Pablo Picasso (1881-1973)

Pablo Picasso (1881-1973)

Ο Πάμπλο Πικάσο, ο πιο πολυδιάστατος καλλιτέχνης του 20 ου αιώνα, γεννήθηκε ση Malaga της Ισπανίας το 1881. Με τον κυβισμό, του οποίου ήταν ο δημιουργός ο Πικάσο αναγνωρίστηκε  γρήγορα ως ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της γενιάς  του και έγινε διάσημος τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Έχουν  διοργανωθεί πολλές εκθέσεις για το έργο του.

Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι ποτέ δεν περιορίστηκε  σε μια μοναδική θεματική  και τεχνοτροπική κατεύθυνση με αποτέλεσμα να υπάρχει συνεχώς ταυτόχρονη ενασχόληση με κάθε είδους καλλιτεχνική διατύπωση. Εκφράστηκε με ζωγραφική, γλυπτική, όπου άνοιξε νέους δρόμους  με τη χαρακτική και την κεραμική.

Η πρώτη φάση της δημιουργίας του ονομάζεται <Γαλάζια περίοδος> 1901-1904

Τα έργα του παρουσιάζουν έντονη εκφραστική δύναμη, η οποία κατά καιρούς ταυτίστηκε  με το πνεύμα της φιλοσοφίας  των Γερμανών  Arthur  Schopenhauer( 1788-1860) των

Και Friedrich Nietzsche (1840-1900) των θεατρικών έργων του Νορβηγού Henrik Ibsen και άλλων πνευματικών  δημιουργών που παρουσιάζουν τις  ιδέες τους μέσα απτ τις εμπειρίες μοναχικών απελπισμένων ή καταδικασμένων ανθρώπων. Η τάση για μονοχρωμία με κυρίαρχο χρώμα το γαλάζιο  η μελαγχολία και η πνευματική αποξένωση είναι τα βασικά ο χαρακτηριστικά της <Γαλάζιας περιόδου>

Τα έργα της εποχής αυτής έχουν θέματα τη  μητέρα και το παιδί, σκηνές που παρουσιάζουν τη φτώχεια και τον πόνο, τυφλούς ζητιάνους, αναπήρους και γενικά ανθρώπους που μπορούν να θεωρηθούν  ερείπια της ζωής. Στο <Γεύμα του τυφλού> (1903) ο Πικάσο παρουσιάζει μια απαισιόδοξη σκηνή, με την ανθρώπινη  μοναξιά  στο απόγειο!! Με το σώμα <καρφωμένο> στη θέση του, ο τυφλός  προσπαθεί να βρει με το δεξί του χέρι το κανάτι, ενώ με το αριστερό κρατάει το ψωμί. Η ψυχολογική ένταση και η εσωτερικότητα, καθώς και η μανιεριστική  ανατομία οφείλουν  πολλά  στον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο, του οποίου το έργο έγινε πάλι γνωστό στο ευρύ κοινό κατά την τελευταία δεκαετία του 19 ου αιώνα. Περισσότερο όμως από τα εξωτερικά αυτά χαρακτηριστικά, η αξιοπρέπεια  με την οποία παρουσιάζονται η φτώχεια και η φυσική ατυχία, μπορεί να θεωρηθεί ένα από τα πλέον ισπανικά χαρακτηριστικά του Πικάσο.

Το 1905 κατά τη διάρκεια της ονομαζόμενης <ρόδινης περιόδου> η  <περιόδου του τσίρκου> ο Πικάσο με ελαφρότερα και πιο ποικίλα  χρώματα εξέφρασε μια αλλαγή στη διάθεση. Η μελαγχολική απομόνωση των γαλαζωπών  ανθρώπινων υπάρξεων, υποχώρησε και τη θέση τους πήρε η τρυφερή πολλές φορές απεικόνιση των μορφών, που στις περισσότερες περιπτώσεις προέρχονται από τον κόσμο του  τσίρκου, των  ακροβατών και των οικογενειών τους. Τα χρώματα είναι πιο πλούσια και πιο φωτεινά, ενώ  επικρατούν το ρόδινο και διαβαθμίσεις τους.

Από το 1906 ο Πικάσο υιοθέτησε ένα νέο ζωγραφικό  τρόπο, πιο μνημειακό και πιο  πλαστικό. Οι μορφές τους έγιναν φαρδιές και βαριές και απέκτησαν <ηρωικό χαρακτήρα> Θα πρέπει να αναφερθεί ότι την περίοδο αυτή ο καλλιτέχνης ενδιαφέρθηκε πολύ για την ιβηρική τέχνη, την αφρικάνική πλαστική, καθώς και για τη ζωγραφική του Σεζάν. Ειδικότερα, η γνωριμία του με την αφρικάνικη πλαστική που ήταν μόδα για την εποχή  αυτή, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της  τέχνης του τα επόμενα χρόνια.

 Μ. Εμμανουήλ  Β. Πέτρου Π. Τουρνικιώτης (Πάτρα 2002)