ΜΑΡΞ..ΒΕΜΠΕΡ

ΜΑΡΞ. ΒΕΜΠΕΡ.

Τα 2  κύρια φιλοσοφικά ρεύματα πάνω στα οποία βασίζονται κοινωνικές κοσμοθεωρίες, και απορρέουν πολιτικά κόμματα, είναι ο υλισμός και ο ιδεαλισμός. Κύριοι  εκπρόσωποι ο Μαρξ στον υλισμό, και ο Βέμπερ στον ιδεαλισμό.

///Μια αντιπαραβολή των σημαντικότερων σημείων των 2 κοσμοθεωριών!

 ο Μαρξισμός,  εστιάζεται πολύ στη παραγωγή , χωρίς να εξετάζει τις άλλες ανάγκες του ανθρώπου.

Ο Βέμπερ, εξετάζει τις ιδέες,(όχι τις ιδέες-θεωρία των ιδεών- του Πλάτωνα)με τη γνωστή προτεσταντική ηθική. Υπάρχουν λίγα κοινά σημεία στις δυο κοσμοθεωρίες, με την εξέλιξη του μαρξισμού!

Ο Μαρξ διατείνεται ότι οι σχέσεις παραγωγής παίρνουν μορφή ιδιοκτησιακών σχέσεων και διαπλέκονται με τα μέσα παραγωγής που είναι η τεχνολογία, τα μηχανήματα, τα εργοστάσια, οι γνώσεις, οι δεξιότητες και όλες οι ύλες, καθώς και η εργατική δύναμη και γενικά ο άνθρωπος. Το αποτέλεσμα αυτής της διαπλοκής συνιστά κατά τον Μαρξ το αληθινό θεμέλιο της κοινωνίας , την υλική της βάση. Γενικά στις σχέσεις παρουσιάζεται μια ένταση, η οποία υπάρχει στο κοινωνικό παραγωγικό σύστημα του καπιταλισμού .Κατά τον Μαρξ οξύνεται η ταξική πάλη μεταξύ της καπιταλιστικής κοινωνίας και τους μισθωτούς εργάτες , οι οποίοι πρέπει να αποκτούν ταξική συνείδηση, αναγκαία για την κατάργηση του καπιταλισμού. ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΣΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞ, ΚΑΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΥΣ.ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΑΡΞ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΖΩΗ, ΑΛΛΑ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΖΩΗ, ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥΣ!

Ο Βέμπερ (προτεσταντική ηθική) επιτίθεται στις απόψεις του Μαρξ και τους μαρξιστές, στους υλιστές, και στον υλισμό, τονίζοντας τους ιδεατούς παράγοντες. Ο ιδεαλισμός του, υπήρξε απάντηση, ως «αντίπαλο δέος» στον υλισμό. Σε αντιδιαστολή ο Βέμπερ τονίζει τη σημασία ορισμένων ιδεών. Ασχολήθηκε με τη μελέτη των παγκόσμιων θρησκειών, και δίνει έμφαση στη μοναδικότητα της δυτικής εξέλιξης προς τον καπιταλισμό. Ο Βέμπερ δεν ασχολείται με την παραγωγή, όπως ο Μαρξ δεν ασχολήθηκε με τις ιδέες .ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΤΑΝ ΝΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΕΙ ΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ ΖΩΗ. Τον ενδιέφερε ο παράγων αυτός γιατί σε αυτόν έβλεπε τη σωτηρία, και πίστευε, ότι αυτός αποτελεί τη ψυχολογική ώθηση στον καπιταλισμό με τη σύγχρονη μορφή του. Παρουσιάζεται όμως και γίνεται γνωστή από το 1953 μια ώριμη μαρξική αντίληψη  που συγκλίνει με τον Βέμπερ, και σε αυτή ο Μαρξ αποδέχεται τις ιδέες  και τις διάφορες ιδεολογίες(όχι θρησκεία)  στις υλικές παραγωγικές συνθήκες, που οι νεομαρξιστές  υιοθετούν. (Ειδικά θέματα Ευρωπαϊκού Πολιτισμού. Μαρξ-Βέμπερ.Κονιορδος.  Πάτρα 2002)////