ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΓΙΑ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

Ψυχοθεραπευτικό για τα άτομα που νοιώθουν τη μοναξιά των ημερών μέσα η έξω από κόσμο. Για να εμπεδώσουν ότι αυτή  είναι μόνο στο μυαλό τους!

Για να αποδράσουμε απτον μικρόκοσμο μας και ν ανεβάσουμε την αδρεναλίνη μας.
<<Όταν ο Χέρμαν Μπουλ έφτασε στην ψηλότερη κορυφή των Ιμαλάϊων , δεν ένιωσε καμιά μεγάλη χαρά , κανέναν ενθουσιασμό ούτε συγκλονίστηκε για το κατόρθωμα του, παρόλο που ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε την κορυφή.!

Είχε υποφέρει μεγάλες ταλαιπωρίες και είχε αντιμετωπίσει σχεδόν βέβαιο θάνατο. Είχε αποκοπεί από την αποστολή  και προειδοποιηθεί από τους αρχηγούς να μη συνεχίσει την αναρρίχηση προς το Νάγκα Παρμάτ, την κορυφή πάνω από τα οκτώ χιλιάδες μέτρα. Αλλά εκείνος συνέχισε –μόνος- παρά το γεγονός ότι τον είχαν προειδοποιήσει , τον είχαν επιπλήξει αυστηρά, μέχρι σημείου να αναγκαστούν οι αρχηγοί του να τον διατάξουν να επιστρέψει. Δεν υπήρχε καμιά υποστήριξη , καμιά επιβεβαίωση από την ομάδα του. Ήταν μόνος τώρα, προχωρώντας για την κορυφή. Γρήγορα θα βίωνε τρόμους που δεν είχε γνωρίσει ποτέ -πριν-.Χιονοστιβάδεςς ψέκαζαν το πρόσωπο και το σώμα του με υγρό βαρύ χιόνι. Έφραζαν τις λαστιχένιες γαλότσες τους με πάγο, καθώς σκαρφάλωναν. Θα γνώριζε τρομερή δίψα , η γλώσσα του κολλούσε στα ούλα , ο λαιμός του ήταν τραχύς σαν λίμα.

Θα βίωνε το μαρτύριο μιας δολοφονικής ζέστης , μια αληθινή αγωνία κόλασης , που τον οδήγησε κυριολεκτικά στην τρέλα προξενώντας αφυδάτωση, και κάνοντας το αίμα του πηχτό και κολλώδες. Η λαχτάρα του για υγρά –μια σταγόνα- ήταν βαθιά και ατέλειωτη. Έπεσε απτην εξάντληση, αφού έχασε την ισορροπία του. Μετά από κάθε βήμα το κουρασμένο σώμα του βυθιζόταν όλο και πιο βαθιά μέσα στο χιόνι .

 Όταν όλη του η δύναμη φαινόταν να τον εγκαταλείπει μια σπίθα τον ωθούσε να συνεχίσει. Μόλις που μπορούσε να σηκωθεί να προχωρήσει. Δεν ήξερε πώς να γυρίσει πίσω στους ζωντανούς ανθρώπους και η λαχτάρα του για συντροφικότητα ήταν τόσο μεγάλη, όσο και για υγρά και τροφή. Έπρεπε να στέκεται όλη νύχτα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι πάνω σε ένα στενό πλάτωμα , που μόλις του έδινε χώρο για τα δυο τους πόδια  πολύ μικρό για να μπορέσει να καθίσει. Το κεφάλι του έπεφτε μπροστά, τα βλέφαρά τους πιέζονταν, και λαγοκοιμήθηκε. Προσπάθησε να μείνει ξύπνιος , αλλά ο ύπνος τον νικούσε.. Από θαύμα δεν έχασε την ισορροπία του. Ξυπνούσε με τίναγμα καταλαβαίνοντας την ερημιά του και τη μαύρη σιωπηλή άβυσσο των οκτώ χιλιάδων μέτρων, να περιμένει από κάτω
Στις ώρες της εξαιρετικής έντασης άκουγε φωνές να φωνάζουν το όνομά του, Ήθελε να ξεφωνίσει να ζητωκραυγάσει , αλλά δε μπορούσε να βγάλει κανέναν ήχο.
Ολόκληρη η ζωή του απέκτησε ξαφνικά μια ιδιαίτερη σημασία. Αποφάσισε , πως αν ζούσε θα αφιέρωνε τη ζωή του σε καλές και δημιουργικές πράξεις. Στον αγώνα του για την κορυφή βρήκε λίγους φίλους , όχι επιτυχημένους ορειβάτες, αλλά απλούς ανθρώπους. Όταν επέστρεψε έγραψε το βιβλίο του <Μοναχική Πρόκληση> Είχε ανακαλύψει μέσα στη μοναξιά το θαύμα και τη χαρά της ζωής. Και ήξερε μέσα του ότι κάθε πραγματικότητα στη φύση και την ανθρωπότητα, υπήρχε για να αποκαλυφθεί μέσα απτην γνήσια εμπειρία>>
Clark Moustakas( Η εμπειρία τους να είσαι μόνος. Δίοδος 1990)