Συγκρούσεις των εφήβων-γονικές κρίσεις

Με την εφηβεία τελειώνει τυπικά η μακρόχρονη εξάρτηση, σωματική, συναισθηματική και προστασία από τους γονείς. και το άτομο μπαίνει στη διαδικασία της αυτοανακάλυψης και αυτονόμησης, δηλαδή του προσδιορισμού της ίδιας του της ζωής. Οι αλλαγές που συντελούνται και κυρίως η ωρίμανση και η αυτονόμηση του εφήβου αναστατώνουν ενίοτε τους γονείς περισσότερο από ότι τον ίδιο τον έφηβο. και προπάντων  η διαπίστωση τους ότι έχει δική του προσωπική ζωή πλέον, που  δεν ελέγχουν, οδηγεί πολλές φορές σε αυτό που αποκαλούν γονική κρίση. Πρόκειται για μια κατάσταση στην οποία οι γονείς αρνούνται να αποδεχτούν την ωρίμανση  του παιδιού τους, και τη δυνατότητα του να ρυθμίζει τα προσωπικά του ζητήματα χωρίς τη βοήθειά τους.. Η αυτονομία του παιδιού βιώνεται απτο γονιό ως απώλεια που πυροδοτεί το άγχος  του  αποχωρισμού , και συχνά ακραίες συμπεριφορές όπως  ιδιαίτερα    καταπιεστική μορφή έλεγχου. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό που αποκαλούμε κρίση της εφηβείας ξεκινά από  τη γονική κρίση . Το πρόβλημα αυτό γίνεται πιο έντονο, στις περιπτώσεις που οι σχέσεις γονιών παιδιών χαρακτηρίζονται από συμμαχίες και στρατόπεδα. Σ αυτές τι περιπτώσεις ο ένας απτους δύο γονείς  τις περισσότερες φορές η μητέρα αντιτάσσεται στη  προσπάθεια του εφήβου για αυτονόμηση, ενώ ο άλλος παίρνει το μέρος του. Το αποτέλεσμα αυτής της συμμαχίας είναι να εθίζεται ο έφηβος , και να καταφεύγει σε κάθε είδους τεχνικές, -προσκειμένου να πετύχει αυτό που κάθε φορά θέλει. Το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο, όταν οι γονείς δεν έχουν άλλες διεξόδους.(ενδιαφέροντα , απασχόληση, καλές φιλικές σχέσεις, κλπ)
Έρευνες έχουν δείξει ότι τόσο η απουσία του ελέγχου, όσο και το υπερβολικό πατρονάρισμα έχουν τις ίδιες αρνητικές συνέπειες για την ωρίμανση και την αυτονόμηση τους εφήβου. Στην εφηβεία οι αξίες είναι πολύ διαφορετικές από εκείνες των γονιών τους. Οι έφηβοι ευθυγραμμίζονται περισσότερο με τις αντιλήψεις των συνομηλίκων, παρά με αυτές των γονέων (Muns, 1972) Βέβαια αντίθετα από οτι πιστεύεται, έχει διαπιστωθεί, ότι οι έφηβοι συγκρούονται με τους γονείς για θέματα μικρής σημασίας, όπως παρέες, , το ντύσιμο, το χτένισμα, διασκέδαση, κλπ. Για  σημαντικά θέματα ζωής είναι βαθιά επηρεασμένοι απτους γονείς τους και στη ζωή γενικά ευθυγραμμίζονται με τις απόψεις των γονιών που ήταν για αυτους και πρότυπο,(Herbert, 1996). Σε ελληνικές έρευνες έχει διαπιστωθεί ότι οι έφηβοι απορρίπτουν αξίες που συνδέονται με το ρόλο του πατριάρχη-πατέρα( Γεώργας , 2000) Νόβα Καλτσούνη, Μακρή Μπότσαρη, Α Τσιμπουκλή. Θέματα εφηβείας, Αθήνα 2002
Σχόλιο
Οι έρευνες δείχνουν ότι όσοι γονείς είναι οξυγονοκολλημένοι στα παιδιά τους, δεν έχουν ενδιαφέροντα, άλλο λόγο ύπαρξης, κλπ, και δεν συμπαρίστανται(=στέκονται δίπλα) αλλά προστατεύουν (=στέκονται μπροστά)  έχει πολλές αρνητικές συνέπειες  στη ζωή τους ως ενήλικες. Δε ξέρουν να λύνουν προβλήματά τους μόνοι τους, δε ξέρουν να διαχειρίζονται τη ζωή τους, χωρίς δεκανίκι. Έρευνες ψυχολόγων, ψυχιάτρων κλπ, έχουν  δείξει, ότι δεν υπάρχει γονιός –φίλος, αλλά φιλικός γονιός. Είναι άλλος  ο ρόλος τους γονιού, άλλος του φίλου, και άλλος του άλλου φύλου , ώστε να αποτελέσουν τις συνιστώσες, για να συντεθεί η ολοκληρωμένα η συνισταμένη του ατόμου. Παλαιότερα, τα γνώριζαν οι γονείς απτα ένστικτα!

