ΑΝΩΤΕΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ!!

“Η ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΩΤΕΡΟ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ”

& ΤΑ 12 ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΩΤΕΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ.

Με τον Pόμπερτ Hλία Nατζέμυ

Έχουμε άμεση ανάγκη να συνδεθούμε με τον ανώτερο εαυτό μας επειδή:

1. θα έχουμε μεγαλύτερη δύναμη να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις.

2. θα είμαστε πιο ελεύθεροι από φόβο και άγχος.

3. θα έχουμε αυξημένη εσωτερική καθοδήγηση.

4. θα είμαστε πιο συντονισμένοι την ηρεμία, την ασφάλεια και την αξία μέσα μας.

5. θα κατανοήσουμε και θα αγαπάμε πιο εύκολο τους άλλους.

6. θα νιώθουμε ηθική ικανοποίηση.

7. Επειδή είναι ο λόγος υπαρχής μας σε αυτήν την διάσταση.

 

 

Tα συναισθήματα μας δημιουργούνται όχι από το συνειδητό νου, αλλά από το εσωτερικό παιδί, δηλαδή το υποσυνείδητο. Eνώ ένα κομμάτι του εαυτού μας έχει ωριμάσει και έχει καταλάβει τα πράγματα λογικά, υπάρχει ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μας, που λειτουργεί ακόμα συναισθηματικά, όπως λειτουργούσαμε όταν ήμασταν μικρά παιδιά. Χρειάζεται να γνωρίσουμε το εσωτερικό παιδί, να το δεχτούμε, να το αγαπήσουμε, να το αφήσουμε να εκφραστεί και να το εκπαιδεύσουμε.

 

ΝΟΜΙΝΑΛΙΣΜΟΣ-ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

Νομιναλισμός (ονοματοκρατία)… ή  ρεαλισμός (πραγματοκρατία);;

Έχουν  δύναμη οι λέξεις που λέμε; Τι μας λένε οι Έλληνες φιλόσοφοι;

(Απόδραση στη σφαιρική διαφορετικότητα  και διαφορετική σφαιρικότητα)          

Στην πρώιμη ευρωπαϊκή γραμματεία, εμφανίζονται έρευνες στο πρόβλημα των σχέσεων αφ ενός  της έννοιας με τη λέξη, και αφ ετέρου της έννοιας με το πράγμα. Η σημασία των εννοιών τους επόμενους αιώνες έγινε το κεντρικό φιλοσοφικό πρόβλημα και όλα τα άλλα προβλήματα ταξινομήθηκαν βασει αυτού. Ο Νομιναλισμός σαν φιλοσοφική θεωρία αρνείται την αντικειμενική ύπαρξη των γενικών εννοιών. (Δηλαδή πίσω απτο το όνομα δεν υπάρχει τίποτα άλλο).Ισχυρίζεται ότι οι ιδέες δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα, αλλά μόνο στη νόηση, και διατείνεται ότι τα είδη και τα γένη είναι υποκειμενικά πλάσματα του πνεύματος. Γεννήθηκε από τα ψήγματα της Αριστοτελικής λογικής, από το σύγκραμα <κατηγοριαι>. Η βασική του θέση διατυπώθηκε από τους Αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους οι οποίοι επέκριναν τη θεωρία των ιδεών του Πλάτωνα. Τα επιχειρήματα του νομιναλισμού χρησιμοποιήθηκαν στην οντολογία και τη γνωσιολογία του γαλλικού υλισμού.

Αντίθετα ο ρεαλισμός παραδέχεται την έξω από τη συνείδησή μας πραγματικότητα, την οποία ερμηνεύει είτε σαν πραγματικότητα  ιδεατών όντων, είτε σαν αντικείμενο γνώσης, ανεξάρτητα από το υποκείμενο .Ισχυρίζεται ότι οι γενικές έννοιες υπάρχουν στην πραγματικότητα και ανεξάρτητα απτη συνείδησή μας

Στη πλούσια σε αποχρώσεις θεωρία του ρεαλισμού ,ξεχωρίζουν κυρίως 2 είδη του. Ο ακραίος ρεαλισμός, και ο μετριοπαθής ρεαλισμός.

Ο ρεαλισμός του 20 αιώνα ,οικοδομεί τη μεταφυσική σε σύνδεση με την επιστήμη. Με τον τρόπο αυτό ανοίγει ο δρόμος για τη συνένωση της ρεαλιστικής φιλοσοφίας ,με τη θρησκευτική κοσμοαντίληψη.

Η θεωρία των Ιδεών του Πλάτωνα, παραδέχεται ότι δίπλα στον κόσμο των αισθητών πραγμάτων (όχι αληθινό) υπάρχει ο αληθινός κόσμος των ειδών (Ιδεών) που είναι απρόσιτος στις αισθήσεις μας, και φτάνουμε με το νου.Εκτός απτο αληθινό ζώο, υπάρχει η ιδέα του ζώου, και εκτός απτο πραγματικό αντικείμενο η ιδέα του αντικειμένου .Σύμφωνα με την πλατωνική θεωρία οι  ιδέες  είναι αιώνιες και τα πράγματα διαβατικά περα από το χωρο και το χρόνο. Η θεωρία των Ιδεών στέκεται η καταπιπτει στην αθανασία της ψυχής. Ερμηνεύει τη μάθηση σε τούτο τον κόσμο, ως διαδικασία αναμνησης.Λέει ότι ξαναθυμόμαστε τι  είχαμε γνωρίσει κάποτε, αλλά το ξεχάσαμε γιατί η ψυχή μας ..μιάνθηκε.. απτο υλικό μας σώμα.

Η φιλοσοφία του Αριστοτέλη πιστεύει ότι ο κόσμος είναι απόλυτα πραγματικός, και ότι η πραγματικότητα έγκειται στη μορφή, στην οποία οι Ελληνες περικλείουν και τη λειτουργία. Το κλασικό πρόβλημα  των γενικών εννοιών (τα καθόλου-λέγονται οι έννοιες-)  μπορούν  να καθορίσουν ένα αφηρημένο όρο ο οποίος τοποθετείται σε συγκεκριμένα πράγματα.Ο Μαρσιάνο Καπέλα διατυπώνει την άποψη ότι ένα όνομα συγκεφαλαιώνει πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ο Ορισμός του Βοήθιου όμως, είναι ότι η λεξη είναι κίνηση του αέρα που παράγει η γλώσσα.

Ο Ακινάτης  (με τον θωμισμό του) δέχεται τον αριστοτελικό υλομορφισμο.(υλη-μορφή)

Αντίθετα ο νομιναλιστής Οκκαμ ,προσπάθησε  να επιφέρει μια ανατροπή των ρεαλισμών της εποχής του, λέγοντας ότι ο ρεαλισμός είναι παρανοήσεις και εσφαλμένες ερμηνείες της αριστοτελικής  μεταφυσικής

Η προσπάθεια εύρεσης της χρυσής τομής μεταξύ νομιναλισμού και ρεαλισμού εκπροσωπείται αποτον Ιωάννη Σκωτο Εριγένη, ο οποίος υποστηρίζει ότι από τη μια άποψη  ο ανθρώπινος νους δημιουργεί μεν τις καθολικές έννοιες , αλλά για να περιγράψει τα όντα, που υπαρχουν και κατ αυτόν  είναι  μόνο οι άνθρωποι. Όχι ζώα ή φυτά…

W.K.C. GUTHRIE  Έλληνες Φιλόσοφοι Παπαδήμα Αθηνα 1990

W.WINDEL.BAND-H-HEMSOETH Εγχειρίδιο Ιστορίας  της Φιλοσοφίας Τομ. Β Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας Αθήνα 1995

 

Για όσες κυρίες  και όσους κυρίους θέλουν να ασχοληθούν περισσότερο. Ο Βιτγκενστάιν περιγράφει ως ένα σύνολο από γλωσσικά παιχνίδια, μέσα από τα οποία οι λέξεις που απαρτίζουν τη γλώσσα λειτουργούν και αποκτούν νόημα.

 

 

Οι αμιγώς  μεταφυσικοί πιστεύουν, και προσπαθούν με πειράματα να αποδείξουν, (αδρομερώς) ότι οι λέξεις με τις δονήσεις τους και τους κραδασμούς τους,  έχουν βαρύτητα και σαν ήχοι,  και σύμφωνα με τον νόμο της έλξης  μαγνητίζουν αυτά που ακούγονται!!

 

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ;

Ο σύγχρονος πνευματικός δάσκαλος Dr.Wayne Dyer  μας δίνει μια περίληψη  των δώδεκα Πνευματικών Αρχών. Για το τι είναι το <πνευματικό> και τι το< μη πνευματικό Ον>, λέγοντας.

 Η διαφορά ανάμεσα στο πνευματικό ον και το μη πνευματικό δεν εντοπίζεται στη φυσική μορφή η στις φυσικές περιστάσεις της ζωής. Εντοπίζεται στην αόρατη διάσταση που υπάρχει μέσα στον κάθε άνθρωπο

1. Το πνευματικό Ον χρησιμοποιεί την πολυδιάστατη σκέψη.

 Το μη πνευματικό πιστεύει ότι  οι πεποιθήσεις και οι σκέψεις του περιορίζονται στις πέντε αισθήσεις

2.Το πνευματικό Ον, πιστεύει στην ύπαρξη μιας καθοδήγησης που είναι γεμάτη αγάπη .Το μη πνευματικό, πιστεύει ότι είναι πάντα μόνο.

3.Το πνευματικό Ον εστιάζει στην αυθεντική προσωπική ενίσχυση.

Το  μη πνευματικό, εστιάζει στην απόκτηση της προσωπικής δύναμης

4.Το πνευματικό Ον αισθάνεται συνδεδεμένο με όλη την ανθρωπότητα, ενώ το μη πνευματικό αισθάνεται απομονωμένο από όλους τους άλλους.

5.Το πνευματικό Ον,γνωρίζει μια διάσταση που είναι πέρα από το αίτιο και το αποτέλεσμα(αιτιατό), ενώ το μη πνευματικό ,πιστεύει σε υπερβολικό βαθμό στην αρχή του αιτίου και του αιτιατού.

6. Το πνευματικό Ον,επιδιώκει την ηθική, τη γαλήνη, και την ποιότητα στη ζωή, ενώ το μη πνευματικό επιδιώκει τα επιτεύγματα, την απόδοση και τα υλικά αγαθά

7.Το πνευματικό Ον, εφαρμόζει  το διαλογισμό η την προσευχή ,ενώ το μη πνευματικό τα απορρίπτει.

8.Το πνευματικό Ον,Κατανοει ότι η διαίσθηση είναι φωνή του Θεού, ενώ το μη πνευματικό βλέπει τη διαίσθηση ως απρόβλεπτα γεγονότα.

9. Το Πνευματικό Ον ξέρει ότι η βίαιη αντίδραση στο κακό ισοδυναμεί με συμμετοχή στο κακό. Εστιάζει σε αυτά που υποστηρίζει ,ενώ το μη πνευματικό εστιάζει σε αυτά που πολεμά.

10. Το πνευματικό Ον αισθάνεται ευθύνη απέναντι στο σύμπαν και δέος για το γεγονός ότι υπάρχει, ενώ το μη πνευματικό δεν αισθάνεται  καμία ευθύνη ούτε πιστεύει ότι ανήκει σε αυτό

11. Το πνευματικό Ον ζει μια ζωή συγχώρεσης, ενώ το μη πνευματικό  μνησικακεί και επιδιώκει την εκδίκηση όταν πιστεύει ότι αδικήθηκε.

12. Το πνευματικό Ον πιστεύει ότι μπορεί να κάνει θαύματα, ενω το μη πνευματικό πιστεύει στους περιορισμούς ,και βλέπει τα θαύματα σαν απρόβλεπτα τυχαία  συμβάντα!

 

ΜΑΡΞ..ΒΕΜΠΕΡ

ΜΑΡΞ. ΒΕΜΠΕΡ.

Τα 2  κύρια φιλοσοφικά ρεύματα πάνω στα οποία βασίζονται κοινωνικές κοσμοθεωρίες, και απορρέουν πολιτικά κόμματα, είναι ο υλισμός και ο ιδεαλισμός. Κύριοι  εκπρόσωποι ο Μαρξ στον υλισμό, και ο Βέμπερ στον ιδεαλισμό.

///Μια αντιπαραβολή των σημαντικότερων σημείων των 2 κοσμοθεωριών!

 ο Μαρξισμός,  εστιάζεται πολύ στη παραγωγή , χωρίς να εξετάζει τις άλλες ανάγκες του ανθρώπου.

Ο Βέμπερ, εξετάζει τις ιδέες,(όχι τις ιδέες-θεωρία των ιδεών- του Πλάτωνα)με τη γνωστή προτεσταντική ηθική. Υπάρχουν λίγα κοινά σημεία στις δυο κοσμοθεωρίες, με την εξέλιξη του μαρξισμού!

Ο Μαρξ διατείνεται ότι οι σχέσεις παραγωγής παίρνουν μορφή ιδιοκτησιακών σχέσεων και διαπλέκονται με τα μέσα παραγωγής που είναι η τεχνολογία, τα μηχανήματα, τα εργοστάσια, οι γνώσεις, οι δεξιότητες και όλες οι ύλες, καθώς και η εργατική δύναμη και γενικά ο άνθρωπος. Το αποτέλεσμα αυτής της διαπλοκής συνιστά κατά τον Μαρξ το αληθινό θεμέλιο της κοινωνίας , την υλική της βάση. Γενικά στις σχέσεις παρουσιάζεται μια ένταση, η οποία υπάρχει στο κοινωνικό παραγωγικό σύστημα του καπιταλισμού .Κατά τον Μαρξ οξύνεται η ταξική πάλη μεταξύ της καπιταλιστικής κοινωνίας και τους μισθωτούς εργάτες , οι οποίοι πρέπει να αποκτούν ταξική συνείδηση, αναγκαία για την κατάργηση του καπιταλισμού. ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΣΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞ, ΚΑΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΥΣ.ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΑΡΞ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΖΩΗ, ΑΛΛΑ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΖΩΗ, ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥΣ!

Ο Βέμπερ (προτεσταντική ηθική) επιτίθεται στις απόψεις του Μαρξ και τους μαρξιστές, στους υλιστές, και στον υλισμό, τονίζοντας τους ιδεατούς παράγοντες. Ο ιδεαλισμός του, υπήρξε απάντηση, ως «αντίπαλο δέος» στον υλισμό. Σε αντιδιαστολή ο Βέμπερ τονίζει τη σημασία ορισμένων ιδεών. Ασχολήθηκε με τη μελέτη των παγκόσμιων θρησκειών, και δίνει έμφαση στη μοναδικότητα της δυτικής εξέλιξης προς τον καπιταλισμό. Ο Βέμπερ δεν ασχολείται με την παραγωγή, όπως ο Μαρξ δεν ασχολήθηκε με τις ιδέες .ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΤΑΝ ΝΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΕΙ ΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ ΖΩΗ. Τον ενδιέφερε ο παράγων αυτός γιατί σε αυτόν έβλεπε τη σωτηρία, και πίστευε, ότι αυτός αποτελεί τη ψυχολογική ώθηση στον καπιταλισμό με τη σύγχρονη μορφή του. Παρουσιάζεται όμως και γίνεται γνωστή από το 1953 μια ώριμη μαρξική αντίληψη  που συγκλίνει με τον Βέμπερ, και σε αυτή ο Μαρξ αποδέχεται τις ιδέες  και τις διάφορες ιδεολογίες(όχι θρησκεία)  στις υλικές παραγωγικές συνθήκες, που οι νεομαρξιστές  υιοθετούν. (Ειδικά θέματα Ευρωπαϊκού Πολιτισμού. Μαρξ-Βέμπερ.Κονιορδος.  Πάτρα 2002)////

ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΗΧΩΝ

Η Δύναμη των Ήχων, με πειράματα!

Προσοχή στα ακούσματα των παιδιών. Έχουν επιπτώσεις στη ψυχολογία τους!

Κάθε ήχος είναι μια δόνηση που δημιουργείται από κύματα με συγκεκριμένη συχνότητα. Ο ήχος όπως εμείς τον ακούμε βρίσκεται χαμηλά στην κλίμακα των δονήσεων, λίγο πιο πάνω απτις δονήσεις των στερεών σωμάτων. Ο ήχος είναι ο μεσάζοντας ανάμεσα στις αφηρημένες ιδέες και στις στερεές μορφές του υλικού κόσμου. Οι ήχοι κυριολεκτικά διαπλάθουν τον αφηρημένο κόσμο των σκέψεων και του πνεύματος σε συγκεκριμένα σχήματα. Οι ήχοι μας επηρεάζουν με μυριάδες τρόπους. Το « ειδόφωνο,» είναι ένα μουσικό όργανο που αποτελείται από μια καλά τεντωμένη επιφάνεια, όπως εκείνη του τύμπανου, πάνω στην οποία απλώνεται μια κολλώδης ουσία. Κάτω απ αυτή την επιφάνεια προφέρονται ήχοι και λέξεις. Με κάθε διαφορετικό ήχο, η κολλώδης ουσία παίρνει άλλο σχήμα .Κάποια απ αυτά τα σχήματα, μοιάζουν με ζώα, άλλα με λουλούδια , άλλα με πλάσματα της φύσης. Όταν χρησιμοποιηθεί άμμος στη θέση της κολλώδους ουσίας, τότε με τους ήχους η άμμος δημιουργεί γεωμετρικά σχήματα που μοιάζουν με γράμματα της αλφαβήτου. Όταν οι ήχοι είναι οξείς και δυσάρεστοι, τότε τα σχήματα που δημιουργούνται είναι άσχημα. Τέτοιου είδους πειράματα, αποδεικνύουν την επίδραση που έχουν επάνω μας οι ήχοι. Οι παράφωνοι ήχοι, μπορεί ακόμα και να μας αρρωστήσουν. Οι αρμονικοί και απαλοί ήχοι, έχουν θεραπευτικές ιδιότητες. Οι απαλοί και αρμονικοί ήχοι , μαζί με μουσική από φύση, καθώς και την ενδιάμεση παρεμβολή της σιωπής που θρέφει το πνεύμα, χρησιμοποιούνται στη θεραπεία ασθενειών! (Dr. Wayne Dyer)

                                                                                                                           

 

SOFTEN

Στο βιβλίο του Making Contact, O Arthur Wassmer προτείνει τη λέξη

(Χαλαρώστε) που σχηματίζεται από τα αρχικά των παρακάτω λεκτικών σημάτων

Smile (Χαμόγελο)

Open posture (Ανοικτή στάση)

Forward lean (κλίση προς τα εμπρός)

Touch (Άγγιγμα)

Εye contact (επαφή με το βλέμμα)

Nod(Κίνηση του κεφαλιού)

ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΕΜΠΕΙΡΙΣΜΟΣ. ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ

Η φιλοσοφία του 17^ου και 18 ου αιώνα συνδέεται με την προσπάθεια αναζήτησης της πηγής της γνώσης. Το ερώτημα αν η πηγή της γνώσης ανάγεται στη λογική ή στην εμπειρία αναδεικνύεται σε μείζον θέμα για τους φιλοσόφους της εποχής. Να  καταδείξουμε τις επί μέρους διαφωνίες.Στην περίοδο που ακολουθεί την Αναγέννηση,  Ευρώπη διαπνέεται από έναν άνεμο ανανέωσης. Οι παραδοσιακές αξίες για το Θεό και την ανθρώπινη ύπαρξη αμφισβητούνται, οι αυθεντίες αποκηρύσσονται.. Στη θέση τους οικοδομείται μια νέα κοσμοαντίληψη που έχει ως βάση της την πιστη στις ανθρώπινες ικανότητες. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα που τα πάντα τίθενται  υπό κριτική επανεξέταση, οι φιλόσοφοι στρέφονται προς την κατάκτηση της γνώσης. Το ερώτημα για το ποια είναι η πηγή της γνώσης αναδεικνύεται στο μείζον θέμα της νεότερης περιόδου. Με σημείο αφετηρίας τις ιδέες του Ντεκάρτ, ο οποίος θεωρείται  ο ανανεωτης  του ορθολογισμού, οι φιλόσοφοι του 17^ου και 18^ου αιώνα προσπαθούν να εξηγήσουν την προέλευση της γνώσης μέσα από αντίθετες θεωρίες. Οι ορθολογιστές ή ρασιοναλιστές (από το ratio=λόγος) υποστηρίζουν ότι η πηγή της γνώσης είναι η λογική, η καθαρή νόηση. Αντίθετα οι εμπειριστές (από την ελληνική λέξη εμπειρία) θεωρούν ως βασική πηγή της γνώσης την αισθητηριακή εμπειρία.

Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι το ερώτημα για την πηγή της γνώσης είχε τεθεί ήδη από την αρχαιότητα.Ο Πλάτων στη θεωρία του για τις Ιδέες , υποστηρίζει ότι αυτές υπάρχουν σ  ένα κόσμο ξεχωριστό από τον εμπειρικό στον οποίο ζουν οι άνθρωποι.Κάθε τι που υπάρχει στον κόσμο των αισθήσεων  οφείλει την ύπαρξη του στην αντίστοιχη ιδέα, άρα κάθε συγκεκριμένη γνώση είναι γνώση της αντίστοιχης ιδέας. Οι αισθήσεις κατά τον Πλάτωνα δεν μπορούν να μας οδηγήσουν στη γνώση, αφού το έργο τους είναι να μας παρουσιάζουν μια αντικειμενική και αληθινή εικόνα των αισθητών. Κατά τον Πλάτωνα η πρωταρχική πηγή της γνώσης είναι η νόηση. Ο Αριστοτέλης αναγνωρίζει ότι η γνώση και η έρευνα ακλουθεί επαγωγική πορεια,δηλαδή ξεκινά από το μερικό για να καταλήξει στο γενικό, απ όπου θα αποδειχτεί και θα ερμηνεύει το μερικό.Ο Αριστοτέλης θεωρει πολύ σημαντική την εμπειρία στην κατάκτηση της γνώσης, παραδέχεται όμως ότι η αληθινή  γνώση βρίσκεται στη νοήση και το γενικό που παρουσιάζει την αιτία των πραγμάτων.

Η στροφή των φιλοοφων της νεότερης περιόδου στη γνωσιολογία  πηγάζει από την ανάγκη τους να απεγκλωβιστούν απο τον Αριστοτέλη και τον Μεσαιωνικό Σχολακιστικισμό, και να θεσουν νεα θεμέλια στην ανθρώπινη γνώση και φυση.Ο Ντεκάρτ ο μεγάλος εκπρόσωπος του ορθολογισμού στους νεώτερους χρόνους, υποστήριξε ότι η έγκυρη και βέβαιη γνώση είναι η προφανής που βασίζεται σε σαφείς και διακριτές μεταξυ του ιδέες.Το πρότυπο αυτής  της γνώσης είναι τα μαθηματικά, ενώ η μέθοδος  που οδηγει στην βεβαιότητα, είναι η επαγωγική αναλυτική.Με βαση αυτή τη βεβαιότητα θα ερμηνευτεί στη  συνέχεια με τη συνθετική  μέθοδο ο κόσμος της εμπειρίας. Κατά τον Ντεκαρτ η πρωταρχική γνώση επιτυγχάνεται ενορατικά ως άμεση συνείδηση για ο, τι συμβαίνει μεσα μας.Με αυτή την θέση του αποποιείται την προέλευση της βεβαιότητας της γνώσης από την παράδοση και την αυθεντία, και προβάλλει ως μεσο κατάκτησης της σίγουρης   γνώσης την αμφιβολία. Απ αυτό το σημείο ξεκινά η περίφημη φράση τους <cogito ergo sum> Σκέπτομαι άρα υπάρχω. Ο Ντεκάρτ  συνδέει τη βεβαιότητα της ύπαρξης τους με την ύπαρξη του Θεου, ο  οποίος ως τέλειο όν, δε θα επέτρεπε την παραπλάνησή του

Ο Σπινόζα συμφωνεί με τον Ντεκαρτ οτι η γνώση προέρχεται από σαφείς και διακριτές ιδέες, θεωρεί όμως ότι αυτό γίνεται επαγωγικά με τη μορφή της μαθηματικής αλήθειας. Αρνείται την τυχαιότητα των πραγμάτων, υποστηρίζοντας  ότι η αποδοχή ενός γεγονότος ως τυχαίου  συνεπάγεται ανεπαρκή αντίληψη της πραγματικότητας.

Ο Λάιμπνιτς  επιχείρησε να συμβιβάσει τις ορθολογιστικές και εμπειρικές  θέσεις των φιλοσοφων .Υποστηρίζει ότι οι μονάδες είναι πραγματικές οντοτητες. Συνεπως η ψυχή σα μονάδα εμπεριέχει την αίσθηση και τη νόηση. Χρησιμοποιεί τη θεωρία των εν δυνάμει έμφυτων ιδεών για να εξηγήσει την ύπαρξη όλων των παραστάσεων στη ψυχή. Πιστεύει πως ότι υπάρχει   μέσα στη ψυχή ως συνειδητή παράσταση βρισκόταν  ήδη μεσα της ασυνειδητα, και ότι η ψυχη δε θα μπορούσε να προβάλλει  ως συνειδητή παρασταση κάτι που δε θα υπήρχε μέσα της εκ των πρότερων

Ο Λοκ ασκεί κριτική στις θέσεις των ορθολογιστών, και ισχυρίζεται ότι η γνώση είναι επίκτητη με αφετηρία τις αισθήσεις, μέσω των οποίων αποκτάμε  τις ιδέες που αντιστοιχούν στα γεγονότα του εξωτερικού κόσμου. Αυτές οι ιδέες κατά Λοκ μετατρέπονται σε σκέψη σε αντικείμενα της νόησης. Και συμπληρώνει για τους επικριτές του ότι αυτά δεν είναι ολοκληρωμένη γνώση αλλά τα υλικά της γνώσης, λεγοντας ότι οι συνθετες γνωσεις προερχονται από την αναλυση των ιδεων που προκυπτουν από την εμπειρια.Για την θεωρία του Ντεκαρτ για την ενορατική γνώση, παραδέχεται ότι  η ενόραση σχετίζεται με τις εσωτερικές καταστασεις και δραστηριότητες, αλλα πιστευει ότι αυτό δεν εχει καμια σχεση με την ουσια της γνωσης.Η θεωρια αυτή του Λοκ ειχε μεγάλη σημασία  για την κοινωνική και πολιτικοηθική δομη της Ευρωπης καθως αναδεικνύει την ανθρώπινη κριση και εμπειρία  ως πρωταρχικό στοιχειό της γνώσης.

Από τις θεωρίες του Λοκ επηρεάστηκε ο Μπαρκλεϋ ασκώντας κριτική. Συνδέει τον εμπειρισμό του Λοκ με τον υποκειμενισμό του Ντεκαρτ. Εκφράζει την άποψη ότι αν αφαιρέσουμε τις επιμέρους ιδιότητες δε θα μείνει τιποτα, και ότι το γενικό δεν είναι τιποτα άλλο, από το άθροισμα πολλών  συγκεκριμένων ιδιοτήτων

Ο Μεγάλος εμπειριστής Χιουμ, χωρίζει τις παραστάσεις που μπορεί να συλλάβει ο νους σε εντυπώσεις, οι οποίες είναι ακούσιες  και προκύπτουν άμεσα από τις αισθήσεις, οι οποιες δεν είναι άμεσα διακριτές και προκύπτουν από τη σκεψη,το συλλογισμό,  τη μνημη, η τη φαντασία ως αντίγραφα των εντυπώσεων. Ο Χιουμ αμφισβητεί οποιαδήποτε αναγκαία σχέση αιτιότητας στα φυσικά φαινόμενα, θεωρώντας τα ως γενίκευση προγενέστερων εμπειριών. Πιστεύει ότι απλώς καποια εμπειρικά  αποδεδειγμένα γεγονότα ακολουθουν χρονικά κάποια άλλα  συγκεκριμένα, και εμείς από συνηθεια, επειδη επαναλαμβάνονται, έχουμε την προδιάθεση να τα συνδέουμε  αιτιακα μεταξυ τους

Αντιπαραβάλλουμε τον ορθολογισμό με εκπροσώπους τον Ντεκάρτ, τον Σπινόζα, τον Λάιμπνιτς που υποστηριζουν ότι η πηγή της γνώσης είναι η λογική, με  τον εμπειρισμό με εκπροσώπους τον Λοκ, τον Μπαρκλεϋ, τον Χιουμ,που θεωρούν ότι η γνώση προέρχεται από τις αισθήσεις και συνεπώς απτην εμπειρία.

 

Η γνωσιολογική διαδικασία στηρίζεται στις αισθήσεις και στις εμπειρίες οι οποιες με τον λογο επεξεργάζονται κατανοούνται και συγκρίνονται με αποτέλεσμα να δημιουργείται η βαθύτερη και ουσιαστικότερη γνώση, όπως η έννοια, η κρίση, και η συλλογιστική σκέψη.

((Cottingham J.G φιλοσοφία της επιστήμης. Τόμος Α. Οι ορθολογιστές. Οι εμπειριστές Σ. Τσουρτη, Χρυσης  Στάχυ. Αθήνα 2000

WindelbandW.-Heimsoeth H. Εγχειρίδιο Ιστορίας της Φιλοσοφίας Η φιλοσοφία του Διαφωτισμού ΜΙΕΤ, Αθήνα 1995))

ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΑΝΟΙΚΤΩΝ ΧΩΡΩΝ-ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΕΧΝΩΝ

Μέσα στην Ιστορία των τεχνών στην Ευρώπη,  είναι και η  κοσμική Αρχιτεκτονική Μπαρόκ, δημοσίων χώρων !!(παραδείγματα ανακτόρων, πλατειών)
Μετά την Αναγέννηση διακρίνονται τα χαρακτηριστικά μπαρόκ, που είναι η θεατρικότητα, η πολύπλοκη τρισδιάστατη παρουσίαση του χώρου, η ροή και η ζωντάνια των μορφών, η έντονη πολυχρωμία, και η ύπαρξη του συνδυασμού χρωμάτων και φωτός, σε σύγκριση με τις κλειστές και καθορισμένες μορφές της Αναγέννησης . Τα έργα παρασύρουν τον θεατή σε μια μίμηση και καθηλώνει το βλέμμα στις πολύπλοκες λεπτομέρειες της επιφάνειας. Κυρίαρχα χαρακτηριστικά μπαρόκ, είναι η έξαρση των συναισθημάτων, η επιβλητικότητα και η υπερβολή.
Σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης αναπτύχθηκαν τάσεις μπαρόκ και απέρρευσαν από αυτές 2 κυρίως ρεύματα. Το ένα είναι επηρεασμένο από το πνεύμα του κλασικισμού της Αναγέννησης, και συγκράτησε τα χαρακτηριστικά της ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής. Παρουσιάστηκε στη Γαλλία και Ιταλία Στο άλλο ρεύμα τα χαρακτηριστικά του μπαρόκ καταλήγουν στον κλασικισμό. Εμφανίζεται έτσι μια επαναφορά στους κανόνες της Αναγέννησης και επανέρχεται η συμμετρία και η γεωμετρία. Αυτά είναι τα πρώτα χαρακτηριστικά του νεοκλασικισμού!

Στην κοσμική αρχιτεκτονική οι πύργοι και οι εκκλησίες δεν ήταν απλώς έργα αρχιτεκτόνων. Ήταν όλες οι τέχνες μαζί και δημιουργούσαν ένα εκπληκτικό τεχνητό κόσμο σαν ολόκληρες πολιτείες, που είχαν για σκηνικό μεγάλες εκτάσεις γης που μεταμορφώνονταν σε κήπους με καταρράκτες. Οι καλλιτέχνες ήταν απόλυτα ελεύθεροι να κάνουν σχέδια κατά την κρίση τους, και να μεταφέρουν απίθανα οράματα σε πέτρα και επιχρυσωμένο γύψο.

Στη Αυστρία και νότια Γερμανία το ιταλικό μπαρόκ, σε συνδυασμό με το γαλλικό βρήκαν την πιο τολμηρή και ολοκληρωμένη έκφραση. Οι Άγγλοι θεωρούσαν ότι ένας κήπος ή ένα πάρκο πρέπει να καθρεφτίζει την ομορφιά της φύσης και σαν τοπίο να γοητεύει τον ζωγράφο. Στο Παρίσι κατασκευαστήκαν πολλές πλατείες με χαρακτηριστικά μπαρόκ. Η πλατεία ήταν ένα χώρος ένταξης ενός μνημείου ή ένα σημείο πολλών επικοινωνούντων χώρων, μιας πόλης με μια δομημένη σύνθεση.

Μια οβάλ πλατεία σχηματίζεται από τόξα που ξεκινούν από τα ανάκτορα του κυβερνήτη και δίνουν τη θέση τους σε κτήρια που υπάρχουν δεξιά και αριστερά του άξονα που οδηγεί στη βασιλική πλατεία. Ενδιάμεσα υπάρχουν κήποι ,ενώ το τόξο τονίζει τον άξονα Υπάρχει μια δυναμική στην οργάνωση του χώρου, που οδηγεί στις διαδοχικές κινήσεις του ανθρώπου. Τονίζεται δηλαδή αυτό που είναι ένα από τα βασικά στοιχεία του μπαρόκ, ο χώρος σε συνάρτηση με τις κινήσεις.

Στην αρχιτεκτονική ανοικτών χώρων χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πλατεία της Ισπανίας στη Ρώμη. Σαν ιδέα ξεκίνησε για να ενωθούν τα δυο τμήματα της πόλης που είχαν μεγάλη υψομετρική διαφορά Για αυτό δημιουργήθηκε μια σκάλα που ενώνει την εκκλησία η οποία βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο, με την πλατεία.Οι 2 ράμπες της σκάλας υποχρεώνουν σε μια ελλειψοειδή πορεία, που βγαίνει στο ίδιο σημείο, αλλά σε διαφορετικά επίπεδα.Δημιουργούνται πλατώματα στολισμένα με ανθισμένα παρτέρια σα σημεία στάσης του επισκέπτη Η πλατεία της Ισπανίας είναι και σήμερα ένα από τα πολυσύχναστα σημεία της Ρώμης.

Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα αρχιτεκτονικής ανοικτών χώρων είναι το σιντριβάνι των Τρέβι στη Ρώμη, το οποίο είναι μια σύνθεση αρχιτεκτονικής γλυπτικής σκηνογραφίας και τεχνικής .Έχει τη μορφή μιας αψίδας σε κορινθιακό ρυθμό , ενώ τα νερά πέφτουν σε μια σύνθεση βράχων. Το σιντριβάνι είναι ενσωματωμένο σε μια μικρή πλατεία , αλλά δημιουργείται η εντύπωση ότι ο χώρος είναι μεγάλος, καθώς το φώς αντανακλάται παντού, και δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος είναι ανέμελος, ευχάριστος, και ξένοιαστος.

Παράδειγμα κοσμικής αρχιτεκτονικής μπαρόκ, είναι οι Βερσαλλίες, του Λουδοβίκου ΙΔ΄ με αρχιτέκτονα Λορέτζο Μπερνίνι .Σύμβολο τεράστιας δύναμης στο τέλος του 17ου. Οι Βερσαλλίες είναι τόσο μεγάλες οσο καμία φωτογραφία δεν μπορεί να αποδώσει την πραγματικότητα. Υπάρχουν 123 παράθυρα στην πρόσοψη κάθε ορόφου προς τους μεγαλοπρεπείς κήπους με τις αλέες, και τα αγάλματα που καλύπτουν πολλά στρέμματα με μεγαλεπήβολα και αναγεννησιακά στοιχεία. Εικάζεται στο συγκεκριμένο ανάκτορο, ότι αν οι αρχιτέκτονες ήταν πιο τολμηροί, θα χρησιμοποιούσαν πιο πρωτότυπα μέσα , με πιο επιτυχημένο αποτέλεσμα!!

O 18 αιώνας είναι από τους μεγαλύτερους αιώνες της Αρχιτεκτονικής, καθώς και άλλων συνδυασμών επιστήμης και τέχνης

Οι αρχιτέκτονες ήταν πολύ τολμηροί Οι πλατείες και οι μεγαλοπρεπείς χώροι με στοιχεία μπαρόκ, κάνουν τον επισκέπτη να αισθάνεται τέρψη, και ότι μπορεί να συμμετέχει και να βιώνει και αυτός μια μεγαλοπρεπή καθημερινότητα μέσα σε κοινόχρηστο χώρο, με την προσωρινή έστω ανεμελιά και φαντασμαγορία

( Τζ. Αλμπάνη Μ.Κασιμάτη.Εικαστικές Τέχνες στην Ευρώπη, Ιστορία των Τεχνών στην Ευρώπη από τον Μεσαίωνα ωςτον 18^ο. Πάτρα 2001)

ΔΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΒΡΕΦΟΥΣ ΜΕ ΤΟΝ ΓΟΝΙΟ-ΠΑΙΔΑΓΩΓΟ

Σύμφωνα με τους μελετητές, δεν υπάρχει ένα σωστό είδος δεσμού βρέφους –γονιού, που να εναρμονίζεται με κάθε πλαίσιο πολιτισμού. Πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι μπορούμε να εντοπίσουμε γενικά δείγματα Αποφάσισαν να κατηγοριοποιήσουν τις αντιδράσεις των βρεφών, αφήνοντας τη μητέρα, ή παιδαγωγό, να φύγει από το δωμάτιο. Παρατήρησαν τις αντιδράσεις του βρέφους όταν γύρισε, και τις κατέταξαν σε τρείς κατηγορίες.

Δεσμός ανασφαλής παρατηρήθηκε στη περίπτωση που ο γονιός ή παιδαγωγός είναι στο δωμάτιο, και τα βρέφη δεν δίνουν σημασία πού κάθεται. Φεύγει, και όταν ξαναγυρίζει στο δωμάτιο τα παιδιά περισσότερο απομακρύνονται παρά πλησιάζουν το πρόσωπο. Ασφαλής δεσμός παρατηρήθηκε στη περίπτωση που ο γονιός ή παιδαγωγός είναι παρών, και παίζουν ευχάριστα. Όταν φύγει αναστατώνονται, και όταν επιστρέψει ξαναπαίζουν κανονικά. Αυτό το δεσμό εμφανίζει το 65% των παιδιών από μεσοαστικές οικογένειες. Ανασφαλής δεσμός ή αμφιθυμίας παρατηρήθηκε όταν τα παιδιά έχουν στην αρχή προβλήματα με τους ξένους. Μένουν με κάποιο άγχος κοντά στο γονιό ή παιδαγωγό. Όταν φύγει και ξαναγυρίσει είναι θυμωμένα και δεν επανέρχονται Τέτοια παιδιά είναι το 12% των μεσοαστικών αμερικάνικων οικογενειών και είναι αρκετά αγχώδη.

Οι αιτίες των διαφορών στους τύπους του δεσμού, μπορεί να υπάρχουν λόγω της ιδιοσυγκρασίας μητέρας ή παιδαγωγού, και παιδιού. Παρατηρήθηκε ότι οι διαφορές στην ευαισθησία της μητέρας καθόριζαν το δεσμό. Αν η μητέρα ή παιδαγωγός, ανταποκρινόταν άμεσα στο κλάμα του μωρού, ή στο τάισμα, το βρέφος ανέπτυσσε ασφαλή δεσμό. Τα παιδιά που μεγαλώνουν με μητέρες χωρίς ευαισθησία, οι έρευνες έδειξαν ότι αναπτύσσουν δεσμό ανασφαλή. Η στενή αλληλεπίδραση μητέρας ή παιδαγωγού, και παιδιού είναι ένα αμοιβαίο επίτευγμα. Όπως το βρέφος, έτσι και η μητέρα θέλει βρέφος που να ανταποκρίνεται στο αίσθημά της. Γίνεται μια όσμωση συναισθημάτων, συνεκτιμώντας πάντα και το πολιτισμικό πλαίσιο. Βέβαια υπάρχει το κοινό σημείο για όλους τους πολιτισμούς. Όταν το βρέφος αποχωριστεί τη μητέρα του, αντιδρά παντού με τον ίδιο τρόπο.

Οι δεσμοί μπορεί να παραμένουν σταθεροί, αλλά και μπορεί να μεταβληθούν με την ανάπτυξη. Αν η οικογένεια περνά μια δύσκολη περίοδο λόγω ανεργίας, πενίας, θανάτου,ή χωρισμού ο δεσμός πιθανόν να μεταβληθεί. Στο είδος του δεσμού όπως αναφέρθηκε, συνεκτιμώνται και οι πολιτισμικές επιδράσεις, π.χ. στα Κιμπούτς του Ισραήλ (συνεταιριστικά αγροκτήματα) όταν παρατηρήθηκαν στα 11 έως 14 μηνών βρέφη, τα μισά παιδιά κρίθηκαν με ανασφαλή αμφιθυμικό δεσμό, και μόνο το 37% κατηγοριοποιήθηκαν σε ασφαλή δεσμό.

Χαμηλό ποσοστό παιδιών με ασφαλή δεσμό παρατηρήθηκε στη Γερμανία Μετά όμως από εκτενείς παρατηρήσεις οι ερευνητές απέρριψαν το ό,τι οι Γερμανοί γονείς ήταν αδιάφοροι προς τα παιδιά τους. Μεγάλο επίσης ποσοστό παιδιών με ανασφαλή δεσμό βρέθηκε και σε παραδοσιακές ιαπωνικές οικογένειες, και αυτό οφείλεται στο ότι οι μητέρες προάγουν σχέση έντονης εξάρτησης, μη αφήνοντας τα παιδιά τους σε άλλο πρόσωπο. Συνεπώς για αυτά τα παιδιά είναι ψυχοφθόρο να μένουν μόνα τους με ένα άγνωστο. Παρατηρούμε ότι δεν υπάρχει ένας μόνο παράγοντας που να καθορίζει το τύπο του δεσμού. Η διαφορά των γονιών ή παιδαγωγών, η κληρονομικότητα, το πολιτισμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ανήκουν τα παιδιά και άλλες συνθήκες, δημιουργούν ποικίλες εξελικτικές οδούς, και ερμηνείες αυτών των οδών.

Έχει παρατηρηθεί στις έρευνες, ότι τα κορίτσια αντιδρούν με μεγαλύτερη ευαισθησία σε ένα βλέμμα της μητέρας από ότι τα αγόρια Καθώς μεγαλώνουν τα βρέφη, αρχίζει και ατονεί η μητέρα ή παιδαγωγός ως πηγή πληροφοριών.(Michael Cole&Shella R.Cole. Αθήνα 2002 εκδ.Τυπωθήτω)

 

 

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ-ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΠΛΑΤΩΝ

  Μερικά ώριμα  στάχυα…από Πολιτικά Αριστοτέλη  και Πολιτεία Πλάτωνα!

Κατά Αριστοτέλη (384..π.Χ)η πόλη δεν αποτελεί μια μορφή συνύπαρξης που στόχο έχει απλώς, την επιβίωση των ανθρώπων, αλλά εκείνη τη μορφή οργανωμένης και τελεολογικά προσανατολισμένης συνύπαρξης που
εξασφαλίζει το Ευ ζην, δηλαδή την ηθική τελείωση του ανθρώπου. Αρα η γνωστή σε ολους αριστοτελική πρόταση «ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ζώο πολιτικό»θα πρέπει να κατανοηθεί και στην ηθική της
διάσταση. Η Ηθική τελείωση του ανθρώπου πραγματώνεται ουσιαστικά στο εσωτερικό μιας πολιτικής κοινότητας. Ο Αριστοτέλης αναγνωρίζει ότι δεν μπορεί να ταυτιστούν οι έννοιες «αγαθός ανήρ» και «σπουδαίος πολίτης»
δεδομένης της σχετικότητας των πολιτευμάτων. Αυτό δεν αναιρεί ωστόσο, ότι η τέλεια πόλη θα είναι εκείνη όπου οι παραπάνω έννοιες θα μπορέσουν να ταυτιστούν χωρίς τον κίνδυνο ασυμβατότητας. Συνεπάγεται
ότι η τέλεια πόλη μπορεί να υπάρξει ,όταν οι αρχές της πολιτικής συνύπαρξης υπόκεινται σε εκείνες της ηθικής.
Με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να νοηθεί και ο ρόλος της Παιδείας, η οποία ορίζεται ως ηθική παιδεία, Δεν είναι τυχαίο ότι τα πολιτικά του Αριστοτέλη ολοκληρώνονται με μια πραγματεία περί παιδείας>>>>>>

Στην απολογία του ο Σωκράτης (380 π.χ.)λέει ότι το κύριο στοιχείο της φιλοσοφικής του πράξης, εξαρτάται από την κατάσταση των συμπολιτών
του. Η Ευδαιμονία με την αρχαία έννοια έχει να κάνει αποκλειστικά με την αρετή , και ο Σωκράτης αποδεικνύει ότι η ευδαιμονία και η αρετή είναι θέματα άμεσα συνδεδεμένα με την ποιότητα της πολιτικής, και της ιδιωτικής ζωής των πολιτών. .Κατά τον Σωκράτη η πλήρης γνώση της αρετής είναι απαραίτητη, για την καλή πρακτική ζωή του καθενός
ιδιωτικά, και πολιτικά.
Η σκέψη και η εφαρμογή αυτής της ζωής,θα καταλήξει μέσα από την γνώση και αυτό ακριβώς με την ηθική είναι που θα μας κάνει ευδαίμονες ή όπως θα λέγαμε σήμερα ευτυχείς. Το γεγονός είναι, ότι δεν υπήρχε μια έννοια της ευδαιμονίας κοινή για την εποχή και διαδεδομένη στο τότε κοινό,
την οποία να υιοθετούν συγχρόνως, και οι τότε φιλόσοφοι.///

Οι αρχαίοι φιλόσοφοι ενδιαφέρονταν για τα προβλήματα τα οποία σήμερα θεωρούμε ηθικής φύσεως, αλλά τα συζητούν στο γενικότερο πλαίσιο της ευδαιμονίας. Παράλληλα, τροποποιούν την έννοια της ευδαιμονίας αρκετά,
ώστε να είναι κατά τη γνώμη τους αδύνατον για οποιονδήποτε να ευδαιμονήσει, χωρίς ηθική.Για τον Σωκράτη και τους αρχαίους φιλοσόφους δηλαδή, υπάρχει συνάφεια,  στις έννοιες ευδαιμονία, ηθική, πολιτική.>>>Ελληνική φιλοσοφία και επιστήμη από την Αρχαιότητα εως τον 20 αιώνα. Χριστιανίδης , Διαλέτης.κ.α τόμος Β. Πάτρα 2000)

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΑΙΔΙΩΝ -ΜΑΘΗΣΗ

Τα σχολεία ανοίγουν σε λίγες μέρες …και….

Μαθαίνω με χαρά σημαίνει <ενστερνίζομαι>

Η προσπάθεια που πρέπει να καταβάλουμε για να καταλάβουμε κάτι, επηρεάζεται αποφασιστικά από το αν βλέπουμε ευχάριστα αυτό το κάτι ή το απεχθανόμαστε. Η μάθηση πετυχαίνεται καλύτερα όταν έχουμε καλή διάθεση, επιβεβαιώνει ο ψυχίατρος από τη Ουλμ, Μανφρεντ Σπιτσερ, στο βιβλίο του <Έρευνα του εγκεφάλου και σχολείο της ζωής>

Σε ένα πείραμα ζήτησαν από τους μαθητές μιας τάξης  γερμανικού  δημοτικού σχολείου ,να λύσουν πολύπλοκες  ασκήσεις αριθμητικής .Μετά από μισή ώρα, οι μισοί μαθητές αφέθηκαν ελεύθεροι να παίξουν στη διπλανή αίθουσα, ενώ οι υπόλοιποι έπρεπε να συνεχίσουν την προσπάθεια. Τριάντα λεπτά αργότερα η πρώτη ομάδα επέστρεψε ευδιάθετη και χαλαρωμένη κι έλυσε  νωρίτερα από τη δεύτερη, παρά τον χαμένο χρόνο.

Σε μια άλλη έρευνα, πρόβαλαν σε μαθητές της πρώτης δημοτικού σλαιντς με σχολικό υλικό. Ένα μέρος του υλικού παρουσιάστηκε με αυστηρά οργανωμένο τρόπο και το υπόλοιπο με χιούμορ.. Το χιούμορ στηρίζεται σε συναισθήματα όπως χαρά, η σαρκασμός. Στο μεγαλύτερο μέρος τους, τα συναισθήματα μας θεμελιώνονται στον πυρήνα της αμυγδαλής.Η αμυγδαλή είναι τμήμα του  λιμβικου συστήματος, το οποίο βρίσκεται κάτω από τον εγκεφαλικό φλοιό, ο οποίος αντιπροσωπεύει τη συνείδηση μας. Και,και, (όχι μόνο) για αυτό μερικές φορές νιώθουμε ευχαρίστηση ή απέχθεια χωρίς να μπορούμε να το εξηγήσουμε

Όταν για κάποιον είναι ευχάριστο κάτι, βοηθά όχι μόνο να αποφεύγεται η διάσπαση της προσοχής, αλλά και να ξεπερνιέται η έλλειψη διάθεσης για μάθηση. Αντιθέτως, παιδιά με διαταραχές στη συγκέντρωση τους συχνά δυσκολεύονται να επιβληθούν στις παρορμήσεις τους.

Στην αρχή μιας νοητικής διαδικασίας, η γενική προσοχή δείχνει μια κατάσταση διευρυμένου Συνειδητού.

Με βάση αυτό το υπόβαθρο ο εγκέφαλος αναγνωρίζει το Ενδιαφέρον και απωθεί το ενοχλητικό. Αυτό συμβαίνει αφενός μέσα από ένα φιλτράρισμα και περιορισμό των πολυάριθμων νευρικών ερεθισμάτων, αφετέρου μέσα από μια ιεραρχική αξιολόγηση.

Τα συναισθήματα παίζουν ρόλο στη μάθηση. Θετικά συναισθήματα προωθούν επεξεργασία ερεθισμάτων, ενώ τα αρνητικά την μπλοκάρουν.

Σημαντική  πτυχή της συγκέντρωσης, είναι να μάθουμε να καταπιέζουμε την παρορμητικότητα  μας, και να ξεπερνάμε τις συναισθηματικές  αντιστάσεις.

Η προσοχή καθ’αυτή,δεν εντοπίζεται σε καμιά ιδιαίτερη περιοχή του εγκεφάλου, αλλά οργανώνεται σε εναλλασσόμενα δίκτυα. Η συγκέντρωση σημαίνει τη σύνδεση όλων των ψυχικών και  πνευματικών  δυνάμεων  σ ένα σημείο, σαν ένα καλλιτέχνη που είναι μέσα σε ένα φωτεινό κύκλο ενός προβολέα..Οτιδήποτε άλλο τριγύρω εξαφανίζεται στη σκιά. Με αυτό τον τρόπο τα ερεθίσματα μεταφέρονται από τον εγκέφαλο μέσω φίλτρων στη μακροπρόθεσμη μνήμη.

Οι επιτυχίες  οδηγούν σε αμοιβές. Η έκκριση ορμονών  που προκαλούν ευφορία ξυπνά στα παιδιά τη διάθεση να καταλάβουν.

Σημαντική είναι η σωστή δόση προκλήσεων. Οι υπερβολικά απλές εργασίες εξαντλούν το σύστημα προσοχής τους εγκεφάλου τόσο ,όσο και οι υπερβολικά δύσκολες.

(Petra Thorbriet  Συγκέντρωση. Αερόστατο.2009)

Εκλαϊκευμένα.

Για αυτό οι γονείς και οι παππούδες-γιαγιάδες που διαβάζουν τα παιδιά, να βρίσκουν με φαντασία και με πραγματικότητα σύγχρονα,  όχι συνηθισμένα  παραδείγματα, που τα έχουν ακούσει  τα παιδιά πολλές φορές, αλλά περίεργα για να τα θυμούνται. Να συμμετέχουν τα παιδιά σε αυτά, και να παίζουν και τα ίδια αυτό το ρόλο να διδάσκουν με τον ίδιο τροπο!

ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΠΡΟΣΟΧΗΣ

Οι γονείς, ειδικά σήμερα, μη περιμένουν πολλά απτα δημόσια σχολεία. Αν τους τύχει καλος/η εκπαιδευτικός θα είναι τυχεροί. Πρέπει να ενημερώνονται και να αφυπνίζονται για τα παιδιά τους,και να επισκέπτονται ειδικούς/////.

Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής(ΔΕΠ-Υ)

Η ΔΕΠ-Υ είναι μια διαταραχή που συνήθως εμφανίζεται στην νηπιακή ηλικία. Εντείνεται στη σχολική ηλικία και μπορεί να παραμείνει και στην εφηβική ηλικία και στην ενήλικη ζωή.

Αποτελέσματα διεθνών ερευνών για μαθητές με ΔΕΠ_Υ δείχνουν  ότι

Το 56% χρειάζεται πρόσθετη διδασκαλία                                

Το 50% αντιμετωπίζει προβλήματα και στις κοινωνικές σχέσεις

2 στους 3 πάσχουν και από άλλες ψυχικές διαταραχές

Το 25-30% παρουσιάζει κάποια αγχώδη διαταραχή

Το 85%παραπέμπεται μεταξύ 6-9 ετών με κύριο αίτημα  την αξιολόγηση των μαθησιακών δυσκολιών

(Νίκος Ταμάρας, 2008)

 

 

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΜΑΘΗΣΙΑΚΩΝ ΔΥΣΚΟΛΙΩΝ

Τα πιο συχνά συμπτώματα των μαθησιακών δυσκολιών είναι η διάσπαση προσοχής, η φτωχή μνήμη, η δυσκολία  στην ακολουθία οδηγιών, η δυσκολία στο διαχωρισμό γραμμάτων ,αριθμών, ήχων .Παρουσιάζεται μια  περιορισμένη ικανότητα, πρόβλημα στο οπτικοκεντρικό  συντονισμό, δυσκολία στη λήψη επεξεργασιών, δυσκολία στην οργάνωση του χρόνου.  Αυτά και άλλα, μετατρέπονται σε μαθησιακές δυσκολίες. Πολλοί άνθρωποι σε κάποια φάση της ζωής τους παρουσιάζουν ένα απ αυτά. Όταν πρόκειται για παιδί και το εντοπίσουν οι γονείς, καλό είναι να επισκεφτούν ειδικό,  να μην αφήνουν το παιδί να μεγαλώνει με το πρόβλημα. Σημαίνει ότι το παιδί  έχει διαφορετικό τρόπο να μαθαίνει, και ο εγκέφαλός του επεξεργάζεται με διαφορετικό τρόπο τις πληροφορίες που λαμβάνει. Πρέπει με τη βοήθεια του/της ειδικού, να βρεθεί αυτός ο τρόπος! (Για βεβαίωση στο Γυμνάσιο-Λύκειο, μόνο από Δημόσια Νοσοκομεία)

ΑΠΟΙΚΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΙ!

Νέα αποικιοκρατία και θεωρίες εξάρτησης

 Ήδη από τη  δεκαετία του 1960, οι  νεομαρξιστές μελετητές  υποστήριξαν ότι  η από-αποικιοποίηση είχε χαρακτήρα τυπικό  και ότι στην πραγματικότητα  τα θεωρητικά ανεξάρτητα κράτη παρέμεναν στενά εξαρτημένα  από τις ευρωπαϊκές μητροπόλεις και από τη Δύση γενικά. Αυτοί οι στοχαστές συχνά εναπόθεταν τις ελπίδες  τους στην επικράτηση εντός σοσιαλιστικού μοντέλου πολιτικής, κοινωνικής, και οικονομικής οργάνωσης, άλλοτε αναγνωρίζοντας, και άλλοτε παραγνωρίζοντας τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της  πολιτικής.

Οι νεομαρξιστές θεωρητικοί  υποστήριξαν γενικά ότι στη διάρκεια της νεότερης εξέλιξής του, ο καπιταλισμός ανέπτυξε μια σειρά θεσμικών και οικονομικών μεθόδων, οι οποίες μπορούσαν να αποκαταστήσουν  την επίσημη  πολιτική κυριαρχία  των δυτικών κρατών στον Τρίτο Κόσμο. Διάφοροι μελετητές όμως , όπως ο Κέμπ επεσήμαναν  ότι η από –αποικιοποιηση υπηρξε μια αλλαγή τακτικής, όχι όμως  στρατηγικής του καπιταλισμού. Για τον  Κουάμε  Νκρουμα τον πολιτικό ηγέτη της  Γκάνα και εξέχοντα νεομαρξιστή στοχαστή, η νέα αποικιοκρατία  αποτελεί το υψηλότερο στάδιο λαών  μέσω  ασύμμετρων εμπορικών σχέσεων, εξαγωγής κεφαλαίου και δανεισμού  απτή   Δύση με επιβαρυντικούς όρους. ..Οικονομολόγοι και κοινωνιολόγοι , Ευρωπαίοι και μη, επιστήμονες  όπως  ο Φρανκ, ο Εμμανουέλ, ο Ζαλέ, η ο ο Αμίν τη δεκαετία του 1970 έκαναν λόγο για δομική υπανάπτυξη, για φαύλο κύκλο ανάπτυξης των χωρών του Τρίτου Κόσμου με τη μεσολάβηση πολυεθνικών εταιριών, γιγαντιαίων επενδύσεων δυτικού ιδιωτικού κεφαλαίου με επαχθεις όρους , οικονομικής βοήθειας των ανεπτυγμένων προς  τις ευφημιστικά επονομαζόμενες <υπο αναπτυξη> χώρες (με αποτέλεσμα την υπερ χρεώσή τους) και ιδιοτελούς συνεργασίας

ντόπιων ελίτ με τη Δύση. Σε αυτό το πνεύμα  η εξωτερική πολιτική των παλιών αποικιών καθορίζεται ουσιαστικά από την πρώην μητρόπολη η και από τη δύναμη εκείνη η οποία έχει πάρει τη θέση της. (π.χ. τις ΗΠΑ)  Φυσικά όλες οι πρώην αποικίες δεν βρίσκονται στην ίδια οικονομική θεση .Ας θυμηθούμε τις περιπτώσεις του Χογκ Κογκ η των διαφόρων αραβικών εμιράτων χωρών οι οποίες χάρη στη μεταφορά στο έδαφός τους δυτικών επιχειρήσεων στη σταθερή εκβιομηχάνιση ή στα κοιτάσματα πετρελαίου ,παρουσιάζουν σημαντική οικονομική ανάπτυξη, γεγονός που δεν εξασφαλίζει απαραίτητα υψηλό βιοτικό επίπεδο στο σύνολο του πληθυσμού. Η σημερινή Ευρώπη περισσότερο από ποτέ βρίσκεται ενταγμένη σε ένα παγκόσμιο σύστημα. Το νεομαρξιστικό  σχήμα  αναφέρει  ότι βρίσκεται στο κέντρο αυτού του συστήματος, ότι κινεί νήματα, όμως σε επίπεδο διεθνών πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων μοιάζει να βρίσκεται στην περιφέρεια. Η πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ είναι αδιαμφισβήτητη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι ευρωπαϊκές δυνάμεις-και μάλιστα οι πάλαι ποτέ αποικιακές δυνάμεις-δε διαθέτουν σημαντικά μέσα διπλωματικής, οικονομικής, και πολιτισμικής επιρροής.

(.Μ. Παπαθανασίου.Ειδικά θέματα ευρωπαϊκού πολιτισμού. Τόμος Γ .Αποικίες και ανταγωνισμοί. Πάτρα 2001)

 

 

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΜΑΓΝΗΤΙΣΜΟΣ!

 Είναι παράξενο και σχεδόν διασκεδαστικό, να παρατηρεί κανείς, ο,τι το γενικό  κοινό αποδέχεται από τη μια την ύπαρξη του προσωπικού μαγνητισμού, και από την άλλη ότι υπάρχει μεγάλη άγνοια, για τη φύση αυτής της θαυμαστής δύναμης!Η έλλειψη αυτής της γνώσης είναι για το πλατύ κοινό. Σε όλες τις εποχές υπήρχαν λίγα εξελιγμένα άτομα, που είχαν κατανοήσει σε βάθος τη δύναμη της προσωπικής επιρροής και την είχαν χρησιμοποιήσει.

Είμαστε τόσο συνηθισμένοι να θεωρούμε ότι ο προσωπικός μαγνητισμός υποδηλώνει μόνο τη θετική, ελκτική φάση, ώστε μας είναι πολύ δύσκολο να δεχτούμε ότι η απωθητική προσωπική ατμόσφαιρα μπορεί να είναι και αρνητική. Εδώ, πρέπει να θυμηθούμε, ότι  ακόμα και ο φυσικός μεταλλικός μαγνήτης κάτω από ορισμένες συνθήκες απωθεί με την ίδια δύναμη που κάτω από άλλες συνθήκες, έλκει. Είναι αλήθεια πως υπάρχουν μερικά άτομα που ούτε ελκύουν , ούτε απωθούν, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γενικό κανόνα, και  συνήθως είναι τα άτομα που προκαλούν πλήξη στα άτομα με τα οποία έρχονται σε επαφή.

Μερικοί άνθρωποι στη συνεργασία τους με άλλους εκδηλώνουν περισσότερο νοητικό μαγνητισμό, ενώ άλλοι εκδηλώνουν φυσικό  μαγνητισμό. Το άτομο που εκδηλώνει  πραγματικά τον ύψιστο βαθμό  προσωπικού  μαγνητισμού, είναι αυτό που αναπτύσσεται και στις δυο φάσεις του μαγνητισμού, τόσο στη φυσική όσο και στη νοητική.

Όλοι οι αποκρυφιστές αρχαίοι και σύγχρονοι, έχουν αναγνωρίσει την ύπαρξη μιας  δύναμης της φύσης, που είναι πολύ ισχυρή  στα αποτελέσματα  και στη δραστηριότητα της αλλά και που ταυτόχρονα αψηφά κάθε δυνατότητα ανάλυσης η προσδιορισμού. Σε μερικές περιπτώσεις η επιστήμη προσπάθησε να τη μελετήσει σαν μια έκκριση της νευρικής υλης,αλλα αυτό μοιάζει με την ανοησία του υλιστή φιλοσόφου, που προσπαθεί να ορίσει το νου σαν έκκριση του εγκεφάλου. Τέτοιες απόπειρες ορισμού προκαλούν απλώς το χαμόγελο του γνώστη. Ο συνδυασμός του νοητικού και του φυσικού μαγνητισμού είναι απαραίτητα για τον προσωπικό μαγνητισμό.

Οι αποκρυφιστές μας πληροφορούν, ότι στην προσωπική ατμόσφαιρα του ατόμου –στην αυρα- όπως την ονομάζουν-υφίστανται και μπορούν να βρεθούν όχι  μόνο οι κραδασμοί των νοητικών του καταστάσεων και του χαρακτήρα του, αλλά οι κραδασμοί του φυσικού του μαγνητισμού, ή νευρικής δύναμης. Αναφέρουν ότι  οι κραδασμοί της νευρικής δύναμης, φαίνονται να εκτείνονται πέρα από το σώμα κάπου 60-90εκατοστά προς κάθε κατεύθυνση σχηματίζοντας το σύνολο της αύρας που έχει σχήμα αυγοειδές.Ειναι σαν μια αμυδρή ηλεκτρική φλόγα που δονείται και κραδαίνεται  με ένα τρόπο που μοιάζει με τις κινήσεις του θερμού αέρα που βγαίνει από τη θερμάστρα. Μερικά άτομα με αιθερική όραση μπορεί να τη διακρίνουν, και να καταλάβουν πολλά για το άτομο.

Πολλές φορές δεν μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί μας έχουν πείσει χωρίς επιχειρήματα. Εδω παίζει ρόλο ο προσωπικός μαγνητισμός.

Η κόρη του ματιού δείχνει τη μαγνητική κατάσταση. Τα μάτια παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στον προσωπικό μαγνητισμό.. Όταν κοιτάζετε ένα άτομο, βλέπετε ένα μέρος τους βολβού του οφθαλμού ,την Ίριδα και την κόρη. Αυτός ο βολβός υποτίθεται ότι είναι λευκός, αλλά στην πραγματικότητα είναι διακοσμημένος με νερά και αποχρώσεις λεπτών χρωμάτων που εναρμονίζονται με το χρώμα της Ίριδας. Αυτή  η Ίριδα άλλωστε δίνει και το όνομα στο χρώμα του ματιου.Η ίριδα  είναι ένας δακτύλιος που περιβάλλει την οπή η κορη.Μεσω του ανοίγματος ταξιδεύει το φως προς τον εγκέφαλο, διεγείροντας το οπτικό νεύρο και  σχηματίζοντας μια εικόνα στο τέρμα του ταξιδιού του.. Το χρώμα των ματιών προσδιορίζεται από τον δακτύλιο αυτόν.Η  κόρη του ματιού φανερώνει τη μαγνητική κατάσταση .Όταν υπάρχει λίγη ενέργεια, η κόρη του ματιού είναι υπερβολικά μικρή, εκτός αν το άτομου υπόκειται σε αφύσικες νευρικές καταστάσεις. Ο λόγος που η κόρη είναι μικρή, είναι έλλειψη ζωτικότητας στο οπτικό νεύρο και στον εγκέφαλο.

 Κάτω από  μια μεγάλη  νευρική έξαψη η κόρη ,μαύρη  φλογερή και  έντονη αναγκάζει  την έγχρωμη κουρτίνα  να ανοίξει , ώστε δε φαίνεται ούτε ίχνος από την Ίριδα και κατά συνέπεια δεν υπάρχει καθόλου χρώμα στο μάτι. Τα μάτια ενός ρήτορα που είναι γαλανομάτης μεταβάλλονται έτσι με μαύρα τη στιγμή που απευθύνεται  στο ακροατήριο του με μια εύγλωττη εκφραστικότητα. Τα γκρίζα μάτια ενός ηθοποιού που βρίσκεται σε μεγάλη έξαψη,μεταβάλλοντας τα σε μαύρα. Αυτό είναι ένα πολύ κοινό γεγονός, αν και μπορεί να μη παρατηρείται τοσο συχνά όσο συμβαίνει. Τα  μάτια των πολύ μαγνητικών ανθρώπων ,όταν μένουν ήρεμα, σαν νεκρα.Τα ζώα με αυτό το μέσον εξασφαλίζουν τη λεία τους. Σε ζωολογικό κήπο, έχουμε όλοι δει τον φύλακα που προσπαθεί να ελέγξει τα ανυπότακτα θηρία,  που εξοργίζονται με την αιχμαλωσία τους.Ακουγεται ένας ελαφρύς βρυχηθμός, ένα εχθρικό μουγκρητό και το θηρίο μαζεύεται  για να πηδήσει. Τα μάτια του ζώου φορτίζονται με ενέργεια, οι κόρες του διευρύνονται και αφαιρει όλο  το κίτρινο από την Ίριδα. Ο  φύλακας που είναι στο κλουβί ξέρει ότι αν δεν μπορέσει να ελέγξει το ζώο  με τα μάτια του, θα καταβροχθιστεί. Ξέρει ότι δεν πρέπει  να γυρίσει αλλού τα μάτια του.

Δρ. ΘΕΡΟΝ ΝΤΥΜΟΝ (Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΜΑΓΝΗΤΙΣΜΟΥ) ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ///

 

TI EINAI TEXNH??

Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης. (Αθήνα 2001)
Η Τέχνη και οι καλλιτέχνες
Στην πραγματικότητα η Τέχνη δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο οι καλλιτέχνες.
Κάποτε ήταν οι άνθρωποι που πήραν χρωματιστό χώμα στα χέρια τους και
σχεδίασαν πρόχειρα στον τοίχο της σπηλιάς τους ένα βουβάλι.(1) Σήμερα
μερικοί αγοράζουν χρώματα και σχεδιάζουν αφίσες για τους τοίχους. Δεν
έκαναν και δεν κάνουν μόνο αυτά, αλλά και ένα σωρό άλλα πράγματα. Δεν
βλάπτουν να ονομάζουμε όλες αυτές τις δραστηριότητες  τέχνη, όσο
θυμόμαστε ότι η λέξη σημαίνει πολύ διαφορετικά πράγματα  σε
διαφορετικούς καιρούς και τόπους και όσο συμφωνούμε πως Τέχνη με
κεφαλαίο Τ  δεν υπάρχει. Γιατί η Τέχνη με κεφαλαίο Τ κατάντησε
σκιάχτρο και φετιχισμός. Κινδυνεύεις  να  εξουθενώσεις έναν καλλιτέχνη
λέγοντάς του πως εκείνο που μόλις έφτιαξε δεν είναι Τέχνη παρόλο που
είναι καλό. Και αν δηλώσουμε σε οποιονδήποτε πως εκείνο  που τους
αρέσει δεν είναι Τέχνη , θα μείνει άναυδος. Δε νομίζω πως οι λόγοι για
τους οποίους μας αρέσει ένα άγαλμα   ή ένας πίνακας , είναι άλλοτε
σωστοί και άλλοτε όχι. Μπορεί να σου αρέσει η απεικόνιση ενός τοπίου,
επειδή σου θυμίζει τον τόπο σου ή μια προσωπογραφία επειδή σου θυμίζει
κάποιον φίλο. Δεν έχει σημασία . Μπροστά σε έναν πίνακα, όλοι
θυμόμαστε χίλια δυο πράγματα  που επηρεάζουν τις προτιμήσεις μας ή τις
αντιπάθειές μας…….Δεν πρέπει  καθόλου να ανησυχούμε που οι αναμνήσεις
μας , βοηθούν ν’ απολαύσουμε ό, τι βλέπουμε…
(1)  Εκτός βιβλίου. Το βουβάλι που ζωγράφιζαν στα σπήλαια, ήταν για να
το βλέπουν και να το προσελκύσουν ως θήραμα, για τροφή. Επιτελούσε και
άλλο σκοπό δηλαδή πέραν της αισθητικής…….

ΙΔΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΧΙΛΙΕΤΙΕΣ

Χιλιοπαιγμένες ταινίες στα ίδια χώματα της Ευρώπης!
 Πρώιμος Μεσαίωνας, 8-10π.Χ.αιώνας.
Παρά τις βαρβαρικές επιδρομές, και τις αντιπαραθέσεις με το Ισλάμ, οι
κοινωνίες της παλιάς δυτικής Ρωμαικής αυτοκρατορίας, είχαν τα εξής
χαρακτηριστικά. Αγροτιά, κυριαρχεί ο θεσμός της δουλείας, το ρωμαϊκό
παρελθόν, αλλά και τα φέουδα,(μεγάλα κομμάτια Γής) ενώ παρατηρείται
δειλή εμφάνιση τεχνολογικής προόδου.
11-13 αιώνας. Στο πολιτικό πεδίο, κυριαρχούν οι φεουδάρχες. (πλούσιοι
γαιοκτήμονες) Στο κοινωνικό πεδίο, ο τριμερής διαχωρισμός της
κοινωνίας, σε πολεμιστές, ιερείς και εργαζόμενους. Η φεουδαλική
αριστοκρατία λειτουργεί  εις βάρος των πληθυσμών της υπαίθρου,
εισάγοντας σχέσεις υποτέλειας και εκμετάλλευσής. Επέρχεται σύγκρουση
πόλης και φεουδαρχίας, που σηματοδοτεί την κρίση του φεουδαλισμού, και
επανεμφανίζεται η μοναρχία.

13-14 αιώνας Τεχνολογική στασιμότητα, πάγωμα ανάπτυξης. Λιμοί και
επιδημίες, μείωση του ευρωπαϊκού πληθυσμού , οικονομική κατάρρευσης.
Αναδύεται και εδραιώνεται ο αγροτικός κατασκευαστικός τομέας που
αποτελεί τη βάση για τις καπιταλιστικές δραστηριότητες.

14-15 αιώνας Η Ευρώπη της κρίσης και της Αναγέννησης. Δημογραφικής
συρρίκνωση. Επιδημίες Μαύρου θανάτου. Σύγκρουση αγροτικών και αστικών
πληθυσμών. Οι αστικές κοινότητες και οι πλούσιες ολιγαρχίες ήρθαν
αντιμέτωπες με το φαινόμενο της φτώχειας. Το γεγονός αυτό, αλλά και
οικονομικοί σχεδιασμοί, οδήγησαν σε επαναπροσέγγιση του φαινομένου της
φτώχειας.

16-17 αιώνας.Ευρώπη πρωτίστως αγροτική. Η κοινωνικοποίηση του ατόμου
ήταν το χωριό, ή η αστική κοινωνία. Ζωντανός ο φόβος του θανάτου, από
επιδημίες, Η ίδια η κοινωνικο-οικονομική ανάπτυξη με πολλαπλασιασμό
των αγορών, προσέφερε ασυνείδητες λύσεις στο μέγα πρόβλημα της
ανθρώπινης επιβίωσης. Οι ανταγωνισμοί στη κοινωνία δημιούργησαν
ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό. Οι πληβείοι(φτωχοί) υποβαθμίστηκαν
περισσότερο. Οι ιστορικοί εδώ αντιμετωπίζουν την αποκοπή της
ανατολικής Ευρώπης από την ιστορική πραγματικότητα που ταυτίστηκε με
τη Δύση.

Οι ευρωπαϊκές οικονομίες δοκιμάστηκαν από μια οξεία πληθωριστική κρίση
η οποία έπληττε  κυρίως τα ασθενέστερα στρώματα. Σε πόλη και ύπαιθρο,
προκάλεσε παράλληλα ανεπάρκεια των κρατικών εσόδων. Η δραματική
υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου συνοδεύτηκε από φορολογικές
επιβαρύνσεις

ο 16 και 17 αιώνας χαρακτηρίστηκαν από πρωτοφανείς λαϊκές εξεγέρσεις
στην ύπαιθρο και στις λαϊκές κοινωνίες.

Η οικονομική κρίση, οι πόλεμοι, η φορολογία επιβάρυνε τις ήδη
τεταμένες σχέσεις ανάμεσα στις ευρωπαϊκές αριστοκρατίες και τα υποτελή
στρώματα. Στις ανακατατάξεις άνοιξε ο δρόμος για την απολυταρχική
μοναρχία.

Μέσα του 17ου. Η ευρωπαϊκή ήπειρος κλονίστηκε από μια σειρά κρίσεων,
οικονομικών και κοινωνικών, οι οποίες προκάλεσαν έντονες πολιτικές
ανακατατάξεις. Οι πολλές αυτές κρίσεις προσέδωσαν στη περίοδο το
χαρακτήρα μια γενικής κρίσης.

Παραμονές Γαλλικής επανάστασης (1789) 18ος αιώνας. Οι ανταγωνισμοί στο
εσωτερικό της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας, και των κρατικών αξιωμάτων,
δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό.

Ο 18 ος ήταν η περίοδος των κοσμογονικών αλλαγών. Η διάνοιξη νέων
δρόμων, επέτρεψε το άνοιγμα της ευρωπαϊκής παραγωγής σε μια παγκόσμια
αγορά.

18-19ος αιώνας. Εδραίωση του καπιταλισμού, ή οποία δεν αποτέλεσε χωρίς
σκαμπανεβάσματα διαδικασία .

Στην αυγή του 20ου, μια σειρά επαναστάσεων κοινωνικών, πολιτικών,
διανοητικών, είχαν ανατρέψει τα παλαιά καθεστώτα της ολιγαρχίας

Στο πρώτο μισό του 20 ου οι ευρωπαϊκές κοινωνίες συγκλονίστηκαν από
οικονομική και κοινωνική κρίση πρωτοφανούς κλίμακας, ενώ το ευρωπαϊκό
δράμα κορυφώθηκε με τους δυο ολοκληρωτικούς πολέμους, που στοίχισαν τη
ζωή σε 60 εκ. Ευρωπαίους
///Ε. Burns. Ευρωπαϊκή Ιστορία (τόμ. Α τομ. Β) Παρατηρητής
Θεσσαλονίκη. –συμπληρωματική-SERGE BERSTEIN, PIERRE MILZA (Η ευρωπαική
συμφωνία και η Ευρωπη των εθνων . Αλεξάνδρεια 1985. E.J.HOBSBAWM . Η
ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ 1789-1948. Αθήνα 1992.////

ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΙ;

ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΙ;;

Όπως σε όλες τις καταστάσεις μέσα στη ζωή και την  ιστορία, έτσι και
στην Ιστορία των Τεχνών στην Ευρώπη, μετά από τη  Μεγάλη Ακμή της
Αναγέννησης,  παρουσιάζεται αδιέξοδος!! Οι κοσμοθεωρίες,
αντανακλώνται μέσα από τις τέχνες!!!
Μετά την τόση δόξα της Αναγέννησης τι;………
Μετά την Αναγέννηση στη ζωγραφική, έχουμε την ώριμη Αναγέννηση περίοδο
από το 1525 ως το 1600, που επικρατεί ένα στυλ που δε μπορούμε να το
δεχτούμε ως αυτόνομο,και το οποίο  γίνεται αντιληπτό ως «κρίση στην
τέχνη». Για τους θεωρητικούς του 17ου η «maniera» κατέστρεψε ότι καλό
έχει να επιδείξει η ζωγραφική από τον Ραφαήλ ως τον Ρούμπενς!
Μετά την ανακάλυψη του Κοπέρνικου ότι η γη δεν είναι το κέντρο του
ηλιακού συστήματος αλλά ένα ασήμαντο τμήμα του δυναμικού πεδίου, μια
νέα οπτική στα εικαστικά ήρθε να ερμηνεύσει τον κόσμο. Εδώ πρέπει να
σκεφτούμε ότι και από καλλιτέχνες και από φιλότεχνους, υπήρχε η
συμφωνία, ότι ήδη η ζωγραφική είχε φτάσει στο απόγειο της με τον
Μιχαήλ Άγγελο, τον Ραφαήλ, τον Τισιάνο κα τον Νταβίντσι. Μετά από αυτό
ήταν επόμενο να εμφανιστεί αδιέξοδο, και σε αυτό το πεδίο…Πολλοί
στράφηκαν λοιπόν, στους μεγάλους αυτούς καλλιτέχνες της Αναγέννησης
για να τους μιμηθούν.
Έτσι καταλήγουν να γίνουν μιμητές των ζωγράφων οι οποίοι όμως τους
καθοδηγούσαν….Αυτό που τους διέφυγε ήταν η σωστή  «invention», η οποία
είναι η ορθή εκτίμηση τους θέματος σε σχέση με τη συγκεκριμένη
απεικόνιση. Έτσι πολλές φορές κατέληγαν σε δυσνόητες μορφές στην
προσπάθειά τους να ξεπεράσουν τους δασκάλους και έδιναν δικά τους
νοήματα…
Οι χώρες τους Βορρά όπως οι κάτω χώρες που τις κέρδισε ο
προτεσταντισμός, δείχνουν έργα για τα οποία η προτεσταντική εκκλησία
δεν έχει αντιρρήσεις, τα οποία αναφέρονται στην αγροτική ζωή των
αγροτών, με μεγάλη ικανότητα στη ζωγραφιά της φύσης και των στοιχείων
της. Η τάση αυτή επεκτάθηκε και σε κοσμικά θέματα. Αντιπροσωπευτική η
φλαμανδική παράδοση που εντάσσεται στην «ηθογραφία» ή «ρωπογραφία»
όπως λεγόταν παλαιότερα.
Maniera=τρόπος. Εκπρόσωπος του μανιερισμού, θεωρείται ο Έλληνας
Δομήνικος Θεοτοκόπουλος

Μ. Εμμανουήλ. Β Πετριδου,Π.Τουνικιώτης< Η Ιστορία των Τεχνών στην Ευρώπη>Πάτρα 2002