Pablo Picasso (1881-1973)

Pablo Picasso (1881-1973)

Ο Πάμπλο Πικάσο, ο πιο πολυδιάστατος καλλιτέχνης του 20 ου αιώνα, γεννήθηκε ση Malaga της Ισπανίας το 1881. Με τον κυβισμό, του οποίου ήταν ο δημιουργός ο Πικάσο αναγνωρίστηκε  γρήγορα ως ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της γενιάς  του και έγινε διάσημος τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Έχουν  διοργανωθεί πολλές εκθέσεις για το έργο του.

Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι ποτέ δεν περιορίστηκε  σε μια μοναδική θεματική  και τεχνοτροπική κατεύθυνση με αποτέλεσμα να υπάρχει συνεχώς ταυτόχρονη ενασχόληση με κάθε είδους καλλιτεχνική διατύπωση. Εκφράστηκε με ζωγραφική, γλυπτική, όπου άνοιξε νέους δρόμους  με τη χαρακτική και την κεραμική.

Η πρώτη φάση της δημιουργίας του ονομάζεται <Γαλάζια περίοδος> 1901-1904

Τα έργα του παρουσιάζουν έντονη εκφραστική δύναμη, η οποία κατά καιρούς ταυτίστηκε  με το πνεύμα της φιλοσοφίας  των Γερμανών  Arthur  Schopenhauer( 1788-1860) των

Και Friedrich Nietzsche (1840-1900) των θεατρικών έργων του Νορβηγού Henrik Ibsen και άλλων πνευματικών  δημιουργών που παρουσιάζουν τις  ιδέες τους μέσα απτ τις εμπειρίες μοναχικών απελπισμένων ή καταδικασμένων ανθρώπων. Η τάση για μονοχρωμία με κυρίαρχο χρώμα το γαλάζιο  η μελαγχολία και η πνευματική αποξένωση είναι τα βασικά ο χαρακτηριστικά της <Γαλάζιας περιόδου>

Τα έργα της εποχής αυτής έχουν θέματα τη  μητέρα και το παιδί, σκηνές που παρουσιάζουν τη φτώχεια και τον πόνο, τυφλούς ζητιάνους, αναπήρους και γενικά ανθρώπους που μπορούν να θεωρηθούν  ερείπια της ζωής. Στο <Γεύμα του τυφλού> (1903) ο Πικάσο παρουσιάζει μια απαισιόδοξη σκηνή, με την ανθρώπινη  μοναξιά  στο απόγειο!! Με το σώμα <καρφωμένο> στη θέση του, ο τυφλός  προσπαθεί να βρει με το δεξί του χέρι το κανάτι, ενώ με το αριστερό κρατάει το ψωμί. Η ψυχολογική ένταση και η εσωτερικότητα, καθώς και η μανιεριστική  ανατομία οφείλουν  πολλά  στον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο, του οποίου το έργο έγινε πάλι γνωστό στο ευρύ κοινό κατά την τελευταία δεκαετία του 19 ου αιώνα. Περισσότερο όμως από τα εξωτερικά αυτά χαρακτηριστικά, η αξιοπρέπεια  με την οποία παρουσιάζονται η φτώχεια και η φυσική ατυχία, μπορεί να θεωρηθεί ένα από τα πλέον ισπανικά χαρακτηριστικά του Πικάσο.

Το 1905 κατά τη διάρκεια της ονομαζόμενης <ρόδινης περιόδου> η  <περιόδου του τσίρκου> ο Πικάσο με ελαφρότερα και πιο ποικίλα  χρώματα εξέφρασε μια αλλαγή στη διάθεση. Η μελαγχολική απομόνωση των γαλαζωπών  ανθρώπινων υπάρξεων, υποχώρησε και τη θέση τους πήρε η τρυφερή πολλές φορές απεικόνιση των μορφών, που στις περισσότερες περιπτώσεις προέρχονται από τον κόσμο του  τσίρκου, των  ακροβατών και των οικογενειών τους. Τα χρώματα είναι πιο πλούσια και πιο φωτεινά, ενώ  επικρατούν το ρόδινο και διαβαθμίσεις τους.

Από το 1906 ο Πικάσο υιοθέτησε ένα νέο ζωγραφικό  τρόπο, πιο μνημειακό και πιο  πλαστικό. Οι μορφές τους έγιναν φαρδιές και βαριές και απέκτησαν <ηρωικό χαρακτήρα> Θα πρέπει να αναφερθεί ότι την περίοδο αυτή ο καλλιτέχνης ενδιαφέρθηκε πολύ για την ιβηρική τέχνη, την αφρικάνική πλαστική, καθώς και για τη ζωγραφική του Σεζάν. Ειδικότερα, η γνωριμία του με την αφρικάνικη πλαστική που ήταν μόδα για την εποχή  αυτή, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της  τέχνης του τα επόμενα χρόνια.

 Μ. Εμμανουήλ  Β. Πέτρου Π. Τουρνικιώτης (Πάτρα 2002)

 

 

ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΜΕ ΡΑΚΙΝΑ ΜΟΛΙΕΡΟ!

Παρατηρούμε εαυτούς   και αλλήλους,  στους  ήρωες των τραγωδιών   του  ΡΑΚΙΝΑ  και  των κωμωδιών  του ΜΟΛΙΕΡΟΥ. Τους ψυχοθεραπευτές του 17^ου!

Ο Κλασικισμός στη Γαλλία συνδέεται με 2 μεγάλους συγγραφείς . Τον  Ρακίνα και τον Μολιέρο. Ο Γαλλικός κλασικισμός έφτασε στο απόγειό του επί Λουδοβίκου ΙΔ, τον  17^ο  αιώνα.  Είναι θαυμασμός για το αρχαίο, και χαρακτηρίζεται από την κυρίαρχη λογική. Απορρίπτει ότι είναι ασαφές,  δυσνόητο, απίθανο, και υπερβολικό στο ύφος. Έχει υψηλό ύφος με χαρακτηριστικό τη λιτότητα,  τάξη, αγάπη , έμμετρη ποίηση, και  μιμείται  τη ανθρώπινη φύση .

Ο Ρακίνας αναγνωρίστηκε ως βαθύς και πρωτότυπος ερμηνευτής του αρχαίου πνεύματος, και κυρίως του ελληνικού.  Ερευνά την ερωτική ευαισθησία,  με απλότητα και σεβασμό στους αριστοτελικούς κανόνες,  αλλά και ποιητική γλώσσα.  Το 1667 με το έργο του Ανδρομάχη, έρχεται  η  πληρότητα στην τέχνη του, ενώ το 1676 με τη Φαίδρα,  φτάνει στο απόγειό του.Βασισμένος πάνω στην τραγωδία του Ευριπίδη «Ιππόλυτος» ο Ρακίνας, εμβάθυνε πάνω στα αιτία της ενοχής και της μοίρας.  Ερμήνευσε τη Φαίδρα σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ιερού Αυγουστίνου.  Μια δυνατή συμφιλίωση μεταξύ της χριστιανικής ηθικής και του τραγικού θεάτρου  οδήγησε στην ερμηνεία ως  «χριστιανική τραγωδία»

Στη Φαίδρα μας προβάλει έναν ενάρετο χαρακτήρα  που η μοίρα τη θέλει να μη μπορεί να τον ελέγξει απολύτως. (χαρακτήρα) Τελικά η Φαίδρα αυτοκτονεί μη ξεφεύγοντας  από τη μοίρα της και ο Ιππόλυτος πεθαίνει.

Παρατηρούμε το διχασμό και την αλλοτρίωση των ηρώων , όταν έρχονται αντιμέτωποι  με τα πάθη και  τον έρωτα  από τη μια, τις αξίες και τις κοινωνικές  απαγορεύσεις από την άλλη.  Οι ήρωες του Ρακίνα διαφεντεύονται από το πεπρωμένο. Βλέπομε  τους ήρωες ενάρετους και λογικούς χωρίς ακρότητες, αλλά δε μπορούν να ελέγξουν τα πάθη τους, και η μοίρα τους τιμωρεί. Στη τραγωδία βλέπομε να διεγείρει τη ψυχή των θεατών το έλεος και ο φόβος

Ο Μολιέρος παραμένει αξεπέραστος στην ψυχολογική κωμωδία. Σκοπός του είναι να προκαλεί ευχαρίστηση χωρίς να ξεφεύγει από τους αριστοτελικούς κανόνες .Εκφράζει μια βαθιά ηθική πάλη. Υιοθετεί το σχήμα της ιταλικής κωμωδίας .

Ο Μισάνθρωπος εκφράζει τις  αρχές του    ανθρώπου της αριστοκρατικής αυλής και της παρισινής πόλης. Ο Αλσέστ (μισάνθρωπος) δεν είναι κωμικός ήρωας, αλλά ένα αντιφατικό πολιτισμικό πρότυπο. Αμφισβητεί τις αξίες  της εποχής του  και μισεί τους συνανθρώπους του επειδή δε φέρονται σύμφωνα  με τα δικά του πρότυπα.  Έχοντας προβλήματα με τον εαυτό του ο ήρωας απορρίπτει το περιβάλλον του. Μας προβληματίζει και μας διδάσκει .Ο θεατής τον αντιμετωπίζει με γέλιο.

Βρίσκεται ανάμεσα στην αλήθεια και στη ψευδαίσθηση .  Η ψυχή του θεατή καθαίρεται  και καταπραΰνεται.

 Η ομοιότητα στη τραγωδία του Ρακίνα και στη κωμωδία του Μολιέρου είναι το υψηλό ύφος. Λιτό, συνοπτικό, χωρίς υπερβολές. Τα πρόσωπα προσεγγίζονται  με σαφήνεια Ο 17 αιώνας έχει να διδάξει πολλά για τα πάθη. Χρησιμοποίησε πολλούς ανθρώπινους τύπους,  έδωσε έμφαση σε ότι είναι ενδιαφέρον, κατέταξε σε κατηγορίες, εντυπωσίασε και έπεισε αφήνοντας τη γνώση και την ομορφιά να προέρχονται η μια από την άλλη.

Η προσφορά του Ρακίνα ήταν μεγάλη. Οδήγησε τον κλασικισμό σε λίγα χρόνια σε μια ανυπέρβλητη κορυφή. Τυπικό όμως   γνώρισμα της περιόδου, είναι ο ακατάπαυστος πόλεμος του Μολιέρου ενάντια στην εκκεντρικότητα, η οποία παραβίαζε τη κοινή λογική, και την εντιμότητα.

  Βάρσος (Ιστορία της Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας Πάτρα 1999) Ιστορία Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας Σοκολης,  Αθήνα 1999

 

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ..ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ!

Ο Δον Κιχώτη του Μιγκέλ ντε Θερβάντες!!Γιατί όλοι έχουμε ένα Δον Κιχώτη μέσα μας;;;;; ισορροπημένο ;;;;και πρακτικό;;;;

Η μορφή του Δον Κιχώτη όπως τη γνωρίζει η Ευρώπη εδώ και τέσσερις αιώνες περίπου εμφανίστηκε με το έργο του Μιγκέλ ντε Θερβάντες που από πολλούς αναγνωρίζεται σαν το πρώτο νεότερο ευρωπαϊκό μυθιστόρημα. Έχει γραφτεί εδώ και τέσσερεις αιώνες αλλά είναι πάντα επίκαιρο μέσα στη διαχρονικότητα του.

Με μια πανοπλία ιππότη, άτσαλα φορεμένη με ένα κοντάρι στο χέρι και ασπίδα, καβάλα σε ψωριάρικο άλογο, αλλά ευθυτενής και επιβλητικός ,και δίπλα του επάνω σε γαϊδούρι κοντόχοντρος , κάποιος που είναι υπηρέτης και το όνομα του είναι , Σάντσο Πάντσα Ας δούμε ένα επεισόδιο της ιστορίας του Δον, που κάπου κάποτε κάποιος θα μας το διηγήθηκε ίσως, για να χαρακτηρίζει την δική μας συμπεριφορά. Πέρασε τους ανεμόμυλους για εχθρικούς ιππότες και τους επιτέθηκε, μα βρέθηκε πιασμένος στα φτερά τους. Βρέθηκε ιπτάμενος στους αγρούς. Χρησιμοποιούμε και τον όρο δονκιχωτισμός για στάση αλαφροΐσκιωτη ονειροπαρμένη απέναντι στα πράγματα, ίσως και αλαζονική, εκείνου που νομίζει ότι είναι ήρωας και όλος ο κόσμος τον προσμένει να φανεί, μα και ο κάθε ιδεολόγος, που απλώς στην καθημερινή ζωή του χρησιμοποιεί νοήματα περιττά, και που δεν ξέρει από ωχ αδελφέ.

Είναι δηλαδή ο Δον Κιχώτης σημείο αναφοράς είτε θετικής είτε αρνητικής που μας βοηθάει να ονομάσουμε και να αξιολογήσουμε στάσεις και συμπεριφορές που μας χαρακτηρίζουν κατά καιρούς όλους λίγο έως πολύ. Το στοιχείο της παρωδίας, είναι στην περίπτωση του Δον Κιχώτη εξαιρετικά εμφανές. Μισότρελος ή θεότρελος επαφίεται στον αναγνώστη να το κρίνει. Ο αναγνώστης της λογοτεχνίας που παρωδείται και πιο συγκεκριμένα εκείνος που παίρνει την ανάγνωση της πολύ σοβαρά, γίνεται ήρωας ενός μυθιστορήματος. Αναγνωρίζοντας με τον τρόπο αυτό τη λογοτεχνία και την ανάγνωση της ως συστατικό στοιχείο του πολιτισμού του, ο νεότερος Ευρωπαίος με τη μορφή του Θερβάντες είναι σαν να αναγνωρίζει ότι η ταυτότητα του διαρκώς θα διατηρεί ένα χαρακτήρα όχι μόνο φανταστικό, αλλά και ειρωνικό, που διαρκώς θα εξαρτάται από τη λογοτεχνική ανάγνωση και τις περιπλοκές της.

Ούτε το εγκρίνει ούτε το απορρίπτει. Ξεκινώντας από διαπιστώσεις ανάλογες με τις παραπάνω, πολλοί αναγνώστες κριτικοί και θεωρητικοί της λογοτεχνίας μα και λογοτέχνες και φιλόσοφοι ,απέδωσαν στον ήρωα του Δον Κιχώτη εμβέλεια επικού η τραγικού ήρωα, που εκφράζει και διεκδικεί σχεδόν απεγνωσμένα την ισχύ αλλά και την αδυναμία ενός ολόκληρου πολιτισμού. Το να αντιλαμβανόμαστε την τρέλα του Δον Κιχώτη με όρους συμβολικούς και τραγικούς είναι βεβιασμένο. Ο μυθιστοριογράφος λοιπόν καταγράφει και μεταφέρει μέσα από την γραφή του όχι μια ορισμένη άποψη η θεώρηση απέναντι στη ζωή και τον κόσμο, αλλά και ένα πλήθος απόψεων και θεωρήσεων,

Βάρσος (Ιστορία της Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας Πάτρα 1999) Ιστορία Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας Σοκολης,  Αθήνα 1999

 

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

 Η Μελέτη της ανάπτυξης της μνήμης!!!.

Οι διαπολιτισμικές μελέτες της μνήμης, αμφισβητούν την οικουμενικότητα της γνωστικής ανάπτυξης με κάπως διαφορετικό τρόπο (Rogoff,1982) Όπως οι ερευνητές  της διατήρησης της, έτσι και οι ερευνητές της μνήμης στη μέση παιδική ηλικία βρήκαν ότι η εξοικείωση των παιδιών με το υλικό των ασκήσεων και με τις διαδικασίες τους επηρεάζει την απόδοσή τους. Αλλά , σε αντίθεση με τις αντίστοιχες μελέτες διατήρησης, τα τεστ μνήμης που χρησιμοποιούν υλικό με το οποίο είναι εξοικειωμένο τα παιδιά εξακολουθούν να παρέχουν αποτελέσματα που δείχνουν πολιτισμικές διαφορές ως προς το είδος της απομνημόνευσης που πραγματοποιείται.

Ο Michael Cole και οι συνεργάτες του ( Cole &Scribner 1971-1974) μελέτησαν την ανάπτυξη της μνήμης σε φυλές της αγροτικής Λιβερίας.Για να ξεπεραστούν τα φράγματα της γλώσσας και του πολιτισμού, οι ερευνητές παρατήρησαν καθημερινές γνωστικές δραστηριότητες πριν αρχίσουν τα πειράματα τους, και συνεργάστηκαν στενά με ντόπιους αποφοίτους κολεγίου, οι οποίοι ενήργησαν ως ερευνητές. Ακόμη και με αυτές τις προφυλάξεις, βρήκαν εντυπωσιακές πολιτισμικές διαφορές στον τρόπο με τον οποίο τα μέλη των φυλών της Λιβερίας απομνημόνευσαν και έλυσαν τα προβλήματα των πειραμάτων.

Η φύση αυτών των πολιτισμικών διαφορών μπορεί ν παρατηρηθεί σε μελέτες για την άσκηση  της ελεύθερης ανάκλησης. Σε μια άσκηση ελεύθερης ανάκλησης οι ερευνητές παρουσιάζουν στους ανθρώπους πολλά αντικείμενα, ένα κάθε φορά, και μετά τους ζητούν να θυμηθούν. Αυτό το είδος μνήμης λέγεται ελεύθερη ανάκληση, γιατί οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να ανακαλέσουν με όποια σειρά θέλουν.

Οι ερευνητές βρήκαν ότι τα παιδιά των φυλών της Λιβερίας, αντίθετα με τα παιδιά των βιομηχανικά ανεπτυγμένων κοινωνιών, δεν έδειχναν ομαλή βελτίωση στην επίδοση της μνήμης τους,-κατά τη διάρκεια της μέσης παιδικής ηλικίας- εκτός και αν είχαν πάει στο σχολείο για αρκετά χρόνια.. Οι άνθρωποι που δεν είχαν ποτέ πάει στο σχολείο, βελτίωναν ελάχιστα την επίδοση τους στις ασκήσει αυτές, μετά την ηλικία των 9 ή 10 ετών. Οι άνθρωποι αυτοί θυμήθηκαν περίπου 10 αντικείμενα, στην πρώτη δοκιμή και μπόρεσαν αν απομνημονεύσουν άλλα δυο, μετά από 15 δοκιμές. Αντίθετα τα παιδιά της Λιβερίας που πήγαιναν σχολείο έμαθαν γρήγορα το υλικό, με τον ίδιο τρόπο που θα το μάθαιναν μαθητές της ίδιας ηλικίας στις Ηνωμένες Πολιτείας

Σημαντικές ενδείξεις για τις αιτίες αυτών των διαφορών αποκαλύφτηκαν από τη λεπτομερή ανάλυση της σειράς με την οποία ανακαλούνται τα αντικείμενα. Οι μαθητές στη Λιβερία και στις Ηνωμένες Πολιτείες, όχι μόνο μάθαιναν γρήγορα τα διάφορα αντικείμενα, αλλά χρησιμοποιούσαν τις ομοιότητες κατά κατηγορία ως βοήθημα στην ανάκληση τους. Μετά από την πρώτη δοκιμή, ταξινόμησαν σε κατηγορίες τις απαντήσεις τους, και ανακαλούσαν πρώτα  π.χ. τα προϊόντα ένδυσης, μετά τις τροφές, κλπ. Οι Λιβεριανοι που δεν είχαν πάει ποτέ στο σχολείο, έκαναν ελάχιστες τέτοιες ταξινομήσεις, μια ένδειξη ότι δεν χρησιμοποιούσαν την κατηγοριοποίηση των αντικειμένων, ως βοήθεια για να θυμούνται.

Για να εντοπίσουν την  πηγή αυτής της διαφοράς , οι ερευνητές διαφοροποίησαν απόψεις της άσκησης. Βρήκαν ότι αν να παρουσιάζουν διάφορα αντικείμενα σε τυχαία σειρά , παρουσιάζουν τα ίδια αντικείμενα σε νοηματική συνοχή ως μέρος μια ιστορίας, οι Λιβεριανοι που δεν είχαν πάει ποτέ σχολείο, τα ανακαλούσαν με ευκολία, κατατάσσοντας τα αντικείμενα σύμφωνα με τους ρόλους που έπαιζαν στην  ιστορία. Όταν ελέχθηκε  η μνήμη επίσης για παιδικά παραδοσιακά παραμύθια,  δεν υπήρχαν πολιτισμικές διαφορές. (Madler et all.,1980)

Παρόμοια αποτελέσματα ως προς τις δεξιότητες απομνημόνευσης των παιδιών, βρέθηκαν και σε έρευνα στη φυλή των Mayan, στη αγροτική Γουατεμάλα. Όταν δόθηκε στα παιδιά των  το τεστ ελεύθερης ανάκλησης η  επίδοση τους υπολειπόταν σημαντικά από εκείνη των συνομηλίκων τους στις Ηνωμένες Πολιτείες.(Kagan et all., 1979) Η επίδοση τους άλλαξε θεαματικά όμως, όταν η Barbara Rogof  και Kathryn  Wadell (1982) τους έδωσαν μια άσκηση μνήμης, που είχε νόημα για τους ντόπιους.

Οι Roggof  και Waddell κατασκεύασαν ένα διόραμα ενός χωριού των Mayan, κοντά σε ένα χωριό και μια λίμνη, παρόμοιο με το τοπίο που ζούσαν τα παιδιά. Το κάθε παιδί παρακολουθούσε την ώρα που ένας ντόπιος ερευνητής επέλεγε 20 αντικείμενα μινιατούρες, από μια ομάδα 80 αντικειμένων, που ήταν  αυτοκίνητα , έπιπλα, ζώα άνθρωποι. Όταν ζητήθηκε απτα παιδια να αναπαράγουν τα αντικείμενα που είχαν δει, η επίδοση των παιδιών των Mayan, ήταν ελαφρώς ανώτερη απ αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών

Τα συνεπαγόμενα αποτελέσματα αυτών των διαπολιτισμικών μελετών για τη μνήμη, διαφέρουν από εκείνα των διαπολιτισμικών μελετών για την απόκτηση συγκεκριμένων νοητικών πράξεων.

Η σχολική εκπαίδευση  παρουσιάζει στα παιδιά εξειδικευμένες ασκήσεις επεξεργασίας πληροφοριών. Την  επιφόρτιση μνήμης με μεγάλο αριθμό πληροφοριών σε σύντομο χρονικό διάστημα, τη διδασκαλία χειρισμού αφηρημένων συμβόλων, νοερά  αλλά και στο χαρτί, τη χρήση της λογικής για πειράματα, καθώς και  πολλές άλλες εργασίες.

Είναι αναμενόμενο ότι η απόδοση στις ασκήσεις αυτές, θα συνδέεται στενά με την απόδοση των παιδιών στο σχολείο, αλλά η σχέση αυτών των ασκήσεων με άλλα πλαίσια ανάπτυξης δεν έχει ακόμα κατανοηθεί αρκετά (Cole, 1996).

Η ανάπτυξη των παιδιών-γνωστική ψυχοκινητική, μέση παιδική ηλικία-Michael Cole, Shella R. Colle. B τόμος ,Τυπωθήτω, Αθήνα 2001////////

 

Με απλά λόγια, Άσκηση και εξάσκηση με ποικίλες ασκήσεις και για τη μνήμη, που γίνεται και μέσω των μαθημάτων, όταν δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Και φυσικά πίσω από όλα είναι το ενδιαφέρον για να θυμόμαστε κάτι, το όποιο για τα μαθήματα καλλιεργείται και  απτο περιβάλλον του σπιτιού.. Αν ενδιαφερόμαστε συνήθως το θυμόμαστε. Το να ενδιαφερόμαστε δε γίνεται απτη μια μέρα στην άλλη, άλλα με τα πρότυπα και σταδιακά!/////////

 

 

 

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΑΣΤΕΓΩΝ!!

Πού  οφείλεται η ψυχολογία των αστέγων που δε θέλουν να στεγαστούν;

Για να μην αρχίσουμε πάλι με  επιδερμική <συμπόνια> και να κοιτάξουμε πιο βαθειά το θέμα. Τώρα που  δροσίζει ο καιρός…( και..ευτυχώς γιατί μας έλιωσε)

 

Μπορεί βλέποντας άστεγους να τηλεφωνήσεις στους κατάλληλους φορείς,(και μόνοι τους μπορούν),να πάνε οι φορείς να τους πάρουν δοθέντος ότι υπάρχουν πολλά άδεια κτήρια του Δήμου, πολλά Δημόσια κτήρια, παρεκκλήσια Εκκλησιών, πτέρυγες Νοσοκομείων κλπ… και ΝΑ ΜΗ θέλει ο άστεγος να στεγαστεί..!!!Θέλει έρευνα και ποσοστιαία ανάλυση. Γιατί δε θέλει; Στη ζέστη δικαιολογείται. Μέσα ζεσταίνεται..  Στο κρύο όμως ;Μπορεί και να πεθάνουν. Το  βλέπουν σαν αργή αυτοκτονία λόγω κατάθλιψης; Θέλουν επικοινωνία με κόσμο;(και εκεί που θα πάνε θα έχουν.)Έχουν ψυχολογικό πρόβλημα και θεωρούν το ταβάνι ψυχοπλακωτικό;; Μπορούν να πάνε σε κάποια περιφέρεια..Όχι στο κέντρο της Αθήνας!!! Πιστεύουν ότι μπορεί να ζητούν εκεί έξω  και να τους δίνουν χρήματα και φαγητά άμεσα, χωρίς να μεσολαβεί κάποιος Δήμος; Νοιώθουν πιο ελεύθεροι; Εξοικονομούν περισσότερα; Δε χρειάζονται δικαιολογητικά και εξηγήσεις;( Όπως π.χ. κάποιος είχε πει ότι νοίκιασε το σπίτι του και έγινε άστεγος, για να βγάζει κάτι..) Αυτόν θα τον δικαιολογούσαν για άστεγο; Ασυδοσία και στους άστεγους και να υπάρχουν τέτοια θεάματα σήμερα με τόσα άδεια κτήρια σε μια Πρωτεύουσα  ευρωπαϊκής χώρας δικαιολογείται;; Βολεύει  μερικούς  γιατί  το πουλάνε , άλλους τους  βολεύει γιατί νιώθουν ανώτεροι (ίσως για αυτό βολεύει και το κράτος..να νοιώθουμε υπεροχή οι υπόλοιποι) Άλλους  τους βολεύει γιατί   λυπούνται και  βγάζουν την ανθρωπιά τους, άλλοι το θέλουν για   να μας λυπάται η Ευρώπη..κλπ…αλλά λίγη οργάνωση και εκπαίδευση να αλλάξει η ψυχολογία μας-τους  και σ αυτό δε βλάπτει..Είναι μεγάλη βοήθεια αυτή, χωρίς να αναιρείται παράλληλα και η αμέριστη πρακτική…

Το κράτος πρέπει με κοινωνικούς  λειτουργούς να τους πείσει πρώτα, και μετά να τους στεγάσει!

Δε μπορεί ο κόσμος να περπατάει στην πρωτεύουσα , να βλέπει στρώματα και κουβέρτες, καμινέτα και κονσέρβες  και να κάνει άλματα να μη τα πατήσει…

Είχα τηλεφωνήσει όταν είδα μόνιμους άστεγους στην Κλαυθμώνος, και δίπλα ήταν η Δημοτική Αστυνομία, αλλά οι άστεγοι δε δέχονται να στεγαστούν!!  Κάθονται πάνω στα στρωματά τους..συζητούν μεταξύ τους..άνετα..

Έχω επικοινωνήσει λεκτικά με άστεγο, όταν τον είδα και τον ρώτησα αν έχει να φάει.

Μου έκανε πολύ αισιόδοξα το σήμα της νίκης..

Κάποιοι πρέπει να τους μιλάνε… συστηματικά!!

 

ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ!!

Αμφισβητώ άρα υπάρχω Είπε ο Ρενέ Ντεκάρτ. Γιατί;;; Προσέγγιση!!

   Μπορώ να αμφιβάλλω λοιπόν για όλα όσα σκέφτομαι και πιστεύω, αλλά για ένα πράγμα σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να αμφιβάλλω, δηλαδή για το ότι αμφιβάλλω.//////    

 

Πώς δημιουργούνται οι Αξίες; Οι άνθρωποι κάθε εποχής με βάση τις γνώσεις τους δημιουργούν ένα κοσμοείδωλο. Κάπως σαν να σκηνοθετείται το σύμπαν για να βρει το ρόλο του ο άνθρωπος. Αυτή είναι η κοσμοεικόνα του ανθρώπου. Μέσα στις κοινωνικές διεργασίες διαπιστώνεται στη διαχρονικότητα της ανθρώπινης ψυχολογίας, παρά την ατομικότητα του καθενός, η ύπαρξη κοινών αναγκών και φόβων. Ανάλογα με τα κριτήρια της κάθε εποχής ο άνθρωπος εξηγεί το χθες, ζει το τώρα, προδιαγράφει το αύριο. Έτσι δημιουργείται το πνευματικό <εγώ> μιας εποχής. Κάθε εποχή όμως, έχει και το υλικό της <εγώ> Άλλες είναι οι υλικές και τεχνικές δυνατότητες, άλλες οι υλικές ανάγκες και άλλες οι οικονομικές σχέσεις των ανθρώπων κάθε ιστορικής περιόδου. Αυτοί γενικά είναι οι  όροι που διαμορφώνουν τις αξίες .Γιατί αμφισβητούνται οι αξίες; Καταλύτης για την αμφισβήτηση είναι  ότι η κρίση και η νόηση του ανθρώπου με πολύ μεγαλύτερη ευχέρεια κρίνει και απορρίπτει, παρά οργανώνει και θέτει. Αυτό συμβαίνει και με τις αξίες, που συγχρόνως ενώ η νόηση απορρίπτει, η θέληση και το συναίσθημα γαντζώνονται αγωνιωδώς από αυτές. Αργά ή γρήγορα ο νους και η γνώση ξεχειλίζουν και στη μέση οι αξίες συγκλονίζονται, οπότε οι άνθρωποι βγαίνουν από τις ασφαλείς τους νόρμες! Αυτοί που εκπροσωπούν τον ώριμο νου και τη γνώση είναι οι Διαφωτιστές κάθε εποχής . Μπορεί να συναντήσουν αντιδράσεις από μηδενιστικούς κύκλους, ή από άτομα που έχουν συμφέροντα.

Η άλλη πλευρά εκπροσωπείται από συντηρητικούς , μέσα στους οποίους  προσχωρούν και φανατικοί. Αυτές είναι οι παρατάξεις της αμφισβήτησης. Ανάμεσα στις δυο παρατάξεις ξεσπά μια ένταση με  τις αξίες στο  στόχαστρο. Αυτό είναι η αμφισβήτηση. Μπορεί να γεννήσει εξέλιξη, επανάσταση παλινδρόμηση ή κατάρρευση ανάλογα με το ποια παράταξη θα επικρατήσει και πώς. Έτσι οι αξίες κρίνονται, απορρίπτονται, ή παγιώνονται ιστορικά. Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πηγμένες αξίες που παραμένουν αμετάβλητες, και ανεξάρτητες για τις ανθρώπινες ψυχές, και αυτές είναι αξίες αναλλοίωτες. Οι άλλες είναι εκτεθειμένες στην ιστορική ροή, στον υποκειμενισμό των ατόμων και των εποχών, και στη γνώση. Ο εποχές που ζουν στην αμφισβήτηση είναι επικίνδυνες και θολές.(σαν τη δική μας) ///Αμφισβήτηση!!

Μέσα στην ιστορία υπάρχει αλλαγή του κοσμοειδώλου και κοσμοθεωριών! Ας αρχίσουμε με το θρησκευτικό και γεωκεντρικό Σύμπαν του Πτολεμαίου. Ακολουθεί η επιστημονική εποχή με το Γαλιλαίο και τον Κέπλερ, αποδεικνύοντας ότι η γη και οι άλλοι πλανήτες περιφέρονται γύρω από τον ήλιο, μια γνώμη που είχε διατυπώσει ο Κοπέρνικος προκαλώντας μια αμφισβήτηση. Με το Γαλιλαίο η αγαπημένη και οικεία γη ασημαντοποιείται στις συνειδήσεις των ατόμων, μπροστά στο Σύμπαν. Ακολουθεί ο Νεύτων, και μεταβάλλεται το στερέωμα της επιστήμης. Η ασφάλεια της Πίστης υποκαθίσταται απο τον  ορθολογισμό. ο Αϊνστάιν δείχνει τη σχετικότητα, και ο άνθρωπος παραδέχεται ότι η απολυτότητα δεν ταιριάζει με τη φύση, αλλά είναι δική του επινόηση. Την ίδια σχεδόν περίοδο η σιγουριά της ύλης δίνει τη θέση της στο στροβιλισμό της ενέργειας. Ο Έγελος μεταφέρει τον ορθολογισμό του στην οικονομία, γεννώντας τον ιστορικό διαλεκτικό υλισμό. Η απαισιοδοξία του Σοπενχάουερ και του Νίτσε αμφισβητεί τον ιδεαλισμό και υλισμό
Συγχρόνως ο Φρόυντ αναφέρεται στη συνείδηση και το υποσυνείδητο. Ο Δαρβίνος θέτει τη δύναμη ως κριτήριο επιβίωσης και κυριαρχίας, αλλά νόμοι του Μέντελ τον μεταβάλλουν. Ο άνθρωπος της Αναγέννησης ανέμελος, που τον διαδέχεται ο ασκητικός τύπος της Μεταρρύθμισης. Ο αριστοκράτης πέφτει στη κρίση του διαφωτιστή. Ατέλειωτα τα παραδείγματα.. Οι στατιστικές της Ουνέσκο, δείχνουν ότι οι ανθρώπινες γνώσεις και οι πληροφορίες, αναπτύσσονται πολύ γρήγορα, που σημαίνει ότι ο άνθρωπος κινείται σαν εκκρεμές κενός μέσα στο τώρα, είναι ευχαριστημένος αν το ζήσει ανώδυνα, και πολλές φορές, νοιώθει τις αξίες του σαν ενοχλήσεις. Βλέπει ότι μέχρι να γεννηθεί μια αξία αμέσως ξεψυχάει. Μέσα σ αυτή την εποχή , αν κάποιος βρεθεί σε μια πράξη που είναι ενάντια στην ηθική του, τότε δεν αποφεύγει τη πράξη αλλά την ηθική του. Το ίδιο άτομο μπορεί να έχει 2 και 3 ηθικές, ανάλογα με τον αν είναι υποκείμενο, αντικείμενο, ή παρατηρητής μιας πράξης.

Σε αυτές ανήκει και η δική μας εποχή!!!

 

 

ΕΙΔΗ ΜΟΝΑΞΙΑΣ-ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑΣ

Υπάρχουν άτομα που νοιώθουν μοναξιά ή βιώνουν μοναχικότητα μέσα ή έξω
από  κόσμο; Ας γνωρίζουν ότι έχει πολλές εκφάνσεις …και ας την…
απομυθοποιήσουν….

 (Λέγεται ότι το καλοκαίρι αυξάνονται οι σκέψεις..
αυτού του είδους, και πολλές φορές δεν μπορούν να  πληρώσουν για
θεραπείες….Ας αντλήσουν αισιοδοξία ….και ας εμπεδώσουν ότι  η μοναξιά
είναι στο μυαλό τους!! Δεν  πρέπει να νοιώθουν μοναξιά όταν  τους
λείπει κάποιο συγκεκριμένο άτομο μορφολογικά!!..Δεν είναι τα πάντα η
φυσική παρουσία ενός συγκεκριμένου ατόμου! Υπάρχουν στον πλανήτη με
πολλούς συνοδοιπόρους..!
Ας βρουν ενδιαφέροντα δικά τους ..και ας νοιώσουν σταγόνες ενωμένες
στον ανθρώπινο ωκεανό,..αφού βρουν την Αποστολή τους!!!

Το μήνυμα του Μπαλζάκ στα «βάσανα του Εφευρέτη» είναι ότι ο σύγχρονος
άνθρωπος μαστίζεται από τον ακαθόριστο διαδεδομένο  φόβο της μοναξιάς.
Παίρνει ατέλειωτα μέτρα πονηρά και παραπλανητικά μονοπάτια για να
αποφύγει να αντιμετωπίσει την εμπειρία του να είναι μόνος.

Ισως η μοναξιά χωρίς λόγο ύπαρξης ή απουσίας αξιών, πεποιθήσεων πίστης,
και ο φόβος της απομόνωσης είναι το πιο τρομερό είδος αγχώδους
μοναξιάς. Και συνεχίζει..Μάθε ένα πράγμα. Εντύπωσε τον στο νου σου που
είναι ακόμα εύπλαστος. Ο άνθρωπος έχει τον τρόμο της μοναξιάς, και από
 όλα τα είδη της μοναξιάς, η ηθική μοναξιά είναι η πιο τρομερή .Η πρώτη ανάγκη του ανθρώπου,  είτε είναι λεπρός, είτε φυλακισμένος, κλπ..είναι να έχει ένα σύντροφο στη μοίρα του
Για να ικανοποιήσει αυτή την ορμή που είναι η ίδια η ζωή, βάζει όλη
την ενέργεια ολοκλήρωσης της ζωής του».
Στην κοινωνία μας δεν είναι σπάνια η αγχώδης μοναξιά να φτάνει σε
παθολογικά άκρα .Εμφανίζει διαταραχές στην υγεία που συχνά
εκδηλώνεται με τη μορφή της μειλίχιας ύπαρξης. Είναι ένα είδος χρόνιας
αρρώστιας που εξουθενώνει το άτομο. Μερικές φορές κάνει το πολύ καλό
για να έχει την όποια παρέα, μερικές παίρνει ουσίες.. για να ξεχνάει
την πραγματικότητα!!
Αντίθετα με την αγχώδη μοναξιά της σύγχρονης ζωής, ο Τόμας Γουόλφ,
θεωρούσε την υπαρξιακή μοναξιά σαν μια εσώτερη κατάσταση της ύπαρξης.
Πίστευε ότι είναι μια ουσιαστική κατάσταση δημιουργικότητας, και ότι
απτα βάθη της απόγνωσης αναδύεται ώθηση για δημιουργία! Ο Ολιβερ
Γουέντελ Χολμς εξέφρασε αυτή την πεποίθηση στην ομιλία του στους
φοιτητές του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ το 1886  «Για να σκεφτείτε μια
μεγάλη ιδέα, πρέπει να είστε συγχρόνως ήρωες και ιδεαλιστές. Μόνο όταν
έχετε δουλέψει μόνοι σας, ένα μαύρο χάσμα μοναξιάς σαν  αυτό που
περιβάλλει τον ετοιμοθάνατο, έχετε εμπιστευτεί τη δική σας αδιάσειστη
θέληση, τότε μόνο θα έχετε επιτύχει.. Μόνο έτσι μπορείτε να κερδίσετε
τη μυστική μοναχική χαρά του στοχαστή, ο οποίος γνωρίζει ότι 100
χρόνια μετά το θάνατό του, άνθρωποι που δεν τον ήξεραν θα κινούνται
στο μέτρο της δικής του σκέψης…»
Ο Θόροου πέρασε πολλά χρόνια μόνο του στο δάσος και στο Walden έγραψε
.Δεν ένοιωσα ποτέ μου μοναξιά, παρά μόνο μια φορά. Συνέβη λίγες
βδομάδες μετά που ήρθα στο δάσος, όταν για μια ώρα αναρωτήθηκα μήπως η
στενή ανθρώπινη συντροφικότητα, ήταν απαραίτητη για μια γαλήνια
φυσιολογική ζωή. Σύντομα όμως αντιλήφθηκα ότι τα φανταστικά
πλεονεκτήματα της ανθρώπινης συντροφικότητας ήταν ασήμαντα.
Από την άλλη ο Εριχ Φρομ στο βιβλίο του «Διαφυγή από την
Ελευθερία»εξηγεί γιατί η λύση να στέκεται κανείς μόνος σε ένα
επικίνδυνο και ισχυρό κόσμο αποτυγχάνει αναπόφευκτα!!
Συναισθήματα μοναξιάς κρύβονται συχνά και στην παιδική ηλικία, χωρίς
να τα εκφράζουν τα παιδιά,  και τα οποία αφού ανιχνευτούν, πρέπει να
παρακαμφτούν, με πολυάριθμες μελετημένες  δραστηριότητες..
Η μοναξιά της δημόσια ζωής, υπάρχει κυρίως όταν πρέπει να παρθούν
αποφάσεις οι οποίες έχουν εκτεταμένες συνέπειες ,γιατί το πρόσωπο που
κάθεται στο θώκο της εξουσίας, μένει μόνο του και συχνά υποφέρει από
κριτική και εχθρότητα
 Σε ολη σχεδόν τη ζωή του ο Αβραάμ Λίνκον ήταν μόνος. Απτη παιδική του
ηλικία. ποτέ δεν αισθάνθηκε τον κόσμο σαν τόπο χαράς.(Έχασε τη μητέρα
από 9 ετών, απέτυχε πολλές φορές στο Πανεπιστήμιο, απέτυχε σα
γερουσιαστής, πέθανε η μνηστή του παραμονές γάμου, έπαθε νευρικό
κλονισμό, νοσηλεύτηκε. Χρεοκόπησε και έμεινε άστεγος)…Έγινε πετυχημένος
πρόεδρος των ΗΠΑ. Είπε ότι γλίστρησε, αλλά σηκώθηκε!
Ο Γούντροου Γουίλσον είχε ένα όνειρο για την παγκόσμια ειρήνη, και
αφιέρωσε τον εαυτό του μέσα στη  μοναχικότητα,μέσα στην οποία υπάρχει
ευαισθησία, επίγνωση, αναγνώριση, υπόσχεση.
Ο Ναύαρχος Ριτσαρντ Μπεντ έμεινε έξι περίπου μήνες μόνος σε μια βάση
στην Ανταρκτική. Ήθελε να συγκεντρώσει μετεωρολογικά στοιχεία, που θα
προσέφεραν σημαντικά  σε έρευνες.  Ήθελε επίσης να μείνει μόνος με τον
εαυτό του, για να ανακαλύψει αν  πράγματι οι αξίες του στη ζωή είχαν
ανθεκτική σημασία. !!Μόνος στην Ανταρκτική ,που  κάθε ήχος έπαιρνε μια
ευδιάκριτη και ειδική σημασία. Σε θερμοκρασίες που  έφταναν -25
Κελσίου, έγραφε. Υπάρχει κάτι εκκεντρικά άψυχο στη νυκτερινή
χιονοθύελλα.. Η εκδικητικότητα δε μπορεί να μετρηθεί με ανεμόμετρο.
Ολόκληρη η κακεντρεχής βιασύνη συγκεντρώνεται πάνω σου, σαν να είναι
κάποιος προσωπικός εχθρός. Τα πνευμόνια ασθμαίνουν και μόλις ο αέρας
τα εγκαταλείπει, ο εγκέφαλος τρέμει. Ήρθε σοβαρά  αντιμέτωπος με τον θάνατο,
και….. αναγνώρισε ότι η ολοκληρωτική ομορφιά και το θαύμα είναι να
είσαι ζωντανός και να κάνεις τον εαυτό σου άξιο να αγαπηθεί, αφού μάθεις ν αγαπάς όχι με  φαινομενική ευγένεια, όχι προσκοπικά, αλλά εκ βαθέων!!

 

 

ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Εξέλιξη της Μουσικής στην Ευρώπη  από τον Μεσαίωνα έως τον 20^ο αιώνα.  Ανά χώρα…(Με…… συνοπτική …..εμβέλεια !!)

Την εποχή του Μεσαίωνα η μουσική υπήρξε πρώτη μεταξύ των τεχνών. Έγκαιρα καθορίζονται οι κανόνες, κατά το πνεύμα που διδασκόταν η μουσική ως τέχνη και επιστήμη.

Οι ιστορικοί θεωρούσαν τη μουσική  δημιούργημα της λογικής και όχι της φαντασίας ή του συναισθήματος. Η Αρχαιότητα και η εκκλησία των πρώτων αιώνων γνώριζαν μόνο τη μονοφωνία. Η Πολυφωνία αποτελεί την ανακάλυψη του Μεσαίωνα (τέλη του 9^ου) Διακρίνονται δυο είδη πολυφωνίας η απλή παραδοσιακή και η έντεχνη.

 Τα πρώτα άσματα 2 φωνών και εκείνα 3 φωνών αποτελούν τα πρώτα δείγματα πολυφωνίας. Η πολυφωνία επέβαλε τον ακριβή καθορισμό της αξίας  του κάθε φθόγγου καθώς και τη γραφή στο πεντάγραμμο.

Απέναντι στη μουσική της εκκλησίας της έντεχνης, οι τροβαδούροι  οι τροβέροι   και οι ερωτοτραγουδιστές αντιπροσωπεύουν στη Γαλλία την κοσμική μουσική , τη λαϊκή, και τη μονοφωνική.

Η πνοή της Αναγέννησης από τον 14^ο και κυρίως από τον 15^ο  δημιουργεί μια νέα ζωή για όλα τα μουσικά είδη που έχει διαμορφώσει ο Μεσαίωνας. Εφευρίσκονται τρόποι, ρυθμοί, συνδυασμοί ενώ χρησιμοποιούνται διάφορα μέσα για τελειοποιηθεί η έκφραση. Επιδιώκεται η μίμηση της φύσης . Η ανακαίνιση αυτή φαίνεται ότι προήλθε από την επίδραση του λαϊκού τραγουδιού..

Η Ars Nova σε αντίθεση με την Ars  Antikqua  χαρακτηρίζεται από την αλλοίωση των αρχαίων τρόπων, από την τελειοποίηση της θεωρίας της αντίστιξης, και από την καθιέρωση του αρμονικού ύφους

Ο Γκιγιώμ ντε Μασώ είναι ο μεγαλύτερος  μουσικός τους 14 ου αιώνα Κύριο επίτευγμα του 15^ου αιώνα είναι η Γαλλοφλαμανδική  σχολή..

Κατά τον 16 ο αιώνα παρακολουθούμε βαθιές μεταβολές στη μουσική της Ευρώπης. Οι παλιές τεχνικές συνεχίζουν  να μεταβάλλονται και οι νέες  φόρμες ν αναπτύσσονται .Η μουσική αναζητούσε μια επανεκτίμηση του κοσμικού δίνοντας ισα δικαιώματα με εκείνα της θρησκευτικής μουσικής .Η ανάπτυξη της ενόργανης μουσικής οδηγεί στην παραγωγή πολλών καινούργιων έργων για το βίρτζιναλ και το εκκλησιαστικό όργανο.

Τέλος του 16^ου κύριο χαρακτηριστικό είναι η εδραίωση της μονωδίας. Αρκετοί Ιταλοί μουσικοί αντιδρούσαν στο πολυφωνικό ύφος. Επιχειρούν ν αναπαραστήσουν το ύφος της Αρχαίας τραγωδίας.

 Πρόκειται για το είδος της όπερας που εξαπλώθηκε γρήγορα και επικράτησε σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ανεπτύχθησαν επίσης η καντάτα και το ορατόριο.

Σε αυτή την εποχή μπαρόκ, αναπτύσσεται η  οργανική μουσική με αντιθέσεις

Τον 17^ο  αιώνα μεταβλήθηκαν οι βασικές έννοιες της μουσικής.Τα όργανα που διακρίθηκαν ήταν το πληκτροφόρο όργανο και το βιολί , τα οποία  στάθηκαν αιτία ανάπτυξης νέων σχολών.

Ο 18 ος αιώνας έχει έντονες επιδράσεις της ιταλικής τέχνης, και ιδιαίτερα της ναπολιτάνικης όπερας του μπελ κάντο. Η Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, Ισπανία δανείζονται από την Ιταλία τις φόρμες.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της μουσικής  στην  Ευρώπη και παρά τη γοητεία που ασκεί η ιταλική μουσική το δεύτερο μισό του 18 ου  αιώνα κυριαρχεί η γερμανική ενόργανη μουσική.

 Ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ αναδεικνύεται η μουσική μεγαλοφυΐα όλων των εποχών. Το καταστάλαγμα του κλασικισμού απογειώνεται στη σχολή της Βιέννης. Το κλασσικό ύφος των τριών κορυφαίων συνθετών  Χάυντν, Μότσαρτ και Μπετόβεν θεμελιώνεται στους  κανόνες της ενότητας , ελευθερίας και της τάξης. Εκείνο που κατορθώνουν είναι να παγκοσμιοποιησουν το προσωπικό στοιχείο.

Ο Μπετόβεν εγκαινιάζει στην ιστορία της μουσικής την εποχή του ρομαντισμού, γεγονός που έχει προκαλέσει την επικράτηση της γερμανικής μουσικής. Μια νέα αντίληψη καθιερώνεται , η οποία έρχεται να υποκαταστήσει τη συμμετρία την ισορροπία και τη σοβαρότητα  των κλασσικών με μια μεγάλη ελευθερία  στην  έντονη έκφραση. Η μουσική αποκαλύπτει τις ψυχικές καταστάσεις, τις χαρές και τις λύπες του συνθέτη. Η ευαισθησία τους, κατ΄αναλογία με εκείνη του ποιητή, ζητά να εκδηλωθεί , ν  αυτοαναλυθεί  και έτσι να φανερώσει τα ενδόμυχα αισθήματα του

Από τα μέσα του 19 ου αιώνα παρατηρείται μια αναγέννηση της γαλλικής  μουσικής από πολλούς καλλιτέχνες που δέχτηκαν την επίδραση  του Μπετόβεν και του Βάγκνερ. Η ιταλική σχολή όπερας έφτασε στην κορύφωσή της με τον Τζιουζέπε Βέρντι, συνεχιστή της παράδοσης του μπελ κάντο.

Κάθε λαός αποκτά συνείδηση της δικής του μουσικής υπόστασης και του παρελθόντος του, και σφυρηλατεί μια ιδιάζουσα μουσική γλώσσα.

Όλα σχεδόν τα μεγάλα βήματα που πραγματοποιήθηκαν στη μουσική πριν από το 1914 συντελέστηκαν σε δυο μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες το Παρίσι και τη Βιέννη. Ο Ντεμπυσσυ μέσα απτο το έργο του άνοιξε το δρόμο της μοντέρνας μουσικής

Ο νέος νόμος στη μουσική ο οποιος επακολούθησε δηλαδή ο σειραισμός ή δωδεκαφθογγισμός , υπήρξε επινόηση του Σαίνμπεργκ.

Ο Στραβίνσκι είναι από τους  συνθέτες που αποφάσισε ότι έφτασε η στιγμή για μια καινούργια αρχή

Γύρω στα 1920 μια ομάδα συνθετών που ζούσαν στο Παρίσι είχαν επηρεαστεί από τη διακήρυξη του Ζαν Κοκτώ <Οκόκορας και ο Αρκλεκίνος>

Στη Γερμανία  της δεκαετίας του 20, η ενασχόληση με τη σύγχρονη ζωή  αντιμετωπίζεται ως σοβαρή υπόθεση. Ο Κουρτ Βάιλ έγραψε τη μουσική για την όπερα Μαχαγκόνι, έργο –παραβολή της σύγχρονης κοινωνίας, ενώ ο διάχυτος ήχος της τζαζ δεν αποτελεί  δείγμα μιας φιλελεύθερης  ιδεολογίας , αλλά τη μεταφορά μια διεφθαρμένης καπιταλιστικής κοινωνίας

Στην πρώην Σοβιετική Ένωση δυο είναι οι συνθέτες των αρχών του αιώνα. Ο Σεργκέι  Προκόφιεφ και ο Ντιμιτρι Σοστακόβιτς. Ο Προκόφιεφ καθιερώθηκε ως σύνθετης πριν από την επανάσταση και προηγήθηκε  του Στραβίνσκι στον νεοκλασσικισμό.

Τέλος στην Ουγγαρία τον δρόμο άνοιξε   ο Μπέλα Μπάρτοκ ο οποίος έστρεψε την προσοχή του στη λαϊκή μουσική.

(Ιστορία των Τεχνών στην Ευρώπη. Τόμος Γ. Ν. Μάμαλης Πάτρα 2001)

(Άτλας της Μουσικής. Ιστορικό μέρος. Φιλιππος Νάκκας Αθηνα 1995)

Η Βυζαντινή Μουσική

Παραδοσιακά, ο Πυθαγόρας αναφέρεται ως θεμελιωτής του μουσικού είδους που μετέπειτα εξελίχτηκε στη βυζαντινή μουσική. Αυτό ισχύει μέχρι ένα σημείο. Εκεί που οι Εβραίοι συνέβαλαν με την παράδοση και την πρακτική ο Πυθαγόρας συνέβαλε με τη θεωρία. Ήταν ο πρώτος που συνέδεσε τη μουσική με τα μαθηματικά και καινοτόμησε με τη μελέτη της ακουστικής. Ήταν επίσης ο πρώτος που δημιούργησε τους μουσικούς "ήχους" και απέδωσε τις αναλογίες τους με νότες. Αυτό δημιούργησε τις κλίμακες που είναι η βάση της Οκτωήχου του κέντρου δηλαδή της βυζαντινής μουσικής θεωρίας.

Η μουσική θεωρία του Πυθαγόρα (Theorica Musica, F. Gaffurio, Milan, 1492)

Τα βυζαντινά ασματικά χειρόγραφα χρονολογούνται από τον 9ο αιώνα. Στο Βυζάντιο διδάσκονταν  στα σχολεία και μοναστήρια για 7 έτη, με κατάνυξη αναπτύσσοντας Πνευματικότητα. Δε γράφονται σε  πεντάγραμμο, αλλά  σε κλίμακα με τις νότες Νι, πα, βου, γα, δι, κε, ζω, νι., και με διαστήματα μεταξύ τους///////

 

 

 

ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ

Κατά την Petra Thorbrietz(2009)

Καθώς αναπτύσσεται ο εγκέφαλος αυξάνονται και οι δεξιότητες του παιδιού. Βλέπουμε τα βασικότερα στάδια εξέλιξης

Μέχρι το τρίτο ή τέταρτο έτος της ηλικίας ο εγκέφαλος δεν είναι ακόμα ικανός  να αποθηκεύσει εμπειρίες και γεγονότα , με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορέσει να τα ανακαλέσει συνειδητά. Το στάδιο αυτό ονομάζεται παιδική αμνησία. Σε αυτές τις ηλικίες  μαθαίνουμε πολλά  για παράδειγμα να μας αρέσει κάποιο συγκεκριμένο φαγητό, αργότερα δε θυμόμαστε γιατί συνέβη αυτό. Μετά απ αυτή τη φάση αρχίζουν να δημιουργούνται οι πρώτες   εντυπώσεις αυτές που λέμε αναμνήσεις της ενήλικης ζωής

Κατά την εκμάθηση της γλώσσας η σημασιολογία, δηλαδή η σημασία των λέξεων γίνεται κατανοητή ταχύτερα από  οτι η γραμματική, επειδή είναι κατανεμημένες σε διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου.(περιοχές Wernicle kai Brocal)

Επίσης η αναλυτική  και διαισθητική ικανότητα είναι αποθηκευμένες σε αντίθετα ημισφαίρια του εγκεφάλου πολύ απλουστευμένα στο αριστερό η λογική και στο δεξιό το συναίσθημα. Στην ηλικία περίπου των 4 ετών αρχίζει σταδιακά να βελτιώνεται η συνεργασία ανάμεσα στις 2 πλευρές. Το παιδί  μπορεί τώρα να διαχωρίζει μεταξύ εικονικού και πραγματικού. Μπορεί το ίδιο το παιδί να παίξει διάφορους ρόλους.

Ομοίως τα διάφορα σημεία της συγκέντρωσης  είναι κατανεμημένα σε διαφορετικά σημεία του εγκεφάλου. Το δεξιό φροντίζει  για τη διατήρηση προσοχής και για τη σωστή αντίδραση του εγκεφάλου στα οπτικά ερεθίσματα. Το αριστερό ευθύνεται για τις έντονες αλλαγές των στοιχείων της συγκέντρωσης . Για να μπορέσουν τα παιδιά να συγκεντρωθούν σε κάτι πρέπει να βελτιωθεί η συνεργασία των δυο μερών του εγκεφάλου ενώ  παράλληλα ωριμάζει ο μετωπιαίο λοβός-η λειτουργική μνήμη και το κέντρο σχεδιασμού του εγκεφάλου

Στα 6 χρόνια αρχίζει μια φάση πνευματικής ωριμότητας το παιδί είναι λιγότερο παρορμητικό, μπορεί να ελέγχει καλύτερα τα συναισθήματά του, και έχει μάθει να περιμένει…

Οι μετωπιαίοι λοβοί του διαμορφώνουν όλο και περισσότερες διασυνδέσεις για λογική σκέψη, κριτική ικανότητα, υπολογισμό ,και συνετή συμπεριφορά

Αυτό το βοηθάει να συγκεντρώνεται καλύτερα, και να μαθαίνει με συγκεκριμένο στόχο.

Παράλληλα διαμορφώνονται οι πίσω περιοχές του εγκεφάλου, γεγονός που ενισχύει τις γλωσσικές ικανότητες και την ικανότητα αντίληψης  των χώρων

Από το 10 έτος το παιδί έχει ήδη διαμορφώσει μια ισχυρή προσωπικότητα. Τώρα ο εγκέφαλος του έχει αποκτήσει μια συγκεκριμένη δομή, η οποία αποφασίζει αν και στο μέλλον δυσκολευτεί στη μάθηση. Αν για παράδειγμα ένα παιδιά έχει παίξει από νωρίς ένα μουσικό όργανο, μπορεί να εξασκήσει περισσότερο τη μουσική κλίση του. Αν  έχει μεγαλώσει σε δίγλωσσο περιβάλλον μπορεί  με άνεση να μάθει και μια τρίτη γλώσσα

ΟΣΟ ΠΙΟ  ΠΟΛΥΠΛΟΚΗ ΚΑΙ ΕΥΡΕΙΑ ΕΙΝΑΙ  Η ΔΙΑΜΟΦΩΜΕΝΗ ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΊΑ, ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ  Η ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ  ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΗΛΙΚΗ  ΖΩΗ.

ΕΦΗΒΕΙΑ ΚΑΙ ΓΟΝΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ

Με την εφηβεία τελειώνει τυπικά η μακρόχρονη εξάρτηση, σωματική, συναισθηματική και προστασία από τους γονείς. και το άτομο μπαίνει στη διαδικασία της αυτοανακάλυψης και αυτονόμησης, δηλαδή του προσδιορισμού της ίδιας του της ζωής.
Οι αλλαγές που συντελούνται και κυρίως η ωρίμανση και η αυτονόμηση του εφήβου αναστατώνουν ενίοτε τους γονείς περισσότερο από ότι τον ίδιο τον έφηβο. και προπάντων  η διαπίστωση τους ότι έχει δική του προσωπική ζωή πλέον, που  δεν ελέγχουν, οδηγεί πολλές φορές σε αυτό που αποκαλούν γονική κρίση.
Πρόκειται για μια κατάσταση κατά την οποία οι γονείς αρνούνται να αποδεχτούν την ωρίμανση  του παιδιού τους, και τη δυνατότητα του να ρυθμίζει τα προσωπικά του ζητήματα χωρίς τη βοήθειά τους.. Η αυτονομία του παιδιού βιώνεται απτο γονιό ως απώλεια που πυροδοτεί το άγχος  του  αποχωρισμού , και συχνά ακραίες συμπεριφορές όπως  ιδιαίτερα    καταπιεστική μορφή έλεγχου. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό που αποκαλούμε κρίση της εφηβείας ξεκινά από  τη γονική κρίση . Το πρόβλημα αυτό γίνεται πιο έντονο, στις περιπτώσεις που οι σχέσεις γονιών παιδιών χαρακτηρίζονται από συμμαχίες και στρατόπεδα.
Σ αυτές τι περιπτώσεις ο ένας απτους δύο γονείς  τις περισσότερες φορές η μητέρα αντιτάσσεται στη  προσπάθεια του εφήβου για αυτονόμηση, ενώ ο άλλος παίρνει το μέρος του. Το αποτέλεσμα αυτής της συμμαχίας είναι να εθίζεται ο έφηβος , και να καταφεύγει σε κάθε είδους τεχνικές, -προσκειμένου να πετύχει αυτό που κάθε φορά θέλει. Το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο, όταν οι γονείς δεν έχουν άλλες διεξόδους.(ενδιαφέροντα , απασχόληση, καλές φιλικές σχέσεις, κλπ)
Έρευνες έχουν δείξει ότι τόσο η απουσία του ελέγχου, όσο και το υπερβολικό πατρονάρισμα έχουν τις ίδιες αρνητικές συνέπειες για την ωρίμανση και την αυτονόμηση τους εφήβου. Στην εφηβεία οι αξίες είναι πολύ διαφορετικές από εκείνες των γονιών τους. Οι έφηβοι ευθυγραμμίζονται περισσότερο με τις αντιλήψεις των συνομηλίκων, παρά με αυτές των γονέων (Muns, 1972) Βέβαια αντίθετα από οτι πιστεύεται, έχει διαπιστωθεί, ότι οι έφηβοι συγκρούονται με τους γονείς για θέματα μικρής σημασίας, όπως παρέες, , το ντύσιμο, το χτένισμα, διασκέδαση, κλπ. Για  σημαντικά θέματα ζωής είναι βαθιά επηρεασμένοι απτους γονείς τους και στη ζωή γενικά ευθυγραμμίζονται με τις απόψεις των γονιών που ήταν για αυτους και πρότυπο,(Herbert, 1996). Σε ελληνικές έρευνες έχει διαπιστωθεί ότι οι έφηβοι απορρίπτουν αξίες που συνδέονται με το ρόλο του πατριάρχη-πατέρα( Γεώργας , 2000) Νόβα Καλτσούνη, Μακρή Μπότσαρη, Α Τσιμπουκλή. Θέματα εφηβείας, Αθήνα 2002
προστατεύω=ίσταμαι μπροστα
Συμπαρισταμαι  =ίσταμαι δίπλα

ΕΦΗΒΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

΄Εφηβοι, σχολικός εκφοβισμός, παραβατικότητα..
 «Ο έφηβος μοιάζει με τον καλλιτέχνη που θέλει να αγγίξει τα όρια της τέχνης του» Φρανσουάζ Ντολτό «Σήμερα μπήκα στην εφηβεία. Τι να σού πρωτοπώ... Τσακώθηκα με τους φίλους μου, τσακώθηκα με τους γονείς μου… Η εφηβεία; Ευχαριστώ πολύ — δε θα πάρω...» Από το μυθιστόρημα του Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ «Αγαπητέ Θεέ»
 Η εφηβική ηλικία είναι μια μακρόχρονη αναπτυξιακή περίοδος και καλύπτει χρονικά τη μετάβαση από την παιδική ηλικία στην ενήλικη ζωή. Σύμφωνα με τον ορισμό του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (2002), η εφηβεία αποτελεί την ηλικία μεταξύ 11 και 19 ετών, ενώ η Αμερικανική Παιδιατρική Ακαδημία (2008) θέτει ως ανώτερο ηλικιακό όριο τα 21 έτη. Στις περισσότερες κοινωνίες, το άτομο θεωρείται ενήλικας μετά το ηλικιακό όριο και αντιμετωπίζεται νομικά (Νόβα-Καλτσούνη, 2001, 2002). Ωστόσο, μελέτες υποδεικνύουν ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος συνεχίζει να αναπτύσσεται έως μεγαλύτερες ηλικίες (23-25 ετών) (Κουρκούτας, 2001). Κατά την περίοδο της εφηβείας συντελείται ένα σύνολο αλλαγών στους τέσσερις βασικούς τομείς της ανάπτυξης: το βιολογικό-σωματικό, το γνωστικό, το συναισθηματικό και τον κοινωνικό (Sigel, 2006). Η βιολογική διάσταση αυτής της αναπτυξιακής φάσης αποτελεί την ήβη1 (Brown, 2005). Η εφηβεία χωρίζεται σε τρεις βασικές περιόδους: την πρώιμη (10-13 έτη), τη μέση (14-17 έτη) και την όψιμη (μετά τα 17 έτη). ο έφηβος που ανήκει ψυχοκοινωνικά στην πρώιμη εφηβεία, συνήθως δεν επιζητά εμπιστευτική σχέση, ενώ κατά τη μέση εφηβεία ευχαριστείται ιδιαίτερα όταν μπορεί να συζητήσει θέματα που τον απασχολούν με εχεμύθεια, κυρίως με τους σημαντικούς άλλους(φίλους) (Κοκκέβη, Φωτίου, Κίτσος, 2008; Sigel, 2006). Το ερωτικό ενδιαφέρον, ο ρομαντισμός, η έκφραση συναισθημάτων και η γλώσσα του σώματος φυσιολογικά αναπτύσσονται κατά τη μέση κυρίως εφηβεία, ωστόσο γνωσιακά και ψυχοκοινωνικά ο έφηβος δεν είναι έτοιμος να διαχειριστεί όλο το συναισθηματικό, αλλά και οργανικό φορτίο μιας ολοκληρωμένης σεξουαλικής επαφής (Herbert, 1999; Sigel, 2006). Εξιδανικεύει το σύντροφο και ενθουσιάζεται εύκολα, απογοητεύεται γρήγορα, οι σχέσεις του διαρκούν λίγο και είναι πολλές στη σειρά (φαινόμενο serial monogamy). Επιπλέον δεν έχει αναπτύξει τη του σκέψη και είναι προσκολλημένος στο παρόν με αποτέλεσμα να αντιλαμβάνεται με δυσκολία τις μελλοντικές συνέπειες των πράξεών του και να αναπτύσσει τον «προσωπικό του μύθο (personal myth)»: Συμπεριφορές κινδύνου όπως το κάπνισμα, η κατανάλωση οινοπνευματωδών, η χρήση ναρκωτικών, η ενίοτε αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, οι διαταραχές στη λήψη τροφής, οι βίαιες συμπεριφορές, η πρώιμη σεξουαλική δραστηριότητα, η ριψοκίνδυνη συμπεριφορά που ευθύνεται για σοβαρά ατυχήματα, η εξάρτηση από το διαδίκτυο, εμφανίζονται με αυξημένη συχνότητα στην περίοδο της εφηβείας (Blum, 2009). Η Φρ. Ντολτό (1985) αναφέρει ότι υπάρχει μια επιθυμία εγκληματικότητας σε κάθε έφηβο, καθώς έχει τόση επιθυμία για μουσική που θα πάει να κλέψει δίσκους, τόση επιθυμία για καινούργιες συγκινήσεις που θα θελήσει να πάρει ναρκωτικά. Η εφηβεία είναι μια περίοδος κινδύνων και το να βάζει ο έφηβος συνειδητά τη ζωή του σε κίνδυνο τον κάνει να νιώθει σημαντικός,και υπεύθυνος…Το ποια μορφή ορμών θα αναπτύξουν έχει να κάνει με την προσωπικοτητά τους και τα βιώματά τους. Μία άλλη μορφή παραβατικής συμπεριφοράς, που παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις είναι και ο σχολικός εκφοβισμός (bulling) Ο σχολικός εκφοβισμός μπορεί να λάβει τις εξής μορφές: Πρόκληση σωματικής βίας: ξυλοδαρμός, σπρωξίματα, επιθετική σεξουαλική συμπεριφορά, τραύματα..κλπ… Λεκτική βία: υβρεολόγια, ρατσιστικές και σεξιστικές ύβρεις, συκοφαντικά και ταπεινωτικά σχόλια κ.α. Ψυχολογική βία: Συκοφαντίες, εκβιασμοί, εξευτελισμοί, απομόνωση από την ομάδα κ.α (Olweus, 2003). Η παραβατική συμπεριφορά είναι ένα φαινόμενο εξαιρετικά πολυδιάστατο, Το προφίλ του παραβάτη, χαρακτηρίζεται από κάποια αρνητικά χαρακτηριστικά, τα οποία είναι αποτέλεσμα προσωπικών, οικογενειακών και κοινωνικών καταστάσεων

ΔΥΣ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ

Περί δυσ-ορθογραφίας..

Πολλές έρευνες τελευταία εξετάζουν την ορθογραφική επίδοση σε 3 επίπεδα: α) σε επίπεδο συλλαβής, β) σε επίπεδο φωνήματος και γ) σε επίπεδο αναγνώρισης ομοιοκαταληξίας στη λέξη (Hulme, Snowling και Taylor, 1997).
Η γνώση των μορφημάτων και λεκτικών μονάδων και ο ρόλος που παίζει η γνώση των γραμματικών κανόνων της ορθογραφίας φαίνεται να κερδίζουν έδαφος στα ενδιαφέροντα των διεθνών ερευνών. Πρέπει δηλαδή τα παιδιά να μαθαίνουν τους κανόνες.
Μελετητές βρήκαν ότι τα παιδιά χρησιμοποιούν πρώτα φωνολογικές στρατηγικές και μετά μορφολογικές και ότι η αναπτυξιακή τους πορεία στην ορθογραφημένη γραφή εξαρτάται από τη μορφολογική τους επίγνωση. Υποστηρίζουν ότι κατά τις ηλικίες των 6 έως 10 ετών τα παιδιά εμφανίζουν στην ικανότητά τους για την υιοθέτηση των ορθογραφικών συμβάσεων των μορφημάτων χαρακτηριστικές αλλαγές
Πρέπει να κατηγοριοποιούνται οι λέξεις.
Αυτή η κατηγοριοποίηση καλό είναι να στηρίζεται στα πραγματικά λάθη των  μαθητών/τριών και όχι σε θεωρητικοποιημένες απόψεις. Πρέπει, επίσης, να είναι ιεραρχικά δομημένη με καθοριστικό κριτήριο τη βαρύτητα των λαθών. Για παράδειγμα, απόλυτη προτεραιότητα πρέπει να δίνεται στη διόρθωση των λαθών που αναφέρονται στο άρθρο για να κατανοήσουν οι μαθητές/τριες την έννοια του γένους και του αριθμού. Επίσης, προτεραιότητα πρέπει να δίνεται και στα καταληκτικά μορφήματα η ορθογραφία των οποίων μπορεί να συσχετισθεί με την εξαγωγή ορθογραφικών κανόνων. Πρώτιστη σημασία δεν πρέπει να δίνεται σε λάθη που αναφέρονται στα διπλά σύμφωνα μέσα σε μια λέξη, εκτός της περίπτωσης των λέξεων που έχουν κληρονομηθεί από την αρχαία ελληνική (Χαραλαμπάκης, 2001). Πάντως, προτεραιότητα στη διόρθωση της ορθογραφίας πρέπει να δίνεται στις περιπτώσεις όπου παρατηρούνται παραλήψεις ή αντικαταστάσεις γραμμάτων.

ΜΑΘΗΣΗ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗ

ΜΑΘΗΣΗ ,ΜΕΛΕΤΗ.

Πολλοί γονείς μαθητών, δεν έχουν καταλάβει ότι είναι άλλη συνειδησιακή κατάσταση η έννοια του καθήκοντος και του «αντιμετωπίζω το δάσκαλο» και άλλη συνειδησιακή κατάσταση ο έρωτας, και η αγάπη προς τη μάθηση καθ΄αυτή. Πολλές φορές λειτουργούν στείρα αναπτύσσοντας την πρώτη κατάσταση, με έπαθλο το βαθμό αγνοώντας τις συνέπειες, αν παράλληλα δεν ενσωματώσουν στη συνείδηση του παιδιού και τη δεύτερη. Για να αγαπήσουν οι άνθρωποι μια κατάσταση, πρέπει να τη συνδέσουν και με όμορφες και ανέμελες στιγμές, με αναζήτηση, και να νοιώσουν την αξία και χρησιμότητα και πολλά άλλα!! Αν καταλάβουν οι γονείς ότι πρέπει να αναπτύσσουν παράλληλα και ισορροπημένα τις δυο καταστάσεις στη συνείδηση του παιδιού, τότε θα αναζητήσουν και τους τρόπους για να δώσουν λύσεις! Είναι λυπηρό να ακούς καθημερινά γονείς να λένε γιατί την εποχή την περασμένη διάβαζαν;;…Πολύ λυπηρό, νοήμονες άνθρωποι να συγκρίνουν ανόμοια τις εποχές, με άλλα ζητούμενα, με άλλα κίνητρα, με άλλο βιοτικό επίπεδο, με άλλα μέσα….κλπ, με τη σημερινή !! ©

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΜΑΘΗΣΗ

Εκπαίδευση και Μάθηση

Ο όρος Εκπαίδευση χρησιμοποιείται συχνά κατά τρόπο αόριστο. Συχνά ακούμε ανθρώπους να λένε ότι κάποια δραστηριότητα όπως το να παρακολουθεί κανείς ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, να ταξιδεύει, να πηγαίνει σε αθλητικές εκδηλώσεις ή σε νυκτερινά κέντρα , μπορεί να αποτελεί εκπαίδευση από μόνη της. Εκείνο όμως που εννοούν είναι ότι έμαθαν πολλά από την εμπειρία τους. Ωστόσο η εκπαίδευση  δεν είναι απλώς μάθηση αν και περιλαμβάνει τη διεργασία της μάθησης. Η μάθηση αποτελεί δραστηριότητα στην οποία συμμετέχουμε πάντοτε σε όλη μας τη ζωή. Οποιαδήποτε έννοια της εκπαίδευσης που βασίζεται στην άποψη ότι η αρχική εκπαίδευση μπορεί να δώσει όλη την απαιτουμένη μάθηση για ολόκληρη τη ζωή, για όλες τις εκδηλώσεις της είναι ανεπαρκής. Όπως το έθεσε κάποτε ο Sir Richard Livingstone, αυτοί που υιοθετούν αυτή την παραδοχή συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι που θα προσπαθούσαν να δώσουν στα παιδιά τους σε μια βδομάδα όλη την τροφή που χρειάζονται για ένα χρόνο:μέθοδος που μπορεί να φαίνεται ότι εξοικονομεί χρόνο και προσπάθεια, αλλά δε συμβάλει στη πέψη ή στην υγεία(Rogers, 1980)

ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΤΗ ΜΑΘΗΣΗ

Μαθαίνουμε στα παιδιά πώς να μαθαίνουν !
Ενημερωνόμαστε με τις θεωρίες των Ειδικών, και κάνουμε τους δικούς μας συγκερασμούς κατά περίπτωση….
Η μπιχεβιοριστική ή συμπεριφοριστική θεωρία.
Οι κυριότεροι εκπρόσωποι της θεωρίας αυτής είναι ο Pavlov και ο Skinner. Η μπιχεβιοριστική προσέγγιση θεωρεί ότι η μάθηση αποτελεί μια διαδικασία παθητική και αναπαραγωγική, μια διαδικασία αλλαγής συμπεριφοράς μέσα από εμπειρίες. Tα πάντα εξαρτώνται από το περιβάλλον και κατά συνέπεια η συμπεριφορά διαμορφώνεται από περιβαλλοντικούς παράγοντες.
Το περιεχόμενο και ο ρυθμός της μάθησης καθορίζεται από εξωτερικές συνθήκες. Ο σημαντικότερος μηχανισμός μάθησης είναι η ενίσχυση της επιθυμητής συμπεριφοράς και η απάλειψη της μη επιθυμητής (Ράπτης και Ράπτη, 2007˙ Κόκκοτας, 2002).
Σύμφωνα με την μπιχεβιοριστική θεωρία, το παιδί έρχεται στο σχολείο ως άγραφο χαρτί (tabula rasa), πάνω στο οποίο ο εκπαιδευτικός καλείται να εγγράψει τη νέα γνώση. Η διδασκαλία είναι δασκαλοκεντρική και ο δάσκαλος θεωρείται αυθεντία. Η γνώση είναι στατική και αντικειμενική και η έμφαση δίνεται στην ποσότητα και το εύρος της γνώσης. Το διδακτικό μοντέλο του συμπεριφορισμού είναι αυτό που χρησιμοποιείται στο παραδοσιακό σχολείο (Κόκκοτας, 2002). Οι συμπεριφοριστικές θεωρίες αρχικά αναπτύχθηκαν στα ψυχολογικά εργαστήρια και επηρέασαν τον ψυχοπαιδαγωγικό χώρο από τις αρχές μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα (Ράπτης και Ράπτη, 2007). Η διδακτική αυτή, ως διαδικασία μεταβίβασης της γνώσης απ το δάσκαλο στο μαθητή, είναι το πρώτο διδακτικό μοντέλο που επικράτησε και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα.
Η ανακαλυπτική μάθηση .Ο Jerome Bruner, καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Harvard, ανέπτυξε, το 1966, την ανακαλυπτική θεωρία μάθησης (discovery learning), σύμφωνα με την οποία σε κάθε μαθησιακή διαδικασία το άτομο πρέπει να οδηγείται από την ανακάλυψη των εννοιών, μέσω πειραματισμού και πρακτικής, στο μετασχηματισμό και την αξιολόγηση-έλεγχο των γνώσεων (Ρετάλης και συν., 2006). Σημαντικά στοιχεία στη θεωρία αυτή είναι η αλληλεπίδραση μεταξύ των μαθητών, η παραγωγική ομιλία και η εκμάθηση στρατηγικών στις επιστημονικές διαδικασίες. Η γνώση είναι ζωντανή και δυναμική. Το μοντέλο διδασκαλίας είναι μαθητοκεντρικά προσανατολισμένο με τον δάσκαλο καθοδηγητή. Οι μαθητές με τη βοήθεια του φύλλου εργασίας παρατηρούν, καταγράφουν, συγκρίνουν δεδομένα. Έτσι με αυτόν τον τρόπο καταφέρνουν να ανακαλύψουν τη γνώση και να κατακτήσουν το αφηρημένο (Κόκκοτας, 2002). Εποικοδομισμός - Η εποικοδομητική προσέγγιση Η θεωρία του εποικοδομισμού (constructivism) εμφανίζεται από τις δεκαετίες του 1970 και 1980. Η μάθηση στη θεωρία αυτή δεν αποτελεί αντικειμενική πραγματικότητα αλλά ατομική υπόθεση, όπου ο καθένας οικοδομεί τη γνώση με βάση τις εμπειρίες του. Οι περισσότερες εποικοδομητικές θεωρίες μάθησης έχουν τη μορφή του γνωστικού κονστρουκτιβισμού (cognitive constructivism) που εκφράζεται από τον Piaget και τους οπαδούς του, ή τη μορφή του κοινωνικού κονστρουκτιβισμού (social constructivism) με κύριο εκφραστή τον Vygotsky.
Η πρώτη μορφή δίνει έμφαση στη γνωστική επεξεργασία της μάθησης ενώ η δεύτερη στο ρόλο της κουλτούρας και της κοινωνικής αλληλεπίδρασης προκειμένου να επιτευχθεί η μάθηση (Ράπτης και Ράπτη, 2007).