου κεφαλαίου, τις πολιτικές τους καθιστώντας τα εθνικά σύνορα άσκοπα. Ο Βαλερσταϊν είναι ένας απ αυτούς, ο οποίος συνδέει την παγκοσμιοποίηση με μια αιτιώδη λογική. Αυτή είναι η δυναμική του καπιταλισμού, ο οποίος καθορίζει την την σχέση των εθνών κρατών μέσα σε ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που ευνοεί τις ανισότητες(κατ΄αυτόν.)
Ο Ροζενάου βλέπει την παγκοσμιοποίηση ως απότοκη της τεχνολογικής προόδου. Κατ΄αυτόν η παγκοσμιοποίηση οδηγεί σε ένα διχασμό.Από τη μια έχουμε το έθνος κράτος, και από την άλλη ένα πολυσύνθετο πλέγμα υπερεθνικών οντοτήτων..
Ο Γκίλπιν(ρεαλιστής των διεθνών σχέσεων) απορρίπτει όλες τις ανωτέρω απόψεις , και ισχυρίζεται μέσα από τις μελέτες του, ότι η παγκοσμιοποίηση δεν αναδιαμορφώνει το μέλλον και τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις. Εξυπηρετούνται όμως συμφέροντα ισχυρών ηγεμονικών κρατών. Κατ΄αυτόν, οδηγεί σε εσωστρέφεια τα έθνη κράτη τα οποία ενισχύουν την στρατιωτική τους ισχύ, απέναντι στη εντεινόμενη διεθνή ανασφάλεια

Οι ρεαλιστές δε βλέπουν τη παγκοσμιοποίηση ως το τέλος του έθνους κράτους, (όπως οι ιδεαλιστές) αντίθετα οι ενδείξεις τους συνηγορούν υπέρ της ενίσχυσης των εθνών κρατών.

Ο Σκλέρ συνδέει την παγκοσμιοποίηση με τρεις υπερεθνικές πρακτικές κα θεσμούς. Σε οικονομικό επίπεδο το θεσμό της υπερεθνικής επιχείρησης, σε πολιτικό την υπερεθνική τάξη, και σε πολιτικό-ιδεολογικό την κουλτούρα του καταναλωτισμού
Τέλος θεωρείται μύθος, ότι με την παγκοσμιοποίηση ο κόσμος αλληλοεξαρτιέται περισσότερο. Υπάρχει αλληλεξάρτηση στις διακρατικές σχέσεις, αλλά αυτή είναι μικρότερη από την εποχή του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Αυτό που υπάρχει είναι η αλληλοσύνδεση η οποία σημαίνει ευαισθησία, στα παγκόσμια γεγονότα.////////.

 

 

ΦΟΒΟΣ ΤΟ ΤΟΞΙΚΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

Φόβος. Το δυνατό τοξικό συναίσθημα που αναχαιτίζει τις επιθυμίες..μας.;;.

 Η λέξη φόβος προέρχεται από το ρήμα φέβομαι που σημαίνει "φεύγω έντρομος, τρέπομαι εις φυγήν". Δεν έχει αλλάξει η σημασία της. Και σήμερα σημαίνει ότι και στην αρχαία. Πανικός, τρόμος. Από τη μια αποσκοπεί στο να μας προστατεύσει από μία άμεση ή έμμεση απειλή, γι αυτό και αντιδρά πρώτος όταν βρεθούμε σε κίνδυνο, πχ μπροστά σε ένα επικίνδυνο ζώο. Η ένταση του φόβου που θα νιώσουμε εξαρτάται από το αν θα μπορέσουμε να «επιβάλλουμε» τη λογική μας σκέψη και να τον σταματήσουμε ή να τον ελέγξουμε. Με τα αποστάγματα από όλα τα πεδία…συνειδητοποιούμε την τοξικότητά του.., και τον αποβάλλουμε…..!!
 Απ' όλους τους φόβους που τρέφουμε, επαληθεύονται ευτυχώς μόνο οι χειρότεροι Σταντάλ
 Ας μην κοιτάμε πίσω με θυμό, ούτε μπροστά με φόβο, αλλά γύρω με επίγνωση Θέρμπερ Τζ.
Αυτό είναι το μυστικό του ηρωισμού: να μην επιτρέπεις στον φόβο να συνοδεύει τη ζωή σου Μπ Σω Γαλήνη είναι η κατάλυση κάθε πόθου και φόβου Βούδας
Δεν είναι φοβερό αν σας προσέβαλλαν, σας κορόιδεψαν ή σας λήστεψαν. Φοβερό είναι αν εσείς δεν μπορείτε να τα ξεχάσετε Κομφούκιος
Δεν έχουμε να φοβηθούμε, παρά μόνο το φόβο Ρούσβελτ Φραγκλίνος Εκείνος που είναι μολυσμένος με το φόβο της αρρώστιας, είναι ήδη μολυσμένος με την αρρώστια του φόβου Ντε Μονταίν Οι άνθρωποι που επιθυμούν να εμπνέουν τρόμο, δείχνουν πως είναι φοβητσιάρηδες. Έμερσον Ρ.
Η λογική παλεύει με το φόβο και νικά Ευριπίδης
Η συνείδηση στέκει μόνη επάνω από τον φόβο Βίας Κανένα πάθος δεν ληστεύει τη δύναμη της ενέργειας και τη λογική από το μυαλό του ανθρώπου, όσο ο φόβος Μπιούρκ Ε.
Ο δικός μας φόβος μπροστά στην καταστροφή μόνο μεγαλώνει την πιθανότητα της Ράσελ Μπ. Ο φόβος είναι η αναμονή μελλοντικού κακού Πλάτων
 Ο φόβος κάνει τους έξυπνους ανόητους και τους δυνατούς αδύνατους Κούπερ Φ.
 Ο φόβος καταστρέφει την ελευθερία του ατόμου Αρτεμάκης Ο φόβος πηγάζει πάντοτε από την αμάθεια Έμερσον Πνίξε το φίδι της αμφιβολίας στην ψυχή σου, λειώσε τα σκουλήκια του φόβου στην καρδιά σου. Τότε και τα βουνά ακόμα θα παραμερίσουν απ’ το διάβα σου Σερεντί Κ.
Στον αγαθό άνθρωπο για το τίποτε δεν γεννιέται φθόνος, ούτε φόβος, ούτε οργή ή μίσος Πλούταρχος Τα δαιμόνια επιτίθενται στους φοβητσιάρηδες Ινδική παροιμία
Το μόνο πράγμα που πρέπει να φοβόμαστε, είναι ο ίδιος ο φόβος Ρούζβελτ Θ.
Το πέρασμα από μια θρησκεία του φόβου σε μια θρησκεία της ηθικής αποτελεί ένα μεγάλο βήμα στη ζωή ενός έθνους Αϊνστάϊν Α.
Φόβος: ψυχική αναταραχή που προκλήθηκε από την αναμονή του κακού Πλάτωνας
Χρησιμοποιήστε τη φαντασία όχι για να φοβάστε μέχρι το θάνατο, αλλά για να εμπνευστείτε για την ζωή Μπρούκμεν Α. Μη φοβείσθε υμείς. Οίδα γαρ ότι Ιησούν τον εσταυρωμένον ζητείτε. Ουκ έστιν ώδε. Ηγέρθη γαρ καθώς είπε [Ματθ. κη’6] Ματθ.κη'6 Μη φοβού, μόνον πίστευε [Μαρκ. ε’36] Μαρκ.ε'36 Μη φοβού. Μόνο πίστευε, και σωθήσεται [Λουκ. η’50] Λουκ.η'50 Ὁ Χριστὸς ἦλθε νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὸ φόβο τοῦ θανάτου καὶ τῆς κολάσεως, (Ἑβρ. β´ 14-15). Δὲν μᾶς ἔφερε πνεῦμα δειλίας, ποὺ προκαλεῖ φόβο, ἀλλὰ πνεῦμα υἱοθεσίας (Ῥωμ. η´ 14-15). Ὁ Χριστὸς μᾶς ἐλευθέρωσε. Ὅποιος πιστεύει στὸ Χριστὸ ἐλευθερώνεται καὶ ὁδηγεῖται στὴν ἀγάπη ποὺ «ἔξω βάλλει τὸν φόβο» (Α´ Ἰω. δ´ 18).

Απομυθοποίηση της μοναξιάς!!

Υπάρχουν άτομα που νοιώθουν μοναξιά ή βιώνουν μοναχικότητα ειδικά  αυτές τις μέρες των διακοπών μέσα ή έξω από  κόσμο; Ας γνωρίζουν ότι έχει πολλές εκφάνσεις …και ας την… απομυθοποιήσουν….

Το μήνυμα του Μπαλζάκ στα «βάσανα του Εφευρέτη» είναι ότι ο σύγχρονος άνθρωπος μαστίζεται από τον ακαθόριστο διαδεδομένο  φόβο της μοναξιάς. Παίρνει ατέλειωτα μέτρα πονηρά και παραπλανητικά μονοπάτια για να αποφύγει να αντιμετωπίσει την εμπειρία του να είναι μόνος.Ισως η μοναξιά χωρίς σημασία ύπαρξης ή απουσίας αξιών, πεποιθήσεων πίστης, και ο φόβος της απομόνωσης είναι το πιο τρομερό είδος αγχώδους μοναξιάς. Και συνεχίζει..Μάθε ένα πράγμα. Εντύπωσε τον στο νου σου που είναι ακόμα εύπλαστος. Ο άνθρωπος έχει τον τρόμο της μοναξιάς, και από  όλα τα είδη της μοναξιάς, η ηθική μοναξιά είναι η πιο τρομερή .Οι πρώτοι ερημίτες κατοικούσαν στο πιο πυκνοκατοικημένο κόσμο. Αυτόν των πνευμάτων. Η πρώτη ανάγκη του ανθρώπου,  είτε είναι λεπρός, είτε φυλακισμένος, αμαρτωλός, κλπ..είναι να έχει ένα σύντροφο στη μοίρα του .Για να ικανοποιήσει αυτή την ορμή που είναι η ίδια η ζωή, βάζει όλη την ενέργεια ολοκλήρωσης της ζωής του».

Στην κοινωνία μας δεν είναι σπάνια η αγχώδης μοναξιά να φτάνει σε παθολογικά άκρα .Εμφανίζει διαταραχές στην υγεία που συχνά  εκδηλώνεται με τη μορφή της μειλίχιας ύπαρξης. Είναι ένα είδος χρόνιας αρρώστιας που εξουθενώνει το άτομο.

Αντίθετα με την αγχώδη μοναξιά της σύγχρονης ζωής, ο Τόμας Γουόλφ, θεωρούσε την υπαρξιακή μοναξιά σαν μια εσώτερη κατάσταση της ύπαρξης. Πίστευε ότι είναι μια ουσιαστική κατάσταση δημιουργικότητας, και ότι απτα βάθη της απόγνωσης αναδύεται ώθηση για δημιουργία! Ο Ολιβερ Γουέντελ Χολμς εξέφρασε αυτή την πεποίθηση στην ομιλία του στους φοιτητές του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ το 1886  «Για να σκεφτείτε μια μεγάλη ιδέα, πρέπει να είστε συγχρόνως ήρωες και ιδεαλιστές. Μόνο όταν έχετε δουλέψει μόνοι σας, ένα μαύρο χάσμα μοναξιάς σαν  αυτό που περιβάλλει τον ετοιμοθάνατο, έχετε εμπιστευτεί τη δική σας αδιάσειστη θέληση, τότε μόνο θα έχετε επιτύχει.. Μόνο έτσι μπορείτε να κερδίσετε τη μυστική μοναχική χαρά του στοχαστή, ο οποίος γνωρίζει ότι 100 χρόνια μετά το θάνατό του, άνθρωποι που δεν τον ήξεραν θα κινούνται στο μέτρο της δικής του σκέψης…»

Ο Θόροου πέρασε πολλά χρόνια μόνο του στο δάσος και στο Walden έγραψε .Δεν ένοιωσα ποτέ μου μοναξιά, παρά μόνο μια φορά. Συνέβη λίγες βδομάδες μετά που ήρθα στο δάσος, όταν για μια ώρα αναρωτήθηκα μήπως η στενή ανθρώπινη συντροφικότητα, ήταν απαραίτητη για μια γαλήνια φυσιολογική ζωή. Σύντομα όμως αντιλήφθηκα ότι τα φανταστικά πλεονεκτήματα της ανθρώπινης συντροφικότητας ήταν ασήμαντα

Από την άλλη ο Εριχ Φρομ στο βιβλίο του «Διαφυγή από την Ελευθερία»εξηγεί γιατί η λύση να στέκεται κανείς μόνος σε ένα επικίνδυνο και ισχυρό κόσμο αποτυγχάνει αναπόφευκτα

Συναισθήματα μοναξιάς κρύβονται συχνά και στην παιδική ηλικία, χωρίς να τα εκφράζουν τα παιδιά,  και τα οποία αφού ανιχνευτούν, πρέπει να παρακαμφτούν, με πολυάριθμες μελετημένες  δραστηριότητες..

Η μοναξιά της δημόσια ζωής, υπάρχει κυρίως όταν πρέπει να παρθούν αποφάσεις οι οποίες έχουν εκτεταμένες συνέπειες,γιατί το πρόσωπο που κάθεται στο θώκο της εξουσίας, μένει μόνο του και συχνά υποφέρει από κριτική και εχθρότητα

Όλη σχεδόν τη ζωή του ο Αβραάμ Λίνκον ήταν μόνος. Απτη παιδική του ηλικία. Ποτέ δεν αισθάνθηκε τον κόσμο σαν τόπο χαράς.

Ο Γούντροου Γουίλσον είχε ένα όνειρο για την παγκόσμια ειρήνη, που αφιέρωσε τον εαυτό του μέσα στη  μοναχικότητα,μέσα στην οποία υπάρχει ευαισθησία, επίγνωση, αναγνώριση, υπόσχεση..

 

Τι είναι η αυτοεκτίμηση και πώς μετράται σύμφωνα με ειδικούς; .

Όπως πρώτος ισχυρίστηκε ο James (1890-1963), ως ενήλικοι διαμορφώνουμε μια σφαιρική άποψη για την αξία μας ως άτομα πέραν των αυτοπεριγραφών και των αυτοαξιολογήσεών μας στους διάφορους τομείς της ζωής μας. Αυτή η σφαιρική άποψη είναι η αυτοεκτίμησή μας. Η αυτοεκτίμηση επηρεάζεται από τις προσωπικές φιλοδοξίες, (επιδιώξεις) και τις υποκειμενικές αξιολογήσεις του ατόμου σχετικά με την επίτευξη ή όχι των επιδιωκόμενων στόχων του. Ο ίδιος πρότεινε μια μαθηματική σχέση, η οποία ορίζει την αυτοεκτίμηση ως το πηλίκο των επιτυχιών του ατόμου προς τις επιδιώξεις ή φιλοδοξίες του: Αυτοεκτίμηση = επιτυχίες/επιδιώξεις.Υιοθετώντας την άποψη του James o Rosenberg όρισε την αυτοεκτίμηση ως τη ≪θετική ή αρνητική στάση του ατόμου ως προς τον εαυτό του≫.
Σύμφωνα με τη θεωρία της συμβολικής αλληλεπίδρασης,
η έννοια της αυτοεκτίμησης αναδύεται όταν το άτομο έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τις απόψεις της κοινωνίας
Η μεταφορική του έκφραση για τον ≪καθρεπτιζόμενο
εαυτό≫ (looking-glass self) αναφέρεται στην άποψή του ότι ο εαυτός αποτελεί την αντανακλώμενη εκτίμηση ≪σημαντικών άλλων≫ που συνιστούν τον καθρέπτη τον
οποίο ατενίζουμε επιζητώντας πληροφόρηση σχετικά με τον εαυτό μας. Προσπαθούμε δηλαδή να εκτιμήσουμε τη γνώμη ή τις στάσεις που έχουν οι άλλοι για τον εαυτό μας και μετά εσωτερικοποιούμε τις στάσεις αυτές στο δικό μας ψυχισμό.
Στη θεωρία του περί αυτοεκτίμησης ο Mead (1934) υπογραμμίζει με τη σειρά του ότι η κοινωνία είναι αυτή που δίνει μορφή και νόημα στην αντίληψη του ατόμου για
τον εαυτό του. Αυτός ο ≪γενικευμένος άλλος≫ (generalized other) αποτελεί μια σημαντική προσθήκη στην έννοια του εαυτού ως αποτέλεσμα της κοινωνικής
αλληλεπίδρασης μέσα από ένα συμβολικό σύστημα επικοινωνίας.
Τόσο ο Cooley (1902) όσο και ο Mead (1934) πιστεύουν ότι οι διατομικές διαφορές στην αυτοεκτίμηση οφείλονται στο γεγονός ότι η έννοια του “γενικευμένου
άλλου” ποικίλει ανά άτομο, ανάλογα με το είδος των αξιών που ασπάζεται, αλλά και ανάλογα με το βαθμό σπουδαιότητας που τους αποδίδει η κοινωνία.
Όπως αναφέρει η Μακρή - Μπότσαρη (2001) ο Coopersmith ορίζει την αυτοεκτίμηση ως την αξιολόγηση που το άτομο κάνει και συνήθως διατηρεί σε σχέση με τον εαυτό του. Αυτή εκφράζει μία στάση αποδοχής ή αποδοκιμασίας που δείχνει
το βαθμό στον οποίο το άτομο πιστεύει ότι είναι ικανό, σημαντικό, επιτυχημένο και άξιο.
Η προσέγγιση του Ziller (1973) στην αυτοεκτίμηση γίνεται μέσα στο πλαίσιο της
κοινωνικής δομής του εαυτού. Ο εαυτός ορίζεται σε σχέση με “σημαντικούς άλλους”και η αυτοαξιολόγηση αναδύεται κυρίως μέσα από το κοινωνικό πλαίσιο αναφοράς.
Σύμφωνα με τον Burns τρία κύρια σημεία
φαίνεται ότι σχετίζονται με την αυτοαξιολόγηση. Το πρώτο σημείο είναι η σύγκριση της αυτοεικόνας κάποιου με την ιδανική εικόνα του εαυτού ή το είδος του ατόμου που
θα ήθελε να είναι. Το δεύτερο σημείο αφορά την εσωτερικοποίηση της εκτίμησης της
κοινωνίας. Το τρίτο σημείο αναφέρεται στην αξιολόγηση του ατόμου για τον εαυτό του ως σχετικά επιτυχημένου ή αποτυχημένου στην άσκηση αυτού που συνεπάγεται
η ταυτότητά του. Δε σημαίνει ότι αυτό που κάποιος κάνει είναι αφ΄εαυτού καλό, αλλά ότι κάποιος είναι καλός σε αυτό που κάνει. Κατά την Ball (1993) εκείνο που νομίζουμε ή πιστεύουμε για τον εαυτό μας
καθορίζει την αυτοεκτίμησή μας. Όταν υπάρχει χαμηλή αυτοεκτίμηση υπάρχει και το πιστεύω ότι δεν είμαι αρκετά καλός. Αυτό συχνά συνοδεύεται από αρνητικά
συναισθήματα τα οποία είναι αποτέλεσμα των σκέψεων και των πιστεύω. Τα συναισθήματα που συνδέονται με τις σκέψεις ότι δεν είμαι αρκετά καλός είναι ψυχικά
τραύματα, κατάθλιψη, ανησυχία, αναβλητικότητα, θυμός και πολύ συχνά ντροπή. Οι απόψεις κάθε ατόμου για την αυτο-αποτελεσματικότητά
του καθορίζουν πόση προσπάθεια θα καταβάλλει και για πόσο χρονικό διάστημα θα επιμείνει ενώπιον δυσκολιών ή αντίξοων καταστάσεων. Από την καθημερινή εμπειρία γνωρίζουμε ότι στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής τα άτομα που έχουν σοβαρές αμφιβολίες για τις ικανότητές τους θα μειώσουν την προσπάθεια ή θα την
εγκαταλείψουν τελείως. Αντίθετα, άτομα που έχουν υψηλή αίσθηση αυτοαποτελεσματικότητας θα καταβάλλουν μεγαλύτερη προσπάθεια προκειμένου να
ανταποκριθούν στις προκλήσεις και να υπερβούν τις δυσκολίες (Bandura , 1981).
Τέλος οι αντιλήψεις σχετικά με τις ικανότητές μας επηρεάζουν τόσο τα γνωστικά μας σχήματα όσο και τις συναισθηματικές μας αντιδράσεις κατά τη διάρκεια των συναλλαγών μας με το περιβάλλον, είτε όταν αυτές συμβούν είτε όταν περιμένουμε
να συμβούν. Όσοι κρίνουν τον εαυτό τους αναποτελεσματικό στην αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών απαιτήσεων, διακατέχονται από αισθήματα ανικανότητας και
φαντάζονται τις πιθανές δυσκολίες ως μεγαλύτερες και πιο ανυπέρβλητες από ότι είναι στην πραγματικότητα. Τέτοιες σκέψεις αναποτελεσματικότητας δημιουργούν
άγχος και εμποδίζουν τη δραστηριοποίηση του ατόμου ως προς την επίτευξη στόχων και την αντιμετώπιση καταστάσεων.
Αντίθετα άτομα με υψηλή αίσθηση αυτοαποτελεσματικότητας επιστρατεύουν όλη την προσοχή και την προσπάθειά τους στην αντιμετώπιση των καταστάσεων και αντί
να αναστείλουν τη δράση λόγω των εμποδίων, καταβάλλουν ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια

Τι εννούμε θέλει το χρόνο του;
«Αν είχα καταλάβει από πριν την έννοια του χρόνου, θα είχα γίνει ωρολογοποιός»
ΑΛΜΠΕΡΤ ΑΙΝΣΤΑΙΝ (New Statesman 16 Απριλίου 1965)
Ο χρόνος είναι ένας ρυθμός, όπως οι παλμοί της καρδιάς,τα κύματα του εγκεφάλου, η παλίρροια του ωκεανού! Στη φύση ο χρόνος δε έχει καμιά σχέση με τη δική μας χρονομέτρηση. Κάθε ζωντανός οργανισμός χρησιμοποιεί τους ρυθμούς  του σύμπαντος όπως του ταιριάζουν  καλύτερα. Μια ψείρα μπορεί να περιμένει (δικούς μας) μήνες ατέλειωτους στην άκρη ενός κλαδιού να περάσει κάποιο θηλαστικό. Η Χρυσαλίδα του τζίτζικα μένει (δικά μας) χρόνια κρυμμένη στο χώμα κοντά στις ρίζες του πεύκου, ώσπου να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να μεταμορφωθεί και να ζήσει μια μόνο μέρα, σαν ολοκληρωμένο έντομο! Για αυτά τα πλάσματα οι περίοδοι αναμονής περνάνε σα μια στιγμή, όπως το διάστημα ανάμεσα σε δυο χτύπους καρδιάς του ανθρώπου! Βιντεοσκοπώντας τις φασολιές που φυτρώνουν στο σκοτάδι, βλέπουμε καθαρά την επίπονη και αγωνιώδη προσπάθεια  του κάθε φυτού να παραμερίσει τα υπόλοιπα και να βγει στο φώς.. Αν προβάλουμε αργά τις ταινίες που δείχνουν πως πετάνε οι νυχτοπεταλούδες, θα δούμε την καθεμιά να δέχεται τα ηχητικά σήματα μιας νυχτερίδας που έρχεται προς το μέρος της, να υπολογίζει την ένταση και την πηγή τους,(των σημάτων) και να κάνει τις κατάλληλες κινήσεις για να την  αποφύγει.(όλα σε ένα δέκατο του δευτερολέπτου)Κάθε οργανισμός  έχει το δικό του τρόπο ζωής, και το δικό του χρόνο, ανάλογα με τις εμπειρίες του περιβάλλοντος. Ο άνθρωπος βλέπει 2 πράξεις του ίδιες μπροστά του, και λέει ότι προηγήθηκε η μια της άλλης, και μπορούμε να χρονομετρήσουμε με τους χρονομέτρες μας. Στην πραγματικότητα όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Αν οι 2 πράξεις έγιναν σε αρκετή απόσταση η μια από την άλλη, και από μας τους ίδιους, θα παίρναμε τις πληροφορίες μας σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Κοιτάζοντας από μια άλλη οπτική γωνία μπορούμε να τα βλέπουμε ότι γίνονται αντίστροφα από πριν. Κοιτάζοντας από μακριά έναν άνθρωπο που κόβει ξύλα , βλέπουμε να υψώνεται το τσεκούρι, πριν ακουστεί το τελευταίο του χτύπημα στον κορμό!!

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ!

Ρηξικέλευθα μονοπάτια περί Επηρεασμού  Ενότητας, Θετικότητας, ή μη  των ατόμων…
Η πραγματικότητα των κβάντουμ του Νικ Χέρμπερτ, η Νέα επιστήμη της Ζωής του Ρούμπερ Σελντρέηκ, Οι ζωές ενός κυττάρου του Λιουις Τόμας  είναι μερικά κείμενα της αυξανόμενης βιβλιογραφίας, για τη συλλογική συνείδηση.
 Και  ο εκατοστός πίθηκος, που πολύ περιληπτικά  είναι η θεωρία ότι μέσα στο ίδιο είδος επηρεάζουμε ο ένας τον άλλον και από απόσταση.
Αναφέρεται σε  μια ομάδα πιθήκων που  ήταν υπό παρατήρηση σε κάποια ακτή της Ιαπωνίας. Οι επιστήμονες που τους παρατηρούσαν είδαν ότι ένας απ τους πιθήκους έπλενε τις γλυκοπατάτες του  με έναν ιδιαίτερο τρόπο, στο αλμυρό νερό. Σύντομα τον μιμήθηκαν και άλλοι πίθηκοι. Όταν ένας σεβαστός αριθμός πιθήκων άρχισε να συμπεριφέρεται  έτσι, η ίδια συμπεριφορά εμφανίστηκε σε άλλη ομάδα πιθήκων, που ήταν εκατοντάδες μίλια μακριά. Αυτό συμβόλιζε αυτό που οι επιστήμονες αποκαλούν κρίσιμη μάζα ανάμεσα στα είδη. Ο Κεν Κέυς αναφέρει ότι αν ως μέλη του ανθρώπινου είδους πιστεύουμε  και ενεργούμε σαν να πρόκειται να γίνει πυρηνικός πόλεμος, τότε αν ο αριθμός φτάσει την κρίσιμη μάζα, θα δημιουργήσουμε ως είδος τη δική μας πραγματικότητα, και το αντίστροφο! Αυτόν τον  αόρατο,  αιθέριο, σύνδεσμο, οι φυσικοί το ονομάζουν σα «φάση μετάβασης». Επιστήμονες αναφέρουν ότι αν μερικά άτομα μέσα σε ένα μόριο ευθυγραμμιστούν κατά έναν ορισμένο τρόπο και φτάσουν στον αριθμό  της κρίσιμης μάζας, θα ευθυγραμμιστούν κατά τον ίδιο τρόπο.
Πολλοί επιστήμονες από όλα τα πεδία της γνώσης, μιλούν για τις ακατανίκητες δυνάμεις που συνδέουν όλα τα μέλη ενός είδους. Αναφέρουν ότι κάθε φορά που μια υγρή ύλη κρυσταλοποιείται  σ  ένα σημείο του πλανήτη, η ίδια διαδικασία συμβαίνει σχεδόν ταυτόχρονα σε  ένα άλλο μακρινό σημείο.
Έτσι η ιδέα της ενότητας γίνεται πιστευτή μέσα στους επιστημονικούς κύκλους, σαν μέσο ερμηνείας  αυτών, που προηγούμενα παρέμεναν επιστημονικά ανεξήγητα

Τέχνη και καλλιτέχνες!

Απόσπασμα από το ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ. Ε.Η.GOMBRICH(Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης. Αθήνα 2001)

Η Τέχνη και οι καλλιτέχνες

Στην πραγματικότητα η Τέχνη δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο οι καλλιτέχνες. Κάποτε ήταν οι άνθρωποι που πήραν χρωματιστό χώμα στα χέρια τους και σχεδίασαν πρόχειρα στον τοίχο της σπηλιάς τους ένα βουβάλι.(1) Σήμερα μερικοί αγοράζουν χρώματα και σχεδιάζουν αφίσες για τους τοίχους. Δεν έκαναν και δεν κάνουν μόνο αυτά, αλλά και ένα σωρό άλλα πράγματα. Δεν βλάπτουν να ονομάζουμε όλες αυτές τις δραστηριότητες  τέχνη, όσο θυμόμαστε ότι η λέξη σημαίνει πολύ διαφορετικά πράγματα  σε διαφορετικούς καιρούς και τόπους και όσο συμφωνούμε πως Τέχνη με κεφαλαίο Τ  δεν υπάρχει. Γιατί η Τέχνη με κεφαλαίο Τ κατάντησε σκιάχτρο και φετιχισμός. Κινδυνεύεις  να  εξουθενώσεις έναν καλλιτέχνη λέγοντάς του πως εκείνο που μόλις έφτιαξε δεν είναι Τέχνη παρόλο που είναι καλό. Και αν δηλώσουμε σε οποιονδήποτε πως εκείνο  που τους αρέσει δεν είναι Τέχνη , θα μείνει άναυδος. Δε νομίζω πως οι λόγοι για τους οποίους μας αρέσει ένα άγαλμα   ή ένας πίνακας , είναι άλλοτε σωστοί και άλλοτε όχι. Μπορεί να σου αρέσει η απεικόνιση ενός τοπίου, επειδή σου θυμίζει τον τόπο σου ή μια προσωπογραφία επειδή σου θυμίζει κάποιον φίλο. Δεν έχει σημασία . Μπροστά σε έναν πίνακα, όλοι θυμόμαστε χίλια δυο πράγματα  που επηρεάζουν τις προτιμήσεις μας ή τις αντιπάθειές μας…….Δεν πρέπει  καθόλου να ανησυχούμε που οι αναμνήσεις μας , βοηθούν ν’ απολαύσουμε ό, τι βλέπουμε…

(1)  Εκτός βιβλίου. Το βουβάλι που ζωγράφιζαν στα σπήλαια, ήταν για να το βλέπουν και να το προσελκύσουν ως θήραμα, για τροφή. Επιτελούσε και άλλο σκοπό δηλαδή πέραν της αισθητικής…….