ΜΑΘΗΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ

Μάθηση αποτελεσματική; Πώς; αυστηρή,  με χιούμορ, με προκλήσεις;

Σε μια  έρευνα πρόβαλαν σε μαθητές της πρώτης δημοτικού σλαιντς με σχολικό υλικό. Ένα μέρος του υλικού παρουσιάστηκε με αυστηρά οργανωμένο τρόπο και το υπόλοιπο με χιούμορ. Το χιούμορ στηρίζεται σε συναισθήματα όπως χαρά, η σαρκασμός. Στο μεγαλύτερο μέρος τους τα συναισθήματα μας θεμελιώνονται στον πυρήνα της αμυγδαλής. Η αμυγδαλή είναι τμήμα του  λιμβικού συστήματος, το οποίο βρίσκεται κάτω από τον εγκεφαλικό φλοιό, ο οποίος αντιπροσωπεύει τη συνείδηση μας. Και  για αυτό μερικές φορές νιώθουμε ευχαρίστηση ή απέχθεια χωρίς να μπορούμε να το εξηγήσουμε.

Όταν για κάποιον είναι ευχάριστο κάτι, βοηθά όχι μόνο να αποφεύγεται η διάσπαση της προσοχής, αλλά και να ξεπερνιέται η έλλειψη διάθεσης για μάθηση. Αντιθέτως, παιδιά με διαταραχές στη συγκέντρωση τους συχνά δυσκολεύονται να επιβληθούν στις παρορμήσεις τους.

Στην αρχή μιας νοητικής διαδικασίας, η γενική προσοχή δείχνει μια κατάσταση διευρυμένου Συνειδητού. Με βάση αυτό το υπόβαθρο ο εγκέφαλος αναγνωρίζει το Ενδιαφέρον και απωθεί το ενοχλητικό. Αυτό συμβαίνει αφενός μέσα από ένα φιλτράρισμα και περιορισμό των πολυάριθμων νευρικών ερεθισμάτων, αφετέρου μέσα από μια ιεραρχική αξιολόγηση.

Τα συναισθήματα παίζουν ρόλο στη μάθηση. Θετικά συναισθήματα προωθούν επεξεργασία ερεθισμάτων, ενώ τα αρνητικά την μπλοκάρουν.

Σημαντική  πτυχή της συγκέντρωσης, είναι να μάθουμε να καταπιέζουμε την παρορμητικότητα  μας, και να ξεπερνάμε τις συναισθηματικές  αντιστάσεις.

Η προσοχή καθ’αυτή,δεν εντοπίζεται σε καμιά ιδιαίτερη περιοχή του εγκεφάλου, αλλά οργανώνεται σε εναλλασσόμενα δίκτυα. Η συγκέντρωση σημαίνει τη σύνδεση όλων των ψυχικών και  πνευματικών  δυνάμεων  σ ένα σημείο, σαν ένα καλλιτέχνη που είναι μέσα σε ένα φωτεινό κύκλο ενός προβολέα..Οτιδήποτε άλλο τριγύρω εξαφανίζεται στη σκιά. Με αυτό τον τρόπο τα ερεθίσματα μεταφέρονται από τον εγκέφαλο μέσω φίλτρων στη μακροπρόθεσμη μνήμη.

Οι επιτυχίες  οδηγούν σε αμοιβές. Η έκκριση ορμονών  που προκαλούν ευφορία ξυπνά στα παιδιά τη διάθεση να καταλάβουν.

Σημαντική είναι η σωστή δόση προκλήσεων. Οι υπερβολικά απλές εργασίες εξαντλούν το σύστημα προσοχής τους εγκεφάλου τόσο ,όσο και οι υπερβολικά δύσκολες.

(Petra Thorbriet  Συγκέντρωση. Αερόστατο.2009)

 

 

ΜΑΘΑΙΝΩ=ΔΗΜΙΟΥΡΓΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥΣ

ΜΑΘΑΙΝΩ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥΣ

Ο όρος μάθηση σημαίνει πολύ περισσότερα από ότι να αποστηθίσει κανείς
μια σειρά αριθμών, μια λέξη , έναν όρο, ένα μαθηματικό τύπο. Ο
Εγκέφαλος εργάζεται ασταμάτητα για να δώσει νόημα σε κάθε νέο
ερέθισμα. Ταξινομεί καταστάσεις, τις κατηγοριοποιεί σε σειρές μαζί με άλλες παρόμοιες. Οικοδομεί πρότυπα και ιεραρχίες, δημιουργεί
συνδέσμους πληροφορείται, και προσθέτει νέα γνώση στην ήδη υπάρχουσα αποθηκευμένη. Κατά τη διαδικασία της σκέψης ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί ένα μέρος από τους 10 εκατομ. Νευρώνες του. Όταν αυτοί εκτοξεύουν
ηλεκτρικές ώσεις , εκκρίνονται χημικές ουσίες , οι οποίες συνδέονται με άλλους νευρώνες και παράλληλα τα χημικά σήματα μετατρέπονται εκ νέου σε ηλεκτρικά και προωθούνται περαιτέρω.
Το 2005 ο Καλιφορνέζος νευροχειρούργος Αϊτζακ Φράϊντ, ανακάλυψε πως ορισμένοι νευρώνες δείχνουν να ενεργοποιούνται μόνο στη θέα ενός
συγκεκριμένου ανθρώπου, ή ενός αξιοθέατου. Κατά κανόνα , πολλοί νευρώνες δημιουργούν διασυνδέσεις για την αναγνώριση αντικειμένων ή περιεχομένων. Επομένως οι πληροφορίες αποθηκεύονται σε δίκτυα νευρώνων. Για κάθε μια απαυτές λόγου χάρη ένα όνομα , δημιουργείτο ένα συγκεκριμένο χωροχρονικό μοντέλο.
Τα παιδιά βοηθούνται πολύ, όταν κατά τη διαδικασία της μάθησης
δέχονται διαρκώς καινούργια παραδείγματα για έναν κανόνα Ο εγκέφαλος αναγνωρίζει αυτομάτως στη διεργασία ήδη υπάρχοντα βασικά μοντέλα και
τα αποθηκεύει εκ νέου ενισχύοντας έτσι τα σχετικά δίκτυα και
διευκολύνοντας τη διατήρηση της πληροφορίας . Η εναλλαγή διατηρεί τον εγκέφαλο σε εγρήγορση . Σύμφωνα με τον Χένιγκ Σάιχ ερευνητή των Μηχανισμών της μάθησης στο τμήμα Νευροβιολογίας του ινστιτούτου Λάϊμοπιτς στο Μάγκντεμπουργκ, όταν ξέρουμε καλά πώς να κάνουμε κάτι, ο εγκέφαλος απομονώνει αυτόματα κάποιες περιοχές του, και επικεντρώνει
τη δραστηριότητά του στους νευρώνες που μπορούν να εκτελέσουν καλύτερα απ΄όλους τους άλλους το ζητούμενο.
(Petra Thorbietz, 2009)