Η ΒΙΒΛΟΣ ΩΣ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

Η Βίβλος ως Πηγή της Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας.
«Και είδεν ο Θεός ότι το έργο ήταν ωραίο. Όχι επειδή τα έργα του Θεού θα έθελγαν τυχόν τους οφθαλμούς του..αλλά επειδή το ωραίο είναι αυτό που έχει τε λειωθεί, και συμβάλλει κατά τέλειο τρόπο στην εκπλήρωση του σκοπού του….»
(Βασίλειος ο εκ Καισαρείας , Εξαήμερος)

Η Βίβλος είναι το σύνολο των κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης στο οποίο οι Χριστιανοί προσθέτουμε και την Καινή. Περιλαμβάνει κείμενα πολλών ειδών χρονικά, ιστορικά, με ύμνους θρησκευτικούς και ερωτικούς , ιστορίες και ανέκδοτα διάσπαρτα σ’ ολη την Ανατολή, οράματα, προφητικούς λόγους, ομολογίες εξομολογήσεις, επιστολές και ντοκουμέντα, ως και  φανταστικές διατυπώσεις. Από έρευνες, η καταγωγή των κειμένων αυτών χρονολογείται μεταξύ του 1000π.Χ και του 3ου μετά Χριστόν αιώνα Τα περισσότερα συνέβαιναν στην Παλαιστίνη και σε γειτονικές χώρες, Άλλα και στη Μέση Ανατολή, Ελλάδα, Βόρεια Αραβία, Ιράκ, πάντοτε όμως σε περιοχές μεσογειακές .

Η Βίβλος σαν κείμενα είναι η βάση της πολιτισμικής παράδοσης των λαών της Δύσης. Καθώς προχωρούσαν οι αιώνες, η Βίβλος ενσωματώθηκε στο τυπικό των θρησκειών και έγινε κομμάτι της καθημερινής ζωής. Επάνω στο ίδιο κείμενο γραμμένο αραβικά και αραμαϊκά για τους Εβραίους, λατινικά και ελληνικά για τους λοιπούς..Με βάση αυτά τα κείμενα θεμελιώνεται ολόκληρος ο πολιτισμός τους. Από τον 5ο αιώνα βρίσκουμε προσπάθειες μετάφρασης των κειμένων της Βίβλου, σε πολλές γλώσσες .

Ύστερα από τη μεταρρύθμιση εμφανίζονται πολλές μεταφράσεις των κειμένων, καθώς και παραλλαγές, που επιδιώκουν να αποκαταστήσουν το αυθεντικό κείμενο. Η έκδοση της Καινής Διαθήκης από τον Έρασμο, (16ο ) η γερμανική μετάφραση του Λούθηρου (16ο ) η Βίβλος της Ζυρίχης μεταφρασμένη από τον Ζβίγγλιο (16ο)κ.α

Η Βίβλος σήμερα είναι το κείμενο με τη μεγαλύτερη διάδοση σε όλο τον κόσμο.

Έχει μεταφραστεί σε 600 γλώσσες, και σε 1600, αν συμπεριλάβουμε και τις τμηματικές μεταφράσεις.

Έως την εποχή της «εκκοσμίκευσης» ολόκληρη σχεδόν η ευρωπαϊκή λογοτεχνία θεωρείται θρησκευτική. Ο τεράστιος αριθμός των έργων που αντλούν θέματα διατυπώσεις, διηγήσεις, αποτελούν όλα μαζί τη λεγόμενη «βιβλική λογοτεχνία»

Καθένας από τους πρωταγωνιστές των κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης δημιούργησε σειρές πολλών έργων, αρχίζοντας από τον Αδάμ και την Εύα.

Η γλωσσολογική επίδραση και το ύφος, είναι πασιφανή στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία Το εβραϊκό Μασάλ, η παροιμία, η σύντομη ιστορία που αναφέρεται για να εξηγήσει τη ψυχολογία, ή για να διδάξει διατηρείται διαχρονικό και αναλλοίωτο.
Στα εκκλησιαστικά κηρύγματα, όπως και στα μυστήρια, στους ύμνους , στις παροιμίες και στις παραβολές, στα φιλοσοφικά συγγράμματα ή στα λαϊκά τραγούδια, παντού αντιλαμβανόμαστε την επίδραση της ιουδαικής-χριστιανικής  κληρονομιάς μέσα σε όλες τις παραλλαγές και τις μορφές που πήρε πρώτα στα λατινικά, και μετά στις διάφορες ομιλούμενες γλώσσες. Η ιστορία της καθεμιάς εθνικής λογοτεχνίας, αρχίζει με μια αποτύπωση των μορφών από τη Βίβλο.
Ευρωπαϊκά Γράμματα.. Σόκολης. Αθήνα 1999.

ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΥΠΕΘΥΝΟΤΗΤΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

 ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ  ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ…… ΑΠΟ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΣΚΟΠΙΑ!.

Ύψιστο καθήκον όσων ασχολούνται με την αγωγή των παιδιών, είναι να τους διδάξουν να’ αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, απέναντι στον εαυτόν τους και τους συνανθρώπους τους. Πολλές μητέρες ωθούμενες απτο προσωπικά τους προβλήματα εμποδίζουν τα παιδιά τους να αποκτήσουν βιώματα κι εμπειρίες που θα οδηγήσουν σε μια υπεύθυνη συμπεριφορά.
Πριν μερικά χρόνια το περιοδικό Τάιμ δημοσίευσε  τη χαρακτηριστική περίπτωση του Γάλλου εγκληματία πολέμου Ζάκ Βασσέρ. Ουσιαστική πρωταγωνίστρια της δίκης ήταν η μητέρα του παρόλο που δεν καθόταν στο εδώλιο. Την εποχή της χιτλερικής κατοχής στη Γαλλία, για όλο σχεδόν τον ανδρικό πληθυσμό υπήρχε ο κίνδυνος  μεταφοράς σε στρατόπεδα  καταναγκαστικής εργασίας στη Γερμανία. Από φόβο μήπως συμβεί το ίδιο και το γιό της η κυρία Βασσέρ τον ικέτεψε να συνεργαστεί με τα στρατεύματα κατοχής. Πραγματικά υπηρέτησε την Γκεστάπο με την ίδια αφοσίωση που έδειχνε και απέναντι στη μητέρα του
Όταν τελείωσε ο πόλεμος οι αρχές έψαξαν παντού για τον μισητό  συνεργάτη των Γερμανών, για να τον τιμωρήσουν. Τον ανακάλυψαν μόλις το 1962 εντελώς τυχαία στο σπίτι της μητέρας του. Τον έκρυβε με μεγάλη επιδεξιότητα για 17 ολόκληρα χρόνια. Ψώνιζε με τη σύνταξη που είχε απτον άντρα της για 2 άτομα, ψώνιζε από πολλά καταστήματα για να  μη φανούν τα 2 άτομα, του είχε πλέξει ειδικές παντόφλες για να μην ακούγεται στους γείτονες και επισκέπτες. Στο κρησφύγετο του περνούσε Ο Βασσέρ την ώρα του μαθαίνοντας μαζί με τη μητέρα του 7 ξένες γλώσσες. Η μητέρα του τον αντιμετώπιζε πάντα σαν μικρό παιδί.. Όταν ρωτήθηκε γιατί κρύφτηκε στο σπίτι της μητέρας του απάντησε «Με τη μαμά ήταν ύπεροχα»Τα αποδειχτικά στοιχεία εναντίον του «μαμμόθρεφτου δολοφόνου» ήταν συντριπτικά. Η κατηγορία περιελάμβανε εσχάτη προδοσία, φόνους βασανιστήρια, και βίαιη μεταφορά συμπατριωτών. Ήταν υπεύθυνος για 230 φόνους.
Στο δικαστήριο κατέθεσαν πάνω από 200 μάρτυρες κατηγορίας που περιέγραψαν τα βασανιστήρια απτον Βασσέρ. Περιέγραψαν τους φόνους, και μια μάρτυς περιέγραψε ότι ο Βασσέρ την μαστίγωνε επί ώρες, μια άλλη ότι της έκαψε το στήθος με αναμμένα τσιγάρα.. Ο κατηγορούμενος δεν αρνήθηκε τις κατηγορίες. Κουνούσε το κεφάλι και έλεγε. «Ναι μπορεί»
Η δίκη έφτασε σ’ ένα δραματικό αποκορύφωμα όταν κλήθηκε να καταθέσει η μητέρα του Βασσέρ. Είπε. «Η δική μου μητέρα ήταν πολύ αυστηρή για αυτό παραχάιδεψα το παιδί ΄μου που ήταν για μένα το παν . Ήμουν πάντα μαζί του, και δεν ήθελα να παίζει με άλλα παιδιά. Ήθελα να τον προστατεύω απτις δυσκολίες της ζωής. Εγώ φταίω που πήγε με τους Γερμανούς. Τιμωρήστε εμένα και αφήστε εκείνο ελεύθερο  Ο ψυχίατρος του δικαστηρίου δεν προέβαλλε αντιρρήσεις στις κατηγορίες που επέρριπτε η μητέρα στον ίδιο της τον εαυτό. Αντίθετα εξήγησε ότι ο Βασσέρ μετέθεσε την εξάρτηση απτη μητέρα του στη Γκεστάπο.Χρειάζοταν  την αναγνώριση αυτού του υποκατάστατου της μητέρας για αυτό ξεπέρασε τον ίδιο του τον αυτό με τις φρικαλεότητες που θα του εξασφάλιζαν την αναγνώριση. Η άσκηση εξουσίας τον ικανοποιούσε για να αποδείξει ότι  είναι άντρας. Παρατήρησαν ότι ο κατηγορούμενος αποκαλούσε τη μητέρα του «η μανούλα μου»και θεωρούσε το μεγαλύτερο μαρτύριο ότι κατά τη διάρκεια  της προφυλάκισης δεν του επέτρεπαν να δει τη μητέρα του
Η ιστορία αυτή ενισχύει  και τις θέσεις της κοινωνιολόγου Πατρίτσιας Σέξτον που μελέτησε τις βιογραφίες πολλών δολοφόνων. Διαπίστωσε ότι τα άτομα αυτά,   είχαν τη φήμη καλού φιλήσυχου πολίτη. Οι περιπτώσεις των καβγατζήδων και άξεστων είναι σπάνιες σαυτή την κατηγορία. Ο δολοφόνος του προέδρου  Κένεντυ ο Λη Χάρβευ π.χ. ήταν πολύ μαζεμένο παιδάκι υπάκουος γιός μιας υπερπροστατευτικής μητέρας.Αλλά και οι περισσότεροι νεαροί Γερμανοί που ήταν μέλη τρομοκρατικών οργανώσεων ήταν πολύ φρόνιμα παιδιά. Η μητέρα τρομοκράτη που ζει στην παρανομία λέει ότι ήταν το αγαπημένο της παιδί, και πολύ φρόνιμο, καλό και ευαίσθητο…
ΖΕΜΠΑΛΝΤ/ΚΡΑΟΥΤ Μα θέλω μόνο το καλό σου-το σύνδρομο της μαμάς.Αθήνα 1990