ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΕ ΚΗΔΕΙΕΣ;

Πρέπει να πηγαίνουν τα παιδιά σε κηδείες; (Τι λέει η επιστήμη και η τ μεταφυσική)

Μια οικογένεια είχε πολλά χρόνια παπαγαλάκια. Το ενα μάλλον γέρικο, πέθανε, αλλα το είχαν αγαπήσει τα παιδιά.

Με ρώτησαν γονείς, αν θα πρέπει να το θάψουν μαζί με τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, στον κήπο του σπιτιού η να το εξαφανίσουν στα γρήγορα. Το επεκτείνω και το διανθίζω.

Τα είχα αναφέρει κατά καιρούς. Στην κλινική ψυχολογία παιδιού και εφήβου, είναι μέσα ,οτι τα παιδιά πρέπει να εξοικειώνονται με τον θάνατο και ατόμων και να τα προτρέπουμε να πηγαίνουν σε κηδείες (τα παιδιά των επαρχιών είχαν μεγάλη εξοικείωση με τον θάνατο και τους έκανε καλό αυτό απο ότι έχω διαπιστώσει. Μόνα τους, τους έντυναν, τους ετοίμαζαν κλπ Εμείς της Αθήνας δεν τα ξέραμε αυτά. Πιο δειλοί ήμασταν νομίζω) Για αυτό μελετάμε τις έρευνες και τους ειδικούς.

Είχαμε έναν ακαδημαϊκό καθηγητή πολύ καλό σε άλλες παιδαγωγικές σπουδές στην ενότητα <παιδί απο 0-20> ( ο οποίος έβαζε και αρνητική βαθμολογία, δηλαδή για κάθε λάθος που έκανες, σου έκοβε βαθμό και από τα σωστά,  το διδακτορικό του ήταν πάνω σε αυτα) που επέμενε οτι τα παιδιά πρέπει να πηγαίνουν σε κηδείες μεγάλων ατόμων, με προτροπή.

Βέβαια ο ψυχίατρος, ψυχοθεραπευτής, θανατολογος, συγγραφέας, εθελοντής Ιωαννης Αυγουστατος θεωρεί οτι εξυπακούεται να πηγαίνουν τα παιδιά σε κηδείες ως κάτι μέσα στη ζωη φυσιολογικό, για να βγάλουν από μικρά τον φόβο του θανάτου και των καταθλίψεων, με παράλληλη συζήτηση που γνωρίζεις και έχεις ως ενήλικας ενστερνιστεί

Ξέρω κοριτσάκι , όμως ,που όταν ήταν στον νήπιο, η μητέρα του πέθανε ξαφνικά στα 37 της. Ο πατέρας και η πατρική γιαγιά , ρώτησαν ψυχολόγους αν θα πρέπει να παει το παιδί στην τελετή της μαμάς του. Οι μισοί είπαν οχι και οι άλλοι μισοι ναι. Κανένας δεν ήταν ώριμος να αποφασίσει. Τη λύση έδωσε το ίδιο το παιδί, γιατί έκανε 40 πυρετό (όχι τυχαία) και δεν πήγε βέβαια. Αποφεύγει να πάει και στο μνήμα. Εδω είναι θέμα γνώσεων για το επέκεινα, όλης της οικογενείας,

Έχω συμπεράνει από αυτά και πολλά άλλα, οτι αν δεν είναι προσφιλές πρόσωπο, πρέπει να τα προτρέπουμε να πηγαίνουν (αν θέλουν)

Αν είναι τόσο αγαπητό άτομο, οσο η μητέρα σε νηπιακή ηλικία, ΜΟΝΟ αν θέλουν τα ίδια, αλλα καλύτερα να μη πηγαίνουν, αν το περιβάλλον δεν είναι ώριμο σε αυτά και δεν το συζητούν ως φυσιολογικό επακόλουθο της ζωής

//Για τα ζώα τους, που λυπούνται πολύ, να τα θάβουν μαζι με τους γονείς, να μπει η εννοια του θανατου στη σκέψη τους και να μη λυπούνται οταν το ακούν. Ως ένα φυσιολογικό κομμάτι της ζωής , η οποία συνεχίζεται...μετα κανονικά. Δε χρειάζονται κλάματα. // BLOOG