Ξέρω πολλούς γονείς που έχουν χάσει παιδιά. Όλες οι αντιδράσεις τους και οι αποφάσεις τους, είναι σεβαστές και φυσιολογικές, ανάλογα με τον χαρακτήρα τους, τις αξίες τους, καθώς και την άντληση δύναμης από την πηγή τους και την πίστη τους. Είναι προσωπικό θέμα
Άλλοι κλείνονται και πηγαίνουν μόνο στην εκκλησία και στο κοιμητήριο
Άλλοι κάνουν πράγματα που θα ήθελε το παιδί τους
Άλλοι είναι συνέχεια με κόσμο για να ξεχνούν και λένε ότι αυτό τους βοήθησε
Άλλοι κάνουν κάτι για τη μνήμη του παιδιού τους εμφανές κοινωνικά και αλλάζουν ζωή (π.χ χαμόγελο του παιδιού)
Άλλοι κάνουν εργασιοθεραπεια. Δουλεύουν περισσότερο στη δουλειά τους, για να μη το σκέπτονται
Άλλοι θέλουν να μένουν μόνοι τους για περισυλλογή για ένα διάστημα και να ταξινομούν τις σκέψεις τους
Άλλοι εσωκλείουν τον πόνο τους, γίνονται πιο δυνατοί μέσα από την πίστη τους, νιώθουν ότι είναι μαζί με το παιδί τους (και είναι μαζι με το πνεύμα του και τη ψυχή του) και κάνουν όλα τα πάρα πάνω συγχρόνως, που άλλα είναι ορατά στους πολλούς ανθρώπους και άλλα δεν είναι. Είναι μόνο για τους ίδιους, όμως γίνονται από τους γονείς αυτούς και τα ξέρουν αυτοί ,η οικογένεια τους, το παιδί τους πνεύμα και ο Θεός.
Πρέπει να είναι κάποιος γονιός πολύ δυνατός , φιλοσοφημένος και πιστός, για να κάνει συνειδητά συγκερασμούς. Γίνεται στην πορεία,συνήθως για να συνεχίσει τη ζωή του. Όλοι όμως έχουν το παιδί τους μέσα τους για πάντα, όποια αντίδραση και εξέλιξη στην πορεία τους και να έχουν
Έχουν τον σεβασμό μας και τις ευχές μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου