Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΗ ΓΛΥΠΤΙΚΉ

 

Η Κοίμηση με γλυπτική τέχνη. Μέσα απτις λεπτομέρειες των Τεχνών, μαθαίνουμε να κρίνουμε γενικώς. Ανθρώπους, Καταστάσεις, <Φαίνεσθαι> <Είναι>

Στο γοτθικό καθεδρικό ναό του Στρασβούργου, που κτίστηκε στις αρχές του 13ου, δείχνει το πνεύμα των γλυπτών. Οι 12 Απόστολοι περιστοιχίζουν την κλίνη της ενώ η Μαρία η Μαγδαληνή γονατίζει μπροστά Της. Ο Χριστός στο κέντρο δέχεται τη ψυχή της Παναγίας στην αγκαλιά Του.. Ιεροπρεπής συμμετρία. Τα κεφάλια των απόστολων γύρω από την Αψίδα, με το κεφάλι του Χριστού στο κέντρο. Μια έκφραση πένθους στα ωραία πρόσωπα τους, με χειρονομίες θλίψης.Ο τρόπος που φαίνονταν κάτω από το ύφασμα τα χέρια και τα πόδια της Παναγίας, δηλώνει ότι οι γλύπτες έδιναν πολλή σημασία όχι για το τι παρίσταναν, αλλά για το πώς παρίσταναν. Όπως την εποχή της αφύπνισης στην Ελλάδα οι καλλιτέχνες άρχισαν να εξετάζουν τη φύση, όχι τόσο για να τη μιμηθούν, αλλά για να καταστήσουν πειστική μια κατάσταση. (έχει διαφορά) Φυσικά υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ ελληνικής και γοτθικής τέχνης,( η οποία άρχισε να εμφανίζεται στην Γαλλία αρχές 12ου και η λέξη δεν προέρχεται απτους γότθους βαρβαρικούς λαούς) ανάμεσα στη τέχνη του ναού, και στη τέχνη της γοτθικής εκκλησίας.

Οι Έλληνες του 5ου ενδιαφέρονταν να πλάσουν το ωραίο σώμα, αλλά για τους καλλιτέχνες της γοτθικής εποχής ο σκοπός είναι να αφηγηθούν τις ιστορίες της Γραφής πειστικά. Η στάση του Χριστού όπως δέχεται την Παναγία την ώρα που πεθαίνει το σώμα της, με το γαλήνιο ύφος, ήταν η σημαντικότερη για τον καλλιτέχνη.

ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ . EH.GOMBRICH. ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ. ΑΘΗΝΑ 1998