ΕΙΔΗ ΜΟΝΑΞΙΑΣ-ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑΣ

Υπάρχουν άτομα που νοιώθουν μοναξιά ή βιώνουν μοναχικότητα μέσα ή έξω
από  κόσμο; Ας γνωρίζουν ότι έχει πολλές εκφάνσεις …και ας την…
απομυθοποιήσουν….

 (Λέγεται ότι το καλοκαίρι αυξάνονται οι σκέψεις..
αυτού του είδους, και πολλές φορές δεν μπορούν να  πληρώσουν για
θεραπείες….Ας αντλήσουν αισιοδοξία ….και ας εμπεδώσουν ότι  η μοναξιά
είναι στο μυαλό τους!! Δεν  πρέπει να νοιώθουν μοναξιά όταν  τους
λείπει κάποιο συγκεκριμένο άτομο μορφολογικά!!..Δεν είναι τα πάντα η
φυσική παρουσία ενός συγκεκριμένου ατόμου! Υπάρχουν στον πλανήτη με
πολλούς συνοδοιπόρους..!
Ας βρουν ενδιαφέροντα δικά τους ..και ας νοιώσουν σταγόνες ενωμένες
στον ανθρώπινο ωκεανό,..αφού βρουν την Αποστολή τους!!!

Το μήνυμα του Μπαλζάκ στα «βάσανα του Εφευρέτη» είναι ότι ο σύγχρονος
άνθρωπος μαστίζεται από τον ακαθόριστο διαδεδομένο  φόβο της μοναξιάς.
Παίρνει ατέλειωτα μέτρα πονηρά και παραπλανητικά μονοπάτια για να
αποφύγει να αντιμετωπίσει την εμπειρία του να είναι μόνος.

Ισως η μοναξιά χωρίς λόγο ύπαρξης ή απουσίας αξιών, πεποιθήσεων πίστης,
και ο φόβος της απομόνωσης είναι το πιο τρομερό είδος αγχώδους
μοναξιάς. Και συνεχίζει..Μάθε ένα πράγμα. Εντύπωσε τον στο νου σου που
είναι ακόμα εύπλαστος. Ο άνθρωπος έχει τον τρόμο της μοναξιάς, και από
 όλα τα είδη της μοναξιάς, η ηθική μοναξιά είναι η πιο τρομερή .Η πρώτη ανάγκη του ανθρώπου,  είτε είναι λεπρός, είτε φυλακισμένος, κλπ..είναι να έχει ένα σύντροφο στη μοίρα του
Για να ικανοποιήσει αυτή την ορμή που είναι η ίδια η ζωή, βάζει όλη
την ενέργεια ολοκλήρωσης της ζωής του».
Στην κοινωνία μας δεν είναι σπάνια η αγχώδης μοναξιά να φτάνει σε
παθολογικά άκρα .Εμφανίζει διαταραχές στην υγεία που συχνά
εκδηλώνεται με τη μορφή της μειλίχιας ύπαρξης. Είναι ένα είδος χρόνιας
αρρώστιας που εξουθενώνει το άτομο. Μερικές φορές κάνει το πολύ καλό
για να έχει την όποια παρέα, μερικές παίρνει ουσίες.. για να ξεχνάει
την πραγματικότητα!!
Αντίθετα με την αγχώδη μοναξιά της σύγχρονης ζωής, ο Τόμας Γουόλφ,
θεωρούσε την υπαρξιακή μοναξιά σαν μια εσώτερη κατάσταση της ύπαρξης.
Πίστευε ότι είναι μια ουσιαστική κατάσταση δημιουργικότητας, και ότι
απτα βάθη της απόγνωσης αναδύεται ώθηση για δημιουργία! Ο Ολιβερ
Γουέντελ Χολμς εξέφρασε αυτή την πεποίθηση στην ομιλία του στους
φοιτητές του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ το 1886  «Για να σκεφτείτε μια
μεγάλη ιδέα, πρέπει να είστε συγχρόνως ήρωες και ιδεαλιστές. Μόνο όταν
έχετε δουλέψει μόνοι σας, ένα μαύρο χάσμα μοναξιάς σαν  αυτό που
περιβάλλει τον ετοιμοθάνατο, έχετε εμπιστευτεί τη δική σας αδιάσειστη
θέληση, τότε μόνο θα έχετε επιτύχει.. Μόνο έτσι μπορείτε να κερδίσετε
τη μυστική μοναχική χαρά του στοχαστή, ο οποίος γνωρίζει ότι 100
χρόνια μετά το θάνατό του, άνθρωποι που δεν τον ήξεραν θα κινούνται
στο μέτρο της δικής του σκέψης…»
Ο Θόροου πέρασε πολλά χρόνια μόνο του στο δάσος και στο Walden έγραψε
.Δεν ένοιωσα ποτέ μου μοναξιά, παρά μόνο μια φορά. Συνέβη λίγες
βδομάδες μετά που ήρθα στο δάσος, όταν για μια ώρα αναρωτήθηκα μήπως η
στενή ανθρώπινη συντροφικότητα, ήταν απαραίτητη για μια γαλήνια
φυσιολογική ζωή. Σύντομα όμως αντιλήφθηκα ότι τα φανταστικά
πλεονεκτήματα της ανθρώπινης συντροφικότητας ήταν ασήμαντα.
Από την άλλη ο Εριχ Φρομ στο βιβλίο του «Διαφυγή από την
Ελευθερία»εξηγεί γιατί η λύση να στέκεται κανείς μόνος σε ένα
επικίνδυνο και ισχυρό κόσμο αποτυγχάνει αναπόφευκτα!!
Συναισθήματα μοναξιάς κρύβονται συχνά και στην παιδική ηλικία, χωρίς
να τα εκφράζουν τα παιδιά,  και τα οποία αφού ανιχνευτούν, πρέπει να
παρακαμφτούν, με πολυάριθμες μελετημένες  δραστηριότητες..
Η μοναξιά της δημόσια ζωής, υπάρχει κυρίως όταν πρέπει να παρθούν
αποφάσεις οι οποίες έχουν εκτεταμένες συνέπειες ,γιατί το πρόσωπο που
κάθεται στο θώκο της εξουσίας, μένει μόνο του και συχνά υποφέρει από
κριτική και εχθρότητα
 Σε ολη σχεδόν τη ζωή του ο Αβραάμ Λίνκον ήταν μόνος. Απτη παιδική του
ηλικία. ποτέ δεν αισθάνθηκε τον κόσμο σαν τόπο χαράς.(Έχασε τη μητέρα
από 9 ετών, απέτυχε πολλές φορές στο Πανεπιστήμιο, απέτυχε σα
γερουσιαστής, πέθανε η μνηστή του παραμονές γάμου, έπαθε νευρικό
κλονισμό, νοσηλεύτηκε. Χρεοκόπησε και έμεινε άστεγος)…Έγινε πετυχημένος
πρόεδρος των ΗΠΑ. Είπε ότι γλίστρησε, αλλά σηκώθηκε!
Ο Γούντροου Γουίλσον είχε ένα όνειρο για την παγκόσμια ειρήνη, και
αφιέρωσε τον εαυτό του μέσα στη  μοναχικότητα,μέσα στην οποία υπάρχει
ευαισθησία, επίγνωση, αναγνώριση, υπόσχεση.
Ο Ναύαρχος Ριτσαρντ Μπεντ έμεινε έξι περίπου μήνες μόνος σε μια βάση
στην Ανταρκτική. Ήθελε να συγκεντρώσει μετεωρολογικά στοιχεία, που θα
προσέφεραν σημαντικά  σε έρευνες.  Ήθελε επίσης να μείνει μόνος με τον
εαυτό του, για να ανακαλύψει αν  πράγματι οι αξίες του στη ζωή είχαν
ανθεκτική σημασία. !!Μόνος στην Ανταρκτική ,που  κάθε ήχος έπαιρνε μια
ευδιάκριτη και ειδική σημασία. Σε θερμοκρασίες που  έφταναν -25
Κελσίου, έγραφε. Υπάρχει κάτι εκκεντρικά άψυχο στη νυκτερινή
χιονοθύελλα.. Η εκδικητικότητα δε μπορεί να μετρηθεί με ανεμόμετρο.
Ολόκληρη η κακεντρεχής βιασύνη συγκεντρώνεται πάνω σου, σαν να είναι
κάποιος προσωπικός εχθρός. Τα πνευμόνια ασθμαίνουν και μόλις ο αέρας
τα εγκαταλείπει, ο εγκέφαλος τρέμει. Ήρθε σοβαρά  αντιμέτωπος με τον θάνατο,
και….. αναγνώρισε ότι η ολοκληρωτική ομορφιά και το θαύμα είναι να
είσαι ζωντανός και να κάνεις τον εαυτό σου άξιο να αγαπηθεί, αφού μάθεις ν αγαπάς όχι με  φαινομενική ευγένεια, όχι προσκοπικά, αλλά εκ βαθέων!!

 

 

ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Εξέλιξη της Μουσικής στην Ευρώπη  από τον Μεσαίωνα έως τον 20^ο αιώνα.  Ανά χώρα…(Με…… συνοπτική …..εμβέλεια !!)

Την εποχή του Μεσαίωνα η μουσική υπήρξε πρώτη μεταξύ των τεχνών. Έγκαιρα καθορίζονται οι κανόνες, κατά το πνεύμα που διδασκόταν η μουσική ως τέχνη και επιστήμη.

Οι ιστορικοί θεωρούσαν τη μουσική  δημιούργημα της λογικής και όχι της φαντασίας ή του συναισθήματος. Η Αρχαιότητα και η εκκλησία των πρώτων αιώνων γνώριζαν μόνο τη μονοφωνία. Η Πολυφωνία αποτελεί την ανακάλυψη του Μεσαίωνα (τέλη του 9^ου) Διακρίνονται δυο είδη πολυφωνίας η απλή παραδοσιακή και η έντεχνη.

 Τα πρώτα άσματα 2 φωνών και εκείνα 3 φωνών αποτελούν τα πρώτα δείγματα πολυφωνίας. Η πολυφωνία επέβαλε τον ακριβή καθορισμό της αξίας  του κάθε φθόγγου καθώς και τη γραφή στο πεντάγραμμο.

Απέναντι στη μουσική της εκκλησίας της έντεχνης, οι τροβαδούροι  οι τροβέροι   και οι ερωτοτραγουδιστές αντιπροσωπεύουν στη Γαλλία την κοσμική μουσική , τη λαϊκή, και τη μονοφωνική.

Η πνοή της Αναγέννησης από τον 14^ο και κυρίως από τον 15^ο  δημιουργεί μια νέα ζωή για όλα τα μουσικά είδη που έχει διαμορφώσει ο Μεσαίωνας. Εφευρίσκονται τρόποι, ρυθμοί, συνδυασμοί ενώ χρησιμοποιούνται διάφορα μέσα για τελειοποιηθεί η έκφραση. Επιδιώκεται η μίμηση της φύσης . Η ανακαίνιση αυτή φαίνεται ότι προήλθε από την επίδραση του λαϊκού τραγουδιού..

Η Ars Nova σε αντίθεση με την Ars  Antikqua  χαρακτηρίζεται από την αλλοίωση των αρχαίων τρόπων, από την τελειοποίηση της θεωρίας της αντίστιξης, και από την καθιέρωση του αρμονικού ύφους

Ο Γκιγιώμ ντε Μασώ είναι ο μεγαλύτερος  μουσικός τους 14 ου αιώνα Κύριο επίτευγμα του 15^ου αιώνα είναι η Γαλλοφλαμανδική  σχολή..

Κατά τον 16 ο αιώνα παρακολουθούμε βαθιές μεταβολές στη μουσική της Ευρώπης. Οι παλιές τεχνικές συνεχίζουν  να μεταβάλλονται και οι νέες  φόρμες ν αναπτύσσονται .Η μουσική αναζητούσε μια επανεκτίμηση του κοσμικού δίνοντας ισα δικαιώματα με εκείνα της θρησκευτικής μουσικής .Η ανάπτυξη της ενόργανης μουσικής οδηγεί στην παραγωγή πολλών καινούργιων έργων για το βίρτζιναλ και το εκκλησιαστικό όργανο.

Τέλος του 16^ου κύριο χαρακτηριστικό είναι η εδραίωση της μονωδίας. Αρκετοί Ιταλοί μουσικοί αντιδρούσαν στο πολυφωνικό ύφος. Επιχειρούν ν αναπαραστήσουν το ύφος της Αρχαίας τραγωδίας.

 Πρόκειται για το είδος της όπερας που εξαπλώθηκε γρήγορα και επικράτησε σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ανεπτύχθησαν επίσης η καντάτα και το ορατόριο.

Σε αυτή την εποχή μπαρόκ, αναπτύσσεται η  οργανική μουσική με αντιθέσεις

Τον 17^ο  αιώνα μεταβλήθηκαν οι βασικές έννοιες της μουσικής.Τα όργανα που διακρίθηκαν ήταν το πληκτροφόρο όργανο και το βιολί , τα οποία  στάθηκαν αιτία ανάπτυξης νέων σχολών.

Ο 18 ος αιώνας έχει έντονες επιδράσεις της ιταλικής τέχνης, και ιδιαίτερα της ναπολιτάνικης όπερας του μπελ κάντο. Η Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, Ισπανία δανείζονται από την Ιταλία τις φόρμες.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της μουσικής  στην  Ευρώπη και παρά τη γοητεία που ασκεί η ιταλική μουσική το δεύτερο μισό του 18 ου  αιώνα κυριαρχεί η γερμανική ενόργανη μουσική.

 Ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ αναδεικνύεται η μουσική μεγαλοφυΐα όλων των εποχών. Το καταστάλαγμα του κλασικισμού απογειώνεται στη σχολή της Βιέννης. Το κλασσικό ύφος των τριών κορυφαίων συνθετών  Χάυντν, Μότσαρτ και Μπετόβεν θεμελιώνεται στους  κανόνες της ενότητας , ελευθερίας και της τάξης. Εκείνο που κατορθώνουν είναι να παγκοσμιοποιησουν το προσωπικό στοιχείο.

Ο Μπετόβεν εγκαινιάζει στην ιστορία της μουσικής την εποχή του ρομαντισμού, γεγονός που έχει προκαλέσει την επικράτηση της γερμανικής μουσικής. Μια νέα αντίληψη καθιερώνεται , η οποία έρχεται να υποκαταστήσει τη συμμετρία την ισορροπία και τη σοβαρότητα  των κλασσικών με μια μεγάλη ελευθερία  στην  έντονη έκφραση. Η μουσική αποκαλύπτει τις ψυχικές καταστάσεις, τις χαρές και τις λύπες του συνθέτη. Η ευαισθησία τους, κατ΄αναλογία με εκείνη του ποιητή, ζητά να εκδηλωθεί , ν  αυτοαναλυθεί  και έτσι να φανερώσει τα ενδόμυχα αισθήματα του

Από τα μέσα του 19 ου αιώνα παρατηρείται μια αναγέννηση της γαλλικής  μουσικής από πολλούς καλλιτέχνες που δέχτηκαν την επίδραση  του Μπετόβεν και του Βάγκνερ. Η ιταλική σχολή όπερας έφτασε στην κορύφωσή της με τον Τζιουζέπε Βέρντι, συνεχιστή της παράδοσης του μπελ κάντο.

Κάθε λαός αποκτά συνείδηση της δικής του μουσικής υπόστασης και του παρελθόντος του, και σφυρηλατεί μια ιδιάζουσα μουσική γλώσσα.

Όλα σχεδόν τα μεγάλα βήματα που πραγματοποιήθηκαν στη μουσική πριν από το 1914 συντελέστηκαν σε δυο μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες το Παρίσι και τη Βιέννη. Ο Ντεμπυσσυ μέσα απτο το έργο του άνοιξε το δρόμο της μοντέρνας μουσικής

Ο νέος νόμος στη μουσική ο οποιος επακολούθησε δηλαδή ο σειραισμός ή δωδεκαφθογγισμός , υπήρξε επινόηση του Σαίνμπεργκ.

Ο Στραβίνσκι είναι από τους  συνθέτες που αποφάσισε ότι έφτασε η στιγμή για μια καινούργια αρχή

Γύρω στα 1920 μια ομάδα συνθετών που ζούσαν στο Παρίσι είχαν επηρεαστεί από τη διακήρυξη του Ζαν Κοκτώ <Οκόκορας και ο Αρκλεκίνος>

Στη Γερμανία  της δεκαετίας του 20, η ενασχόληση με τη σύγχρονη ζωή  αντιμετωπίζεται ως σοβαρή υπόθεση. Ο Κουρτ Βάιλ έγραψε τη μουσική για την όπερα Μαχαγκόνι, έργο –παραβολή της σύγχρονης κοινωνίας, ενώ ο διάχυτος ήχος της τζαζ δεν αποτελεί  δείγμα μιας φιλελεύθερης  ιδεολογίας , αλλά τη μεταφορά μια διεφθαρμένης καπιταλιστικής κοινωνίας

Στην πρώην Σοβιετική Ένωση δυο είναι οι συνθέτες των αρχών του αιώνα. Ο Σεργκέι  Προκόφιεφ και ο Ντιμιτρι Σοστακόβιτς. Ο Προκόφιεφ καθιερώθηκε ως σύνθετης πριν από την επανάσταση και προηγήθηκε  του Στραβίνσκι στον νεοκλασσικισμό.

Τέλος στην Ουγγαρία τον δρόμο άνοιξε   ο Μπέλα Μπάρτοκ ο οποίος έστρεψε την προσοχή του στη λαϊκή μουσική.

(Ιστορία των Τεχνών στην Ευρώπη. Τόμος Γ. Ν. Μάμαλης Πάτρα 2001)

(Άτλας της Μουσικής. Ιστορικό μέρος. Φιλιππος Νάκκας Αθηνα 1995)

Η Βυζαντινή Μουσική

Παραδοσιακά, ο Πυθαγόρας αναφέρεται ως θεμελιωτής του μουσικού είδους που μετέπειτα εξελίχτηκε στη βυζαντινή μουσική. Αυτό ισχύει μέχρι ένα σημείο. Εκεί που οι Εβραίοι συνέβαλαν με την παράδοση και την πρακτική ο Πυθαγόρας συνέβαλε με τη θεωρία. Ήταν ο πρώτος που συνέδεσε τη μουσική με τα μαθηματικά και καινοτόμησε με τη μελέτη της ακουστικής. Ήταν επίσης ο πρώτος που δημιούργησε τους μουσικούς "ήχους" και απέδωσε τις αναλογίες τους με νότες. Αυτό δημιούργησε τις κλίμακες που είναι η βάση της Οκτωήχου του κέντρου δηλαδή της βυζαντινής μουσικής θεωρίας.

Η μουσική θεωρία του Πυθαγόρα (Theorica Musica, F. Gaffurio, Milan, 1492)

Τα βυζαντινά ασματικά χειρόγραφα χρονολογούνται από τον 9ο αιώνα. Στο Βυζάντιο διδάσκονταν  στα σχολεία και μοναστήρια για 7 έτη, με κατάνυξη αναπτύσσοντας Πνευματικότητα. Δε γράφονται σε  πεντάγραμμο, αλλά  σε κλίμακα με τις νότες Νι, πα, βου, γα, δι, κε, ζω, νι., και με διαστήματα μεταξύ τους///////

 

 

 

ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ

Κατά την Petra Thorbrietz(2009)

Καθώς αναπτύσσεται ο εγκέφαλος αυξάνονται και οι δεξιότητες του παιδιού. Βλέπουμε τα βασικότερα στάδια εξέλιξης

Μέχρι το τρίτο ή τέταρτο έτος της ηλικίας ο εγκέφαλος δεν είναι ακόμα ικανός  να αποθηκεύσει εμπειρίες και γεγονότα , με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορέσει να τα ανακαλέσει συνειδητά. Το στάδιο αυτό ονομάζεται παιδική αμνησία. Σε αυτές τις ηλικίες  μαθαίνουμε πολλά  για παράδειγμα να μας αρέσει κάποιο συγκεκριμένο φαγητό, αργότερα δε θυμόμαστε γιατί συνέβη αυτό. Μετά απ αυτή τη φάση αρχίζουν να δημιουργούνται οι πρώτες   εντυπώσεις αυτές που λέμε αναμνήσεις της ενήλικης ζωής

Κατά την εκμάθηση της γλώσσας η σημασιολογία, δηλαδή η σημασία των λέξεων γίνεται κατανοητή ταχύτερα από  οτι η γραμματική, επειδή είναι κατανεμημένες σε διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου.(περιοχές Wernicle kai Brocal)

Επίσης η αναλυτική  και διαισθητική ικανότητα είναι αποθηκευμένες σε αντίθετα ημισφαίρια του εγκεφάλου πολύ απλουστευμένα στο αριστερό η λογική και στο δεξιό το συναίσθημα. Στην ηλικία περίπου των 4 ετών αρχίζει σταδιακά να βελτιώνεται η συνεργασία ανάμεσα στις 2 πλευρές. Το παιδί  μπορεί τώρα να διαχωρίζει μεταξύ εικονικού και πραγματικού. Μπορεί το ίδιο το παιδί να παίξει διάφορους ρόλους.

Ομοίως τα διάφορα σημεία της συγκέντρωσης  είναι κατανεμημένα σε διαφορετικά σημεία του εγκεφάλου. Το δεξιό φροντίζει  για τη διατήρηση προσοχής και για τη σωστή αντίδραση του εγκεφάλου στα οπτικά ερεθίσματα. Το αριστερό ευθύνεται για τις έντονες αλλαγές των στοιχείων της συγκέντρωσης . Για να μπορέσουν τα παιδιά να συγκεντρωθούν σε κάτι πρέπει να βελτιωθεί η συνεργασία των δυο μερών του εγκεφάλου ενώ  παράλληλα ωριμάζει ο μετωπιαίο λοβός-η λειτουργική μνήμη και το κέντρο σχεδιασμού του εγκεφάλου

Στα 6 χρόνια αρχίζει μια φάση πνευματικής ωριμότητας το παιδί είναι λιγότερο παρορμητικό, μπορεί να ελέγχει καλύτερα τα συναισθήματά του, και έχει μάθει να περιμένει…

Οι μετωπιαίοι λοβοί του διαμορφώνουν όλο και περισσότερες διασυνδέσεις για λογική σκέψη, κριτική ικανότητα, υπολογισμό ,και συνετή συμπεριφορά

Αυτό το βοηθάει να συγκεντρώνεται καλύτερα, και να μαθαίνει με συγκεκριμένο στόχο.

Παράλληλα διαμορφώνονται οι πίσω περιοχές του εγκεφάλου, γεγονός που ενισχύει τις γλωσσικές ικανότητες και την ικανότητα αντίληψης  των χώρων

Από το 10 έτος το παιδί έχει ήδη διαμορφώσει μια ισχυρή προσωπικότητα. Τώρα ο εγκέφαλος του έχει αποκτήσει μια συγκεκριμένη δομή, η οποία αποφασίζει αν και στο μέλλον δυσκολευτεί στη μάθηση. Αν για παράδειγμα ένα παιδιά έχει παίξει από νωρίς ένα μουσικό όργανο, μπορεί να εξασκήσει περισσότερο τη μουσική κλίση του. Αν  έχει μεγαλώσει σε δίγλωσσο περιβάλλον μπορεί  με άνεση να μάθει και μια τρίτη γλώσσα

ΟΣΟ ΠΙΟ  ΠΟΛΥΠΛΟΚΗ ΚΑΙ ΕΥΡΕΙΑ ΕΙΝΑΙ  Η ΔΙΑΜΟΦΩΜΕΝΗ ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΊΑ, ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ  Η ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ  ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΗΛΙΚΗ  ΖΩΗ.

ΕΦΗΒΕΙΑ ΚΑΙ ΓΟΝΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ

Με την εφηβεία τελειώνει τυπικά η μακρόχρονη εξάρτηση, σωματική, συναισθηματική και προστασία από τους γονείς. και το άτομο μπαίνει στη διαδικασία της αυτοανακάλυψης και αυτονόμησης, δηλαδή του προσδιορισμού της ίδιας του της ζωής.
Οι αλλαγές που συντελούνται και κυρίως η ωρίμανση και η αυτονόμηση του εφήβου αναστατώνουν ενίοτε τους γονείς περισσότερο από ότι τον ίδιο τον έφηβο. και προπάντων  η διαπίστωση τους ότι έχει δική του προσωπική ζωή πλέον, που  δεν ελέγχουν, οδηγεί πολλές φορές σε αυτό που αποκαλούν γονική κρίση.
Πρόκειται για μια κατάσταση κατά την οποία οι γονείς αρνούνται να αποδεχτούν την ωρίμανση  του παιδιού τους, και τη δυνατότητα του να ρυθμίζει τα προσωπικά του ζητήματα χωρίς τη βοήθειά τους.. Η αυτονομία του παιδιού βιώνεται απτο γονιό ως απώλεια που πυροδοτεί το άγχος  του  αποχωρισμού , και συχνά ακραίες συμπεριφορές όπως  ιδιαίτερα    καταπιεστική μορφή έλεγχου. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό που αποκαλούμε κρίση της εφηβείας ξεκινά από  τη γονική κρίση . Το πρόβλημα αυτό γίνεται πιο έντονο, στις περιπτώσεις που οι σχέσεις γονιών παιδιών χαρακτηρίζονται από συμμαχίες και στρατόπεδα.
Σ αυτές τι περιπτώσεις ο ένας απτους δύο γονείς  τις περισσότερες φορές η μητέρα αντιτάσσεται στη  προσπάθεια του εφήβου για αυτονόμηση, ενώ ο άλλος παίρνει το μέρος του. Το αποτέλεσμα αυτής της συμμαχίας είναι να εθίζεται ο έφηβος , και να καταφεύγει σε κάθε είδους τεχνικές, -προσκειμένου να πετύχει αυτό που κάθε φορά θέλει. Το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο, όταν οι γονείς δεν έχουν άλλες διεξόδους.(ενδιαφέροντα , απασχόληση, καλές φιλικές σχέσεις, κλπ)
Έρευνες έχουν δείξει ότι τόσο η απουσία του ελέγχου, όσο και το υπερβολικό πατρονάρισμα έχουν τις ίδιες αρνητικές συνέπειες για την ωρίμανση και την αυτονόμηση τους εφήβου. Στην εφηβεία οι αξίες είναι πολύ διαφορετικές από εκείνες των γονιών τους. Οι έφηβοι ευθυγραμμίζονται περισσότερο με τις αντιλήψεις των συνομηλίκων, παρά με αυτές των γονέων (Muns, 1972) Βέβαια αντίθετα από οτι πιστεύεται, έχει διαπιστωθεί, ότι οι έφηβοι συγκρούονται με τους γονείς για θέματα μικρής σημασίας, όπως παρέες, , το ντύσιμο, το χτένισμα, διασκέδαση, κλπ. Για  σημαντικά θέματα ζωής είναι βαθιά επηρεασμένοι απτους γονείς τους και στη ζωή γενικά ευθυγραμμίζονται με τις απόψεις των γονιών που ήταν για αυτους και πρότυπο,(Herbert, 1996). Σε ελληνικές έρευνες έχει διαπιστωθεί ότι οι έφηβοι απορρίπτουν αξίες που συνδέονται με το ρόλο του πατριάρχη-πατέρα( Γεώργας , 2000) Νόβα Καλτσούνη, Μακρή Μπότσαρη, Α Τσιμπουκλή. Θέματα εφηβείας, Αθήνα 2002
προστατεύω=ίσταμαι μπροστα
Συμπαρισταμαι  =ίσταμαι δίπλα

ΕΦΗΒΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

΄Εφηβοι, σχολικός εκφοβισμός, παραβατικότητα..
 «Ο έφηβος μοιάζει με τον καλλιτέχνη που θέλει να αγγίξει τα όρια της τέχνης του» Φρανσουάζ Ντολτό «Σήμερα μπήκα στην εφηβεία. Τι να σού πρωτοπώ... Τσακώθηκα με τους φίλους μου, τσακώθηκα με τους γονείς μου… Η εφηβεία; Ευχαριστώ πολύ — δε θα πάρω...» Από το μυθιστόρημα του Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ «Αγαπητέ Θεέ»
 Η εφηβική ηλικία είναι μια μακρόχρονη αναπτυξιακή περίοδος και καλύπτει χρονικά τη μετάβαση από την παιδική ηλικία στην ενήλικη ζωή. Σύμφωνα με τον ορισμό του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (2002), η εφηβεία αποτελεί την ηλικία μεταξύ 11 και 19 ετών, ενώ η Αμερικανική Παιδιατρική Ακαδημία (2008) θέτει ως ανώτερο ηλικιακό όριο τα 21 έτη. Στις περισσότερες κοινωνίες, το άτομο θεωρείται ενήλικας μετά το ηλικιακό όριο και αντιμετωπίζεται νομικά (Νόβα-Καλτσούνη, 2001, 2002). Ωστόσο, μελέτες υποδεικνύουν ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος συνεχίζει να αναπτύσσεται έως μεγαλύτερες ηλικίες (23-25 ετών) (Κουρκούτας, 2001). Κατά την περίοδο της εφηβείας συντελείται ένα σύνολο αλλαγών στους τέσσερις βασικούς τομείς της ανάπτυξης: το βιολογικό-σωματικό, το γνωστικό, το συναισθηματικό και τον κοινωνικό (Sigel, 2006). Η βιολογική διάσταση αυτής της αναπτυξιακής φάσης αποτελεί την ήβη1 (Brown, 2005). Η εφηβεία χωρίζεται σε τρεις βασικές περιόδους: την πρώιμη (10-13 έτη), τη μέση (14-17 έτη) και την όψιμη (μετά τα 17 έτη). ο έφηβος που ανήκει ψυχοκοινωνικά στην πρώιμη εφηβεία, συνήθως δεν επιζητά εμπιστευτική σχέση, ενώ κατά τη μέση εφηβεία ευχαριστείται ιδιαίτερα όταν μπορεί να συζητήσει θέματα που τον απασχολούν με εχεμύθεια, κυρίως με τους σημαντικούς άλλους(φίλους) (Κοκκέβη, Φωτίου, Κίτσος, 2008; Sigel, 2006). Το ερωτικό ενδιαφέρον, ο ρομαντισμός, η έκφραση συναισθημάτων και η γλώσσα του σώματος φυσιολογικά αναπτύσσονται κατά τη μέση κυρίως εφηβεία, ωστόσο γνωσιακά και ψυχοκοινωνικά ο έφηβος δεν είναι έτοιμος να διαχειριστεί όλο το συναισθηματικό, αλλά και οργανικό φορτίο μιας ολοκληρωμένης σεξουαλικής επαφής (Herbert, 1999; Sigel, 2006). Εξιδανικεύει το σύντροφο και ενθουσιάζεται εύκολα, απογοητεύεται γρήγορα, οι σχέσεις του διαρκούν λίγο και είναι πολλές στη σειρά (φαινόμενο serial monogamy). Επιπλέον δεν έχει αναπτύξει τη του σκέψη και είναι προσκολλημένος στο παρόν με αποτέλεσμα να αντιλαμβάνεται με δυσκολία τις μελλοντικές συνέπειες των πράξεών του και να αναπτύσσει τον «προσωπικό του μύθο (personal myth)»: Συμπεριφορές κινδύνου όπως το κάπνισμα, η κατανάλωση οινοπνευματωδών, η χρήση ναρκωτικών, η ενίοτε αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, οι διαταραχές στη λήψη τροφής, οι βίαιες συμπεριφορές, η πρώιμη σεξουαλική δραστηριότητα, η ριψοκίνδυνη συμπεριφορά που ευθύνεται για σοβαρά ατυχήματα, η εξάρτηση από το διαδίκτυο, εμφανίζονται με αυξημένη συχνότητα στην περίοδο της εφηβείας (Blum, 2009). Η Φρ. Ντολτό (1985) αναφέρει ότι υπάρχει μια επιθυμία εγκληματικότητας σε κάθε έφηβο, καθώς έχει τόση επιθυμία για μουσική που θα πάει να κλέψει δίσκους, τόση επιθυμία για καινούργιες συγκινήσεις που θα θελήσει να πάρει ναρκωτικά. Η εφηβεία είναι μια περίοδος κινδύνων και το να βάζει ο έφηβος συνειδητά τη ζωή του σε κίνδυνο τον κάνει να νιώθει σημαντικός,και υπεύθυνος…Το ποια μορφή ορμών θα αναπτύξουν έχει να κάνει με την προσωπικοτητά τους και τα βιώματά τους. Μία άλλη μορφή παραβατικής συμπεριφοράς, που παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις είναι και ο σχολικός εκφοβισμός (bulling) Ο σχολικός εκφοβισμός μπορεί να λάβει τις εξής μορφές: Πρόκληση σωματικής βίας: ξυλοδαρμός, σπρωξίματα, επιθετική σεξουαλική συμπεριφορά, τραύματα..κλπ… Λεκτική βία: υβρεολόγια, ρατσιστικές και σεξιστικές ύβρεις, συκοφαντικά και ταπεινωτικά σχόλια κ.α. Ψυχολογική βία: Συκοφαντίες, εκβιασμοί, εξευτελισμοί, απομόνωση από την ομάδα κ.α (Olweus, 2003). Η παραβατική συμπεριφορά είναι ένα φαινόμενο εξαιρετικά πολυδιάστατο, Το προφίλ του παραβάτη, χαρακτηρίζεται από κάποια αρνητικά χαρακτηριστικά, τα οποία είναι αποτέλεσμα προσωπικών, οικογενειακών και κοινωνικών καταστάσεων

ΔΥΣ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ

Περί δυσ-ορθογραφίας..

Πολλές έρευνες τελευταία εξετάζουν την ορθογραφική επίδοση σε 3 επίπεδα: α) σε επίπεδο συλλαβής, β) σε επίπεδο φωνήματος και γ) σε επίπεδο αναγνώρισης ομοιοκαταληξίας στη λέξη (Hulme, Snowling και Taylor, 1997).
Η γνώση των μορφημάτων και λεκτικών μονάδων και ο ρόλος που παίζει η γνώση των γραμματικών κανόνων της ορθογραφίας φαίνεται να κερδίζουν έδαφος στα ενδιαφέροντα των διεθνών ερευνών. Πρέπει δηλαδή τα παιδιά να μαθαίνουν τους κανόνες.
Μελετητές βρήκαν ότι τα παιδιά χρησιμοποιούν πρώτα φωνολογικές στρατηγικές και μετά μορφολογικές και ότι η αναπτυξιακή τους πορεία στην ορθογραφημένη γραφή εξαρτάται από τη μορφολογική τους επίγνωση. Υποστηρίζουν ότι κατά τις ηλικίες των 6 έως 10 ετών τα παιδιά εμφανίζουν στην ικανότητά τους για την υιοθέτηση των ορθογραφικών συμβάσεων των μορφημάτων χαρακτηριστικές αλλαγές
Πρέπει να κατηγοριοποιούνται οι λέξεις.
Αυτή η κατηγοριοποίηση καλό είναι να στηρίζεται στα πραγματικά λάθη των  μαθητών/τριών και όχι σε θεωρητικοποιημένες απόψεις. Πρέπει, επίσης, να είναι ιεραρχικά δομημένη με καθοριστικό κριτήριο τη βαρύτητα των λαθών. Για παράδειγμα, απόλυτη προτεραιότητα πρέπει να δίνεται στη διόρθωση των λαθών που αναφέρονται στο άρθρο για να κατανοήσουν οι μαθητές/τριες την έννοια του γένους και του αριθμού. Επίσης, προτεραιότητα πρέπει να δίνεται και στα καταληκτικά μορφήματα η ορθογραφία των οποίων μπορεί να συσχετισθεί με την εξαγωγή ορθογραφικών κανόνων. Πρώτιστη σημασία δεν πρέπει να δίνεται σε λάθη που αναφέρονται στα διπλά σύμφωνα μέσα σε μια λέξη, εκτός της περίπτωσης των λέξεων που έχουν κληρονομηθεί από την αρχαία ελληνική (Χαραλαμπάκης, 2001). Πάντως, προτεραιότητα στη διόρθωση της ορθογραφίας πρέπει να δίνεται στις περιπτώσεις όπου παρατηρούνται παραλήψεις ή αντικαταστάσεις γραμμάτων.

ΜΑΘΗΣΗ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗ

ΜΑΘΗΣΗ ,ΜΕΛΕΤΗ.

Πολλοί γονείς μαθητών, δεν έχουν καταλάβει ότι είναι άλλη συνειδησιακή κατάσταση η έννοια του καθήκοντος και του «αντιμετωπίζω το δάσκαλο» και άλλη συνειδησιακή κατάσταση ο έρωτας, και η αγάπη προς τη μάθηση καθ΄αυτή. Πολλές φορές λειτουργούν στείρα αναπτύσσοντας την πρώτη κατάσταση, με έπαθλο το βαθμό αγνοώντας τις συνέπειες, αν παράλληλα δεν ενσωματώσουν στη συνείδηση του παιδιού και τη δεύτερη. Για να αγαπήσουν οι άνθρωποι μια κατάσταση, πρέπει να τη συνδέσουν και με όμορφες και ανέμελες στιγμές, με αναζήτηση, και να νοιώσουν την αξία και χρησιμότητα και πολλά άλλα!! Αν καταλάβουν οι γονείς ότι πρέπει να αναπτύσσουν παράλληλα και ισορροπημένα τις δυο καταστάσεις στη συνείδηση του παιδιού, τότε θα αναζητήσουν και τους τρόπους για να δώσουν λύσεις! Είναι λυπηρό να ακούς καθημερινά γονείς να λένε γιατί την εποχή την περασμένη διάβαζαν;;…Πολύ λυπηρό, νοήμονες άνθρωποι να συγκρίνουν ανόμοια τις εποχές, με άλλα ζητούμενα, με άλλα κίνητρα, με άλλο βιοτικό επίπεδο, με άλλα μέσα….κλπ, με τη σημερινή !! ©

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΜΑΘΗΣΗ

Εκπαίδευση και Μάθηση

Ο όρος Εκπαίδευση χρησιμοποιείται συχνά κατά τρόπο αόριστο. Συχνά ακούμε ανθρώπους να λένε ότι κάποια δραστηριότητα όπως το να παρακολουθεί κανείς ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, να ταξιδεύει, να πηγαίνει σε αθλητικές εκδηλώσεις ή σε νυκτερινά κέντρα , μπορεί να αποτελεί εκπαίδευση από μόνη της. Εκείνο όμως που εννοούν είναι ότι έμαθαν πολλά από την εμπειρία τους. Ωστόσο η εκπαίδευση  δεν είναι απλώς μάθηση αν και περιλαμβάνει τη διεργασία της μάθησης. Η μάθηση αποτελεί δραστηριότητα στην οποία συμμετέχουμε πάντοτε σε όλη μας τη ζωή. Οποιαδήποτε έννοια της εκπαίδευσης που βασίζεται στην άποψη ότι η αρχική εκπαίδευση μπορεί να δώσει όλη την απαιτουμένη μάθηση για ολόκληρη τη ζωή, για όλες τις εκδηλώσεις της είναι ανεπαρκής. Όπως το έθεσε κάποτε ο Sir Richard Livingstone, αυτοί που υιοθετούν αυτή την παραδοχή συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι που θα προσπαθούσαν να δώσουν στα παιδιά τους σε μια βδομάδα όλη την τροφή που χρειάζονται για ένα χρόνο:μέθοδος που μπορεί να φαίνεται ότι εξοικονομεί χρόνο και προσπάθεια, αλλά δε συμβάλει στη πέψη ή στην υγεία(Rogers, 1980)

ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΤΗ ΜΑΘΗΣΗ

Μαθαίνουμε στα παιδιά πώς να μαθαίνουν !
Ενημερωνόμαστε με τις θεωρίες των Ειδικών, και κάνουμε τους δικούς μας συγκερασμούς κατά περίπτωση….
Η μπιχεβιοριστική ή συμπεριφοριστική θεωρία.
Οι κυριότεροι εκπρόσωποι της θεωρίας αυτής είναι ο Pavlov και ο Skinner. Η μπιχεβιοριστική προσέγγιση θεωρεί ότι η μάθηση αποτελεί μια διαδικασία παθητική και αναπαραγωγική, μια διαδικασία αλλαγής συμπεριφοράς μέσα από εμπειρίες. Tα πάντα εξαρτώνται από το περιβάλλον και κατά συνέπεια η συμπεριφορά διαμορφώνεται από περιβαλλοντικούς παράγοντες.
Το περιεχόμενο και ο ρυθμός της μάθησης καθορίζεται από εξωτερικές συνθήκες. Ο σημαντικότερος μηχανισμός μάθησης είναι η ενίσχυση της επιθυμητής συμπεριφοράς και η απάλειψη της μη επιθυμητής (Ράπτης και Ράπτη, 2007˙ Κόκκοτας, 2002).
Σύμφωνα με την μπιχεβιοριστική θεωρία, το παιδί έρχεται στο σχολείο ως άγραφο χαρτί (tabula rasa), πάνω στο οποίο ο εκπαιδευτικός καλείται να εγγράψει τη νέα γνώση. Η διδασκαλία είναι δασκαλοκεντρική και ο δάσκαλος θεωρείται αυθεντία. Η γνώση είναι στατική και αντικειμενική και η έμφαση δίνεται στην ποσότητα και το εύρος της γνώσης. Το διδακτικό μοντέλο του συμπεριφορισμού είναι αυτό που χρησιμοποιείται στο παραδοσιακό σχολείο (Κόκκοτας, 2002). Οι συμπεριφοριστικές θεωρίες αρχικά αναπτύχθηκαν στα ψυχολογικά εργαστήρια και επηρέασαν τον ψυχοπαιδαγωγικό χώρο από τις αρχές μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα (Ράπτης και Ράπτη, 2007). Η διδακτική αυτή, ως διαδικασία μεταβίβασης της γνώσης απ το δάσκαλο στο μαθητή, είναι το πρώτο διδακτικό μοντέλο που επικράτησε και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα.
Η ανακαλυπτική μάθηση .Ο Jerome Bruner, καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Harvard, ανέπτυξε, το 1966, την ανακαλυπτική θεωρία μάθησης (discovery learning), σύμφωνα με την οποία σε κάθε μαθησιακή διαδικασία το άτομο πρέπει να οδηγείται από την ανακάλυψη των εννοιών, μέσω πειραματισμού και πρακτικής, στο μετασχηματισμό και την αξιολόγηση-έλεγχο των γνώσεων (Ρετάλης και συν., 2006). Σημαντικά στοιχεία στη θεωρία αυτή είναι η αλληλεπίδραση μεταξύ των μαθητών, η παραγωγική ομιλία και η εκμάθηση στρατηγικών στις επιστημονικές διαδικασίες. Η γνώση είναι ζωντανή και δυναμική. Το μοντέλο διδασκαλίας είναι μαθητοκεντρικά προσανατολισμένο με τον δάσκαλο καθοδηγητή. Οι μαθητές με τη βοήθεια του φύλλου εργασίας παρατηρούν, καταγράφουν, συγκρίνουν δεδομένα. Έτσι με αυτόν τον τρόπο καταφέρνουν να ανακαλύψουν τη γνώση και να κατακτήσουν το αφηρημένο (Κόκκοτας, 2002). Εποικοδομισμός - Η εποικοδομητική προσέγγιση Η θεωρία του εποικοδομισμού (constructivism) εμφανίζεται από τις δεκαετίες του 1970 και 1980. Η μάθηση στη θεωρία αυτή δεν αποτελεί αντικειμενική πραγματικότητα αλλά ατομική υπόθεση, όπου ο καθένας οικοδομεί τη γνώση με βάση τις εμπειρίες του. Οι περισσότερες εποικοδομητικές θεωρίες μάθησης έχουν τη μορφή του γνωστικού κονστρουκτιβισμού (cognitive constructivism) που εκφράζεται από τον Piaget και τους οπαδούς του, ή τη μορφή του κοινωνικού κονστρουκτιβισμού (social constructivism) με κύριο εκφραστή τον Vygotsky.
Η πρώτη μορφή δίνει έμφαση στη γνωστική επεξεργασία της μάθησης ενώ η δεύτερη στο ρόλο της κουλτούρας και της κοινωνικής αλληλεπίδρασης προκειμένου να επιτευχθεί η μάθηση (Ράπτης και Ράπτη, 2007).

 

 

ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ-ΔΥΣΛΕΞΙΑ

Διαφέρει η δομή του εγκεφάλου του παιδιού με δυσλεξία;

Ο εγκέφαλος των ατόμων με δυσλεξία είναι διαφορετικά πλασμένος. Αυτό ισχύει για το λεκτικό κέντρο του εγκεφάλου και για το οπτικό τους σύστημα. Για αυτό τα παιδιά αυτά σκέπτονται με εικόνες και όχι με λέξεις.

Πόσοι είναι οι μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες και πόσοι με δυσλεξία;

Στη χώρα μας αναφέρεται ότι οι μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες αποτελούν το 15% του μαθητικού πληθυσμού και από αυτό το ποσοστό το 6-8% έχει δυσλεξία. Η συχνότητα εμφάνισης των μαθησιακών δυσκολιών ποικίλει από χώρα σε χώρα καθώς και από ερευνητή σε ερευνητή,  εξ αιτίας της διαφωνίας που υπάρχει ως προς τον ορισμό τους.
Στο 5^ο  συνέδριο  Δυσλεξίας (Θεσσαλονίκη 23-27/9/2004) αναφέρθηκε ότι οι δυσλεξικοί  αποτελούν το 5% του πληθυσμού , ενώ στη διάρκεια της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης εντοπίζεται έγκαιρα και τυγχάνει της κατάλληλης αντιμετώπισης  μόνο το ένα στα πέντε Ελληνόπουλα. Συνολικά οι Έλληνες με δυσλεξία είναι γύρω στους 600.000
Νίκος Τομαράς Μαθησιακές Δυσκολίες Πατάκης 2008)
Οι Ειδικοί λένε ότι όσο πιο γρήγορα υπάρχει η διάγνωση, τόσο πιο εύκολα αντιμετωπίζεται. Να μη μεγαλώνει το παιδί με το πρόβλημα, αλλά με την  προσπάθεια εξάλειψης αυτού.  Οι γονείς  δε πρέπει να  επαναπαύονται  επειδή τα παιδιά στο Δημοτικό δε μένουν στην ίδια τάξη. Δε πρέπει να βρίσκουν δικαιολογίες τύπου το κινητό πώς το έμαθε αμέσως; Ή τα έργα πώς τα θυμάται; Απλά δε διαβάζει γιατί τεμπελιάζει…δε θέλει, και άλλα παρόμοια ..για να τα ακούν..οι ίδιοι και το παιδί. (Το 100% των γονέων, παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες λέει τα ίδια) Όταν διαπιστώσουν ότι το παιδί ξεχνάει, δε μαθαίνει,  κλπ…πρέπει να επισκεφτούν ειδικό, για προσπάθειας εξάλειψης. Με τη συνειδητοποίηση και   παραδοχή του προβλήματος, και τον παράλληλο  αγώνα για λύσεις  η προσαρμογή στην κοινωνία είναι πιο εύκολη, και το παιδί είναι ευχαριστημένο  χωρίς άγχος.

 

 

ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΟΥΣ

Η  Νοημοσύνη...σύμφωνα με ειδικούς…(σημερινούς)

Η νοημοσύνη είναι το σύνολο των πνευματικών λειτουργιών που χρησιμοποιούμε για να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις και να λύσουμε προβλήματα χρησιμοποιώντας τις προηγούμενες εμπειρίες.. Κατά τον Πιαζέ οι ουσιώδεις λειτουργίες της νοημοσύνης συνίστανται στην κατανόηση και ανακάλυψη, δηλαδή στο να κατασκευάζουμε νέες δομές με βάση τις δομές που υπάρχουν ήδη στον κόσμο.

Η νοημοσύνη διακρίνεται σε πρακτική και θεωρητή. Η πρακτική συνίσταται στη δύναμη προσαρμογής σε νέες καταστάσεις, ενώ η θεωρητική να προβαίνει σε κρίσεις και υπολογισμούς.. Χαρακτηριστικό νόημα της νοημοσύνης είναι να βρίσκει ομοιότητες, διαφορές ή σχέσεις.

Ο Howard Gardner του Πανεπιστημίου του Harvard έχει διατυπώσει τη θεωρία της πολλαπλής νοημοσύνης. Σύμφωνα  με αυτή τη θεωρία, η νοημοσύνη έχει εφτά βασικά επίπεδα: τη Γλωσσική, τη Λογικομαθηματική, τη Χωροταξική, τη Μουσική, τη Σωματοκινητικήτη διαπροσωπική και την Ενδοπροσωπική

Ο Όρος νοητική υστέρηση περιγράφει μια κατάσταση που περιλαμβάνει πλήθος ανομοιογενών παθολογικών περιπτώσεων. Υποδηλώνει μια νοητική ανάπτυξη κάτω απτο μέσο όρο, η οποία είναι παρούσα κατά τη γέννηση, ή εμφανίζεται στην πρώτη παιδική ηλικία, και οφείλεται σε κάποια εξελικτική αναστολή λόγω οργανικών  αιτίων.(Edgar Doll,1941)

Σύμφωνα με την ταξινόμηση του Kirk, τα άτομα με νοητική υστέρηση διακρίνονται

Βραδυμαθή (Slow learner) Τα άτομα αυτά έχουν  οριακή νοημοσύνη. Η κοινωνική, συναισθηματική, σωματική, και κινητική τους ανάπτυξη είναι φυσιολογική. Η ικανότητά τους για αφηρημένη σκέψη είναι περιορισμένη, δυσκολεύονται να αφομοιώσουν γνώσεις, και επηρεάζονται εύκολα από άσχετα ερεθίσματα. Επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη και δεν ολοκληρώνουν την εργασία τους. Δυσκολεύουν να κατανοήσουν οδηγίες και όταν τις κατανοήσουν  δυσκολεύονται να τις εκτελέσουνε. Δεν  έχουν  εμπιστοσύνη στον εαυτό τους , ενώ συχνά προβάλλουν δικαιολογίες για τα λάθη τους. Γενικά στο σχολείο δεν αποδίδουν όσο οι συμμαθητές τους.

Εκπαιδεύσιμα(educable). Τα συγκεκριμένα άτομα μπορούν να αποκτήσουν βασικές μόνο σχολικές γνώσεις και δεξιότητες, όπως ανάγνωση , γραφή, αριθμητική.

Ασκήσιμα. (trainable) Τα άτομα αυτά δεν είναι σε θέση να αφομοιώσουν βασικές σχολικές γνώσεις και δεξιότητες.

Πλήρως εξαρτώμενα.(totally depanded/custodial) Άτομα που παρουσιάζουν βαριά νοητική στέρηση, και δεν είναι σε θέση να ασκηθούν στην αυτοεξυπηρέτηση. Η νοητική στέρηση οφείλεται σε κληρονομικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες κληρονομικότητα οριοθετεί την νοητική ανάπτυξη τους ατόμου, ενώ το περιβάλλον διευκολύνει ή εμποδίζει την αξιοποίηση των κληρονομικών διανοητικών δυνατοτήτων ανάλογα με τις ευκαιρίες που παρέχει.

Στις περισσότερες όμως περιπτώσεις η νοητική στέρηση (80%)είναι πολύπλοκη διαδικασία για την αξιολόγηση της.

Τα πνευματικά χαρακτηριστικά του παιδιού με οριακή νοημοσύνη

Βραδύς ρυθμός πνευματικής ανάπτυξης

Ελλιπής πνευματική ανάπτυξη

Φαινόμενα παλινδρόμησης

Ετεροχρονικότητα ψυχοβιολογικής ανάπτυξης

Διαταραχές λόγου η γλωσσικής δυσχέρειας

Αδυναμία συγκέντρωσης προσοχής

Ασθενής μνήμη

Αδυναμία επανάληψης και άσκησης

Αδράνεια των νοητικών διεργασιών

Το παιδί με την οριακή νοημοσύνη μπορεί να μην έχει προβλήματα στη γραφή στην ανάγνωση ή στην αποστήθιση. Αυτός είναι και βασικός λόγος που το πρόβλημα δεν εντοπίζεται απτην αρχή. Το πρόβλημα εντοπίζεται στα μεγάλες τάξεις του Δημοτικού και στο Γυμνάσιο όπου απαιτούνται σύνθετες γνωστικές διαδικασίες, όπως επαγωγική, συνειρμική, αναλυτική, συγκριτική, αφηρημένη και συμπερασματική σκέψη, καθώς και λογική κρίση.

Οι παραπάνω αδυναμίες οδηγούν σε μαθησιακές δυσκολίες ευρέως φάσματος.

 Νίκος Τομαράς. Μαθησιακές Δυσκολίες . Πατάκης 2010////////

 

ΦΙΛΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΑΙΔΙΩΝ..

Συναισθήματα των παιδιών για τις φιλικές τους σχέσεις. (Οι έρευνες έγιναν σε παιδιά αλλά όλα τα βιώνουμε και ως ενήλικες)

Μέσα στο πλαίσιο συγκεκριμένων προσωπικών σχέσεων, οι άνθρωποι αναπτύσσουν κανόνες συναισθηματικής εμπειρίας και έκφρασης, με αποτέλεσμα οι προσωπικές σχέσεις να λειτουργούν ως συναισθηματικοί ρυθμιστές για το άτομο αλλά και τα κοινά συναισθήματα να αποτελούν τη βάση των κοινωνικών σχέσεων, αφού προσδίδουν ρυθμό και έμφαση στην ανθρώπινη αλληλεπίδραση και επικοινωνία (Buck, 1989. Σράουφ, 2000). Τα συναισθήματα αποδεδειγμένα παίζουν το σημαντικότερο ρόλο τους μέσα στις στενές σχέσεις, αφού δημιουργούνται κυρίως στο πλαίσιο μιας δυαδικής αλληλεπίδρασης (Fitness et al., 2007. Jenkins & Ball, 2000). Όπως αναφέρει ο Fletcher (2002), τα βασικά συναισθήματα, όπως η αγάπη, το μίσος, η ζήλια, η ενοχή, η ντροπή, είναι κυρίως κοινωνικά ή διαπροσωπικά συναισθήματα, αφού σχεδόν σίγουρα βιώνονται και εκφράζονται περισσότερο συχνά μέσα στις στενές σχέσεις.

Με τα συναισθήματα σχετίζεται ένας αριθμός από διακριτά χαρακτηριστικά. Στις στενές διαπροσωπικές σχέσεις οι άνθρωποι συχνά βιώνουν έντονα συναισθήματα, τόσο θετικά, όπως η χαρά, η αγάπη, η υπερηφάνεια, όσο και αρνητικά συναισθήματα, όπως ο θυμός, η λύπη, ο φόβος (Abe, 2004. Fehr& amp; Harasymchuk, 2005. Sumer & Cozzarelli, 2004). Παρόμοιος είναι και ο διαχωρισμός που γίνεται στις μελέτες των συναισθημάτων των παιδιών, στις οποίες τα συναισθήματα διακρίνονται σε θετικά και αρνητικά, ανάλογα αν έχουν αντίστοιχα μια θετική ή αρνητική εμπειρική ποιότητα (Kim et al., 2007β). Επίσης, τα θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά των συναισθημάτων ποικίλλουν στην ένταση, που σημαίνει ότι κάποιος μπορεί να αισθάνεται λίγο ή πολύ ευτυχία, λίγο ή πολύ λυπημένος (Weiner, 1992).

Μια καλή φιλική σχέση, που είναι πηγή διασκέδασης, ψυχαγωγίας και χαρούμενης συντροφικότητας, μπορεί να είναι πηγή χαράς της ζωής και πηγή πολλών ευχάριστων συναισθημάτων (Argyle, 1989. Gottman, 1983). Ένας πολύ καλός φίλος μπορεί να αποτελέσει για τον άλλο μια σπουδαία πηγή συναισθηματικής και κοινωνικής στήριξης και ψυχοκοινωνικής ικανοποίησης (Γαλανάκη, 2003).

Επίσης, έρευνα των Holder και Coleman (2009) έδειξε ότι η ποιότητα των φιλικών σχέσεων των παιδιών σχετίζεται με την ευτυχία, αποδεικνύοντας, όπως προηγούμενες μελέτες, ότι οι θετικές σχέσεις μπορούν να προωθήσουν την ευτυχία. Σύμφωνα με έρευνες, η αυτο-αποκάλυψη και οι εκμυστηρεύσεις, που χαρακτηρίζουν τις καλές φιλικές σχέσεις των παιδιών, ενισχύουν τα συναισθήματα της προσωπικής αξίας και της υπερηφάνειας, γιατί δείχνουν στο παιδί που τις δέχεται ότι ο φίλος του τον θεωρεί άξιο εμπιστοσύνης και πιστεύει ότι η γνώμη του, οι συμβουλές του και ο εαυτός του είναι σημαντικά (Γαλανάκη, 2003α). Πιστεύοντας ένα παιδί ότι μπορεί να βασίζεται σε ένα φίλο μπορεί να βιώσει συναισθήματα ασφάλειας και εμπιστοσύνης, ενώ η απουσία αυτής της παροχής μπορεί να προκαλέσει συναισθήματα ανησυχίας και άγχους. Οι καλοί φίλοι που παρέχουν άνεση, παρηγοριά και βοήθεια στους άλλους, μπορούν να δημιουργήσουν στους άλλους μια αίσθηση ότι τους χρειάζονται και αυτή η εμπειρία της επιβεβαίωσης της αξίας των παιδιών μπορεί να προωθήσει το συναίσθημα της υπερηφάνειας (Erdley et al., 2001).

Με το συναίσθημα της υπερηφάνειας σχετίζεται ένα άλλο χαρακτηριστικό της ποιότητας των σχέσεων, η αποκλειστικότητα. Σύμφωνα με φιλοσοφικές και ψυχολογικές αναλύσεις, τα άτομα αισθάνονται υπερήφανα (παρά απλά μόνο ευτυχισμένα), εάν κατέχουν ένα ‘’αντικείμενο’’ (ιδιότητα, πρόσωπο), το οποίο υποκειμενικά ή αντικειμενικά είναι σπάνιο ή ασυνήθιστο και προσφιλές (Zammuner, 1996). Τα παιδιά αρκετές φορές αναζητούν φίλους ανάμεσα σε παιδιά που είναι πιο δημοφιλή από αυτά, ή γενικά δημοφιλή στην ομάδα συνομηλίκων και έτσι μπορούν να αισθανθούν υπερήφανοι για το φίλο τους, ιδιαίτερα όταν πιστεύουν ότι τον έχουν κατά αποκλειστικότητα (Κακαβούλης, 1997).

Έρευνες υποστηρίζουν όχι μόνο ότι οι θετικές κοινωνικές


σχέσεις των παιδιών προάγουν την ευτυχία, αλλά επιπλέον ότι
οι αρνητικές κοινωνικές σχέσεις μπορούν να μειώσουν την ευτυχία ή να προωθήσουν τη θλίψη ή ακόμα και την κατάθλιψη (Vernberg, 1990). Για παράδειγμα, αρνητικές εμπειρίες με άλλους, όπως συγκρούσεις στις σχέσεις, σχετίζονται με μείωση της ευτυχίας (Demir et al., 2007). Επίσης, εάν οι φίλοι δεν ακολουθούν τους κανόνες που καθορίζουν τις φιλίες με τους συμμαθητές τους (π.χ., δεν κρατούν τις υποσχέσεις τους ή δεν είναι αξιόπιστα), τότε είναι πιθανό τα παιδιά να αντιδράσουν με θυμό ο οποίος, σε αντίθεση με τη λύπη ή το φόβο, συγκρατημένης έντασης ή παρατεταμένος, μπορεί να αναστατώσει τις φιλικές σχέσεις (Juvonen & Weiner, 1993. Roberts & Strayer, 1996). Επιπλέον, όταν τα παιδιά έχουν να αντιμετωπίσουν την επιθετικότητα ενός φίλου, μπορεί να αισθανθούν θυμό γιατί ο φίλος έκανε κάτι τέτοιο, λύπη γιατί ο εαυτός τους είναι προσβεβλημένος ή γιατί η σχέση τους απειλείται, ή φόβο γιατί η σχέση θα υποφέρει (Whitesell )

 

 

ΓΛΩΣΣΙΚΕΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ

Φτωχές γλωσσικές ικανότητες  σε μαθητές;;;

Ο/Η μαθητής/τρια  με φτωχές γλωσσικές ικανότητες πρέπει.

Να μάθει να ακούει ιστορίες από ενήλικες ή από τους φίλους του.

Να συμμετέχει σε ακουστικά παιχνίδια.

Να διακρίνει τις λέξεις  που έχουν την ίδια αρχή η τέλος.

Να ενθαρρύνεται για να κουβεντιάζει τα γεγονότα με ακρίβεια και με χρονολογική σειρά.

Να κοιτάζει φωτογραφίες και να συζητά τι βλέπει ή τι φαντάζεται.

Να συμπληρώνει λίστες λέξεων.

Να συμπληρώνει κενά.

Να κάνει ανάγνωση  ιστοριών ή γραπτών από συμμαθητές.

Νίκος Τομαράς (Μαθησιακές Δυσκολίες. Πατάκης 2010)

Εκτός όλων αυτών των χρήσιμων, υπάρχουν και άλλα


ακόμα που μπορεί να κάνει σε αίθουσα ή σε φύση τώρα


στις διακοπές! Η προϋπόθεση είναι να τα κάνει με


ευχαρίστηση,  και πρέπει  πρώτα οι γονείς να έχουν 


πειστεί για αυτό, για να το διαχειρίζονται συνεχώς.

 

ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ. ΠΛΑΤΩΝ.

Τι λέει ο Πλάτων στη θεωρία της <Ανάμνησης>;

Ο Σωκράτης επιμένει πως δε γνωρίζει τις  απαντήσεις των ερωτήσεων που θέτει. Και  σε όλες τους τις συζητήσεις καταφέρνει και αποδεικνύει    στους συνομιλητές του ότι ούτε και εκείνοι γνωρίζουν εκείνο που είχαν την εντύπωση ότι γνώριζαν. Ο σκοπός του Σωκράτη όμως δεν είναι μόνο αρνητικός. Όπως λέει ο ίδιος , εκείνο που θέλει  πράγματι είναι να μπορέσει να βρει απαντήσεις στις ερωτήσεις του.. Γι αυτό και πάντα , όταν γίνεται ξεκάθαρο ότι οι συνομιλητές  του δεν έχουν τη γνώμη που νομίζουν πως έχουν, τους καλεί να ερευνήσουν  μαζί μ αυτόν για να βρουν την απάντηση. Στον Μένωνα, ο Σωκράτης ρωτάει τον Μένωνα τι είναι αρετή . Όπως και οι περισσότεροι άλλοι συνομιλητές του Σωκράτη  σε  άλλους διαλόγους ο Μένωνας  πιστεύει πως γνωρίζει την απάντηση , αλλά αρκετά σύντομα στη συζήτηση αρχίζει να μπερδεύεται  ότι δεν είναι σε θέση να απαντήσει. Τότε  προτείνει ο Σωκράτης  να προσπαθήσουν μαζί να  βρουν την απάντηση. Ο Μένων όμως θεωρεί πως  είναι μάταιο να συνεχίσουν,  και εξηγεί το λόγο  παρουσιάζοντας τον Σωκράτη με ένα δίλλημα

<<Και πώς θα ερευνήσεις , Σωκράτη ένα πράγμα που δεν ξέρεις  τι θα προτάξεις  και θα αναζητήσεις. Η και αν  ακόμα  βρεθείς όσο το δυνατόν πιο κοντά του, πώς θα ξέρεις ότι αυτό είναι εκείνο που δεν ήξερες>>Μένων 80 d5-9)

Ο λόγος για τον οποίο είναι μάταιο να συνεχίσουν την προσπάθεια , κατά τη γνώμη του, σχετίζεται με το ότι δεν γνωρίζουν την απάντηση. Θεωρεί ότι είναι γενικώς μάταιο να ασχολούμαστε με οποιαδήποτε έρευνα , για τον εξής λόγο. Η γνωρίζουμε κάτι ή όχι. Αυτό που γνωρίζουμε δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνουμε έρευνα για να το ανακαλύψουμε αφού το γνωρίζουμε ήδη. Αλλά δεν αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε  να ανακαλύψουμε και τις απαντήσεις τις οποίες δε γνωρίζουμε. Μια και δε γνωρίζουμε ήδη τη σωστή απάντηση, δε θα έχουμε τη δυνατότητα να κρίνουμε με σιγουριά ότι κάποια απάντηση είναι σωστή, ακόμα και αν   τύχει να τη συναντήσουμε κατά τη διάρκεια της έρευνας μας. Πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι ο Μένων   δεν αναφέρεται σε οποιαδήποτε είδους έρευνα. Δε λέει π.χ. ότι είναι αδύνατον να ανακαλύψουμε το όνομα κάποιου που δεν τον γνωρίζουμε  η την  ημερομηνία της μάχης του Βατερλό.  Όσον αφορά τέτοιου είδους θέματα, δεν παρουσιάζει καμία  γνώμη στον Μένωνα.Το είδος  έρευνας για το οποίο ενδιαφέρεται είναι θεωρητικό, όπως η φιλοσοφία, ή τα μαθηματικά.

Ο Σωκράτης όμως πιστεύει ότι είναι σε θέση να αποδείξει  ότι ο Μένων κάνει λάθος, και προσπαθεί να το κάνει με τον περίφημο  μύθο της Ανάμνησης. Σύμφωνα με αυτόν τον Μύθο ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα προέρχεται από του Πυθαγορείους, η ψυχή μας υπήρχε πριν κατοικήσει στο σώμα μας, και εξακολουθεί να υπάρχει μετά το θάνατο μας.Το σημαντικό όμως εδώ δεν είναι τόσο η αθανασία της ψυχής, αλλά οι γνωσιολογικές επιπτώσεις αυτής της αθανασίας .Πριν η ψυχή κατοικήσει στο σώμα μας, έχει αποκτήσει γνώση όλων αυτών των θεμάτων που είναι αντικείμενα των θεωρητικών ερευνών. Κατά την ενσωμάτωση της όμως δε ξεχνάει, αλλά έχει τη δυνατότητα να τα ξαναθυμηθεί και συχνά τα καταφέρνει. Αυτός είναι ο περίφημος ισχυρισμός του Πλάτωνα, ότι αυτό που αποκαλούμε μάθηση στην ουσία είναι ανάμνηση.

Για να αποδείξει ότι πράγματι είμαστε σε θέση να βρούμε την απάντηση  σε μια ερώτηση την οποία δε γνωρίζουμε ήδη, ο Σωκράτης κάνει μια επίδειξη με ένα από τους δούλους του Μένωνα. Ο νεαρός δε γνωρίζει καθόλου γεωμετρία, αλλά ο Σωκράτης ισχυρίζεται ότι από μόνος του μπορεί να λύσει το γεωμετρικό πρόβλημα, απαντώντας σε ορισμένες ερωτήσεις. ……και  το βρίσκει…(.να μη κουράζω..με το παράδειγμα)….

 

 (Βιρβιδάκης, Γιαννάκης , Δημας, Ζωγραφίσης , Θανασάς,κ.α)Ελληνική φιλοσοφία και Επιστήμη από την αρχαιότητα έως τον 20 ο αιώνα.Πάτρα 2000)////////

Ο Πλάτων δηλαδή στη θεωρία της ανάμνησης, λέει ότι αυτό που ξέρουμε είναι ανάμνηση από προηγούμενες ζωές και  το ξαναθυμόμαστε. Αυτό που λέει ο κόσμος δε μπορώ να σου μάθω κάτι αν δεν το έχει μέσα σου……….

Ερώτηση ….. Μπορούμε να το  αντιληφθούμε αυτό, και….να το δεχτούμε ή να το απορρίψουμε  μέσα από τους  εαυτούς μας ανεπηρέαστοι από δόγματα και –ισμους-;;;

 

 

•  

ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΓΝΩΜΗ;;

Τι δεν είναι Συγνώμη;

Τι είναι Συγνώμη;

(με ψυχοθεραπευτικά παραδείγματα)

Η Μαρί Μπόλτερ είχε πάρα πολλά να συγχωρέσει. Γεννήθηκε από μια αλκοολική ανύμφευτη μητέρα, η οποία δεν την φρόντιζε καθόλου. Σε ηλικία 5 ετών τοποθετήθηκε σε ένα σπίτι να τη φροντίζουν και αργότερα την υιοθέτησε ένα ζευγάρι , του οποίου τα σκληρά πειθαρχικά μέτρα που την ανέτρεφαν, περιελάμβαναν και το κλείδωμα  της στο κελάρι. Στα 17 της η Μαρί ήταν σχεδόν παράλυτη από την  κατάθλιψη και υπέφερε από μυϊκούς σπασμούς, πνιγμό, υπερ οξυγόνωση, και ψευδαισθήσεις, για τα οποία οι γιατροί έκαναν λάθος διάγνωση και τη χαρακτήρισαν σχιζοφρενή. Το 1947 την έβαλαν σε δημόσιο ψυχιατρείο, όπου έμεινε για 17 χρόνια. Ήταν χρόνια απόλυτης απελπισίας και απόγνωσης. Υπήρχαν φορές που η Μαρί δεν μπορούσε ούτε να φάει ούτε να κινηθεί, και σκεπτόταν την αυτοκτονία. Στις αρχές της δεκαετίας του 60 οι γιατροί επανεξέτασαν την κατάσταση της Μαρί, και αποφάσισαν ότι δεν ήταν σχιζοφρενής, αλλά έπασχε από κατάθλιψη και διαταραχή πανικού. Με τη βοήθεια φίλων, και λειτουργών ψυχικής υγιεινής η Μαρί το 1964 πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο. Σε ηλικία 34 ετών, η Μαρί είχε δικαίωμα να νοιώθει θυμό πίκρα και απελπισία. Δεν ακολούθησε όμως αυτόν τον τρόπο ζωής. Η Μαρί παντρεύτηκε, πήρε δίπλωμα από το κολέγιο τους Σάλεμ και το Χάρβαρντ Εργάστηκε με ψυχασθενείς και έγραψε την αυτοβιογραφία της , την οποία γύρισαν ταινία το 1986, με πρωταγωνίστρια τη Μάρλο Τόμας. Όταν η Μαρί ήταν 58 ετών, επέστρεψε στο ίδρυμα που ήταν κλεισμένη τόσα χρόνια, όχι ως ασθενής, αλλά ως διευθύντρια κοινοτικών υποθέσεων. Στο άρθρο του Ασσοσιέτινγκ πρες που ανήγγειλε την πρόσληψή της, η Μαρί εξήγησε το θρίαμβό της παρά τα τεράστια εμπόδια λέγοντας , ότι δε θα είχα μεγαλώσει καθόλου, αν δεν είχα μάθει να συγχωρώ. Τι εννοούσε;

Η Συγνώμη δεν είναι Η  ψευδαίσθηση ότι δε θα ξαναπληγωθεί κάποιος.. Η ψευδαίσθηση ότιοι άλλοι φταίνε.Δεν είναι λησμονιά. Συγχωρώντας τους ανθρώπους που μας πλήγωσαν δεν σβήνουμε τις οδυνηρές εμπειρίες.Δεν είναι παράβλεψη. Η αληθινή συγνωμη δε μπορεί να επέλθει αν κάποιος αρνείται ή παραβλέπει   τις πράξεις που τον  πλήγωσαν.

Δεν είναι άφεση. Πολλοί από εμάς που μεγαλώσαμε στην Ορθόδοξη ή Καθολική εκκλησία εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας, και μετά δεχόμαστε άφεση. Εκτελούσαμε όποιον κανόνα μας επέβαλε ο ιερέας, και το <ποινικό μας μητρώο> καθαριζόταν μέχρι να αμαρτήσουμε ξανα.,να εξομολογηθούμε , και να μας δοθεί πάλι άφεση, αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό που θέλουμε να κάνουμε όταν συγχωρούμε τους ανθρώπους που μας πλήγωσαν (ψυχολογικά)

Το σου δίνω άφεση είναι λόγια που λέγονται όταν εμείς στεκόμαστε στην κορυφή του βουνού του φαρισαϊσμού, και δείχνουμε ότι δεν έχουμε ακόμα θεραπεύσει τις πληγές μας.

Η συγνωμη δεν είναι μορφή αυτοθυσίας. Το να φοράμε εμείς ένα ευγενικό χαμόγελο, και να κρύβουμε τα αληθινά μας συναισθήματα η να κάνουμε τους μάρτυρες.

Δεν είναι ξεκάθαρη αυτόματη απόφαση που λαμβάνεται μια φορά, π.χ.την πρώτη μέρα κάθε μήνα,ή  τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα. 

Η Συγνωμη είναι προϊόν συνεχούς θεραπευτικής διαδικασίας, είναι εσωτερική διεργασία. Συμβαίνει μέσα μας. Είναι αίσθηση ευεξίας, ελευθερίας αποδοχής. Είναι σημάδι θετικής αυτοεκτίμησης. Σημάδι του ποιοί είμαστε. Το να αναγνωρίσουμε ότι δε χρειαζόμαστε πλέον τη μνησικακία και την αυτολύπησή μας. Δε χρειάζεται να τιμωρήσουμε τους ανθρώπους που μας πλήγωσαν ή να κρατήσουμε άλλους σε απόσταση, για να μη πληγωθούμε πάλι. Δε τα χρειαζόμαστε σα ταυτότητα. Είμαστε κάτι περισσότερο από θύμα τραυματισμού ή