Πήρα μηνύματα απο παππούδες και γιαγιάδες με κάποια κατάθλιψη, γιατί δεν είναι απαραίτητες/οι πλέον στα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Το έχω ξαναγράψει. Αντί να χαίρονται και να βρουν ενδιαφέροντα , θέλουν να είναι τσιμπούρια; Είναι ευκαιρία, να προσφέρουν στους συνανθρώπους τους, να βρουν εκ νέου τους εαυτούς τους, να μείνουν μόνοι τους με χαρά, χωρίς υποχρεώσεις, και να ανυψωθούν μεσω εθελοντισμού, αφού τώρα έχουν ολοκληρωθεί στη ζωή τους, φυσικά όπου κρίνουν. Υπάρχουν άτομα που έχουν την ανάγκη μας. Η ψυχαγωγία μας, η θάλασσά μας έχει την ώρα της και αυτή, αλλα η ανθρώπινη ψυχή, τώρα πρέπει να βγάλει το έρμα της. Τόση ενέργεια χάνουν με ανούσια. Μπορούμε να φυτέψουμε εκτός από τα φυσικά και πνευματικά δάση και να ρίξουμε σπόρους που δεν είναι στην πέτρα, αλλά σε εύφορα εδάφη, μέσω πολλών ατραπών
Όσο μπορείς (εχει δίκιο ο Καβάφης)
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινή ανοησία,
ως που vα γίνει σα μιά ξένη φορτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου