Μια οικογένεια ειχε πολλα χρόνια παπαγαλάκια. Το ενα μάλλον γέρικο, πέθανε, αλλα το ειχαν αγαπήσει τα παιδιά.
Με ρώτησαν γονείς, αν θα πρέπει να το θάψουν μαζι με τα παιδιά προσχολικής ηλικιας, στον κήπο του σπιτιού η να το εξαφανίσουν στα γρήγορα. Το επεκτείνω και το διανθίζω
Τα είχα αναφέρει κατά καιρούς. Στην κλινική ψυχολογία παιδιού και εφήβου, είναι μέσα οτι τα παιδιά πρέπει να εξοικειώνονται με τον θάνατο και ατόμων και να τα προτρέπουμε να πηγαίνουν σε κηδείες (τα παιδιά των επαρχιών ειχαν μεγάλη εξοικείωση με τον θάνατο και τους έκανε καλο αυτο απο οτι εχω διαπιστώσει. Μονα τους, τους έντυναν, τους ετοίμαζαν κλπ Εμεις της Αθήνας δεν τα ξέραμε αυτα. Πιο δειλοί ήμασταν νομίζω) Για αυτό μελεταμε τις έρευνες και τους ειδικούς.
Είχαμε εναν ακαδημαϊκό καθηγητή πολύ καλο στο παιδί απο 0-20 ( ο οποίος έβαζε και αρνητική βαθμολογία, δηλαδή για κάθε λάθος που εκανες, σου έκοβε βαθμο και από τα σωστα, το διδακροικο του ηταν πανω σε αυτα) που επέμενε οτι τα παιδιά πρεπει να πηγαίνουν σε κηδείες μεγάλων ατόμων, με προτροπή
Βεβαια ο ψυχίατρος θανατολογος Ιωαννης Αυγουστατος θεωρεί οτι εξυπακούεται να πηγαίνουν τα παιδιά σε κηδείες ως κάτι μεσα στη ζωη και φυσιολογικό, για να βγάλουν απο μικρα τον φόβο του θανάτου και των καταθλίψεων, με παραλληλη συζητηση που γνωριζεις και έχεις ως ενήλικας ενστερνιστεί
Ξερω κοριτσακι , όμως που οταν ηταν στον νήπιο, η μητερα του πέθανε ξαφνικα στα 37 της. Ο πατέρας και η μητρική γιαγια , ρώτησαν ψυχολογους αν θα πρέπει να παει το παιδι στην τελετη της μαμας του. Οι μισοι είπαν οχι και οι αλλοι μισοι ναι.Κανενας δεν ηταν ωριμος να αποφασίσει. Τη λυση εδωσε το ιδιο το παιδί, γιατι εκανε 40 πυρετο και δεν πηγε βέβαια. Αποφευγει να παει και στο μνήμα. Εδω ειναι θεμα γνώσεων για το επεκεινα, ολης της οικογενειας,
Εχω συμπεράνει απο αυτα και πολλα αλλα, οτι αν δεν ειναι προσφιλές προσωπο, πρεπει να τα προτρέπουμε να πηγαινουν (αν θελουν)
Αν ειναι τοσο αγαπητό οσο η μητερα σε νηπιακη ηλικια, ΜΟΝΟ αν θελουν τα ιδια, αλλα καλυτερα να μη πηγαίνουν, αφου το περιβαλλον δεν ειναι ωριμο σε αυτα
//Για τα ζωα τους, που λυπούνται πολυ, να τα θάβουν μαζι με τους γονείς, να μπει η εννοια του θανατου στη σκέψη τους και να μη λυπούνται οταν το ακουν. Ως ενα φυσιολογικο κοματι της ζωής , η οποία συνεχίζεται...μετα κανονικα. Δε χρειάζονται κλάματα και πένθος.// BLOOG
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου