Τελευταία παρατηρώ οτι τα παιδιά των γονιών που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, γενικά και το φαγητό το βγάζουν δύσκολα (και αλλοδαπών) , έχουν ένα αυξημένο ψυχολογικό χάιδεμα απο τους γονείς. Παλαιότερα τους έλεγαν να εργαστούν στο σχολείο τους να κάνουν κάτι στη ζωή τους. Τωρα οι γονεις λες και θα ζουν για πάντα, τα χαϊδεύουν και τα παινεύουν. Θέλουν να ακούν μονο μπράβο για να παινεύονται και οι ίδιοι οτι ειναι καλοί γονείς
Σκιζονται να τους πάρουν τα πάντα, δεν τα μαλώνουν ποτέ βάζοντας τα σε ραγιες και το αποτέλεσμα είναι οτι τα παιδιά αυτά, δε μαθαίνουν τη ζωή, η αυτοκτονούν, η πάνε στις εξαρτήσεις η παίρνουν ψυχοφάρμακα, γιατι βλέπουν οτι άλλα τους έμαθε η οικογένεια με το ψυχολογικό χάιδεμα, και άλλα βιώνουν στην κοινωνία. Ενας άνεργος 25 ετων ετων, έγραφε, οτι ψάχνει στη ζωή του να βρει τον τέλειο εαυτό του, αυτόν που του είπαν οι γονείς του οτι ειναι, αλλά δεν τον βρίσκει πουθενά μεσα στην κοινωνία. Η κοινωνια του δείχνει τα αντίθετα απο οτι έμαθε σπίτι του
Οι φυσιολογικοί γονείς δίνουν αγάπη χωρις όρους, αλλα με όρια. Κυριως τα μαθαίνουν την πραγματική ζωή σε ολα. Καλύτερα να τη μάθουν τα παιδιά απο τους γονείς που ξέρουν οτι τα αγαπούν παρά μετα απο εργοδότες, η απο οποιοδήποτε άλλον. Τότε πληγώνονται πολύ περισσότερο. Και για αυτο η βια, οι δολοφονίες κλπ/Απο τις υπερβολές σε όλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου