ΔΥΣ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ

Περί δυσ-ορθογραφίας..

Πολλές έρευνες τελευταία εξετάζουν την ορθογραφική επίδοση σε 3 επίπεδα: α) σε επίπεδο συλλαβής, β) σε επίπεδο φωνήματος και γ) σε επίπεδο αναγνώρισης ομοιοκαταληξίας στη λέξη (Hulme, Snowling και Taylor, 1997).
Η γνώση των μορφημάτων και λεκτικών μονάδων και ο ρόλος που παίζει η γνώση των γραμματικών κανόνων της ορθογραφίας φαίνεται να κερδίζουν έδαφος στα ενδιαφέροντα των διεθνών ερευνών. Πρέπει δηλαδή τα παιδιά να μαθαίνουν τους κανόνες.
Μελετητές βρήκαν ότι τα παιδιά χρησιμοποιούν πρώτα φωνολογικές στρατηγικές και μετά μορφολογικές και ότι η αναπτυξιακή τους πορεία στην ορθογραφημένη γραφή εξαρτάται από τη μορφολογική τους επίγνωση. Υποστηρίζουν ότι κατά τις ηλικίες των 6 έως 10 ετών τα παιδιά εμφανίζουν στην ικανότητά τους για την υιοθέτηση των ορθογραφικών συμβάσεων των μορφημάτων χαρακτηριστικές αλλαγές
Πρέπει να κατηγοριοποιούνται οι λέξεις.
Αυτή η κατηγοριοποίηση καλό είναι να στηρίζεται στα πραγματικά λάθη των  μαθητών/τριών και όχι σε θεωρητικοποιημένες απόψεις. Πρέπει, επίσης, να είναι ιεραρχικά δομημένη με καθοριστικό κριτήριο τη βαρύτητα των λαθών. Για παράδειγμα, απόλυτη προτεραιότητα πρέπει να δίνεται στη διόρθωση των λαθών που αναφέρονται στο άρθρο για να κατανοήσουν οι μαθητές/τριες την έννοια του γένους και του αριθμού. Επίσης, προτεραιότητα πρέπει να δίνεται και στα καταληκτικά μορφήματα η ορθογραφία των οποίων μπορεί να συσχετισθεί με την εξαγωγή ορθογραφικών κανόνων. Πρώτιστη σημασία δεν πρέπει να δίνεται σε λάθη που αναφέρονται στα διπλά σύμφωνα μέσα σε μια λέξη, εκτός της περίπτωσης των λέξεων που έχουν κληρονομηθεί από την αρχαία ελληνική (Χαραλαμπάκης, 2001). Πάντως, προτεραιότητα στη διόρθωση της ορθογραφίας πρέπει να δίνεται στις περιπτώσεις όπου παρατηρούνται παραλήψεις ή αντικαταστάσεις γραμμάτων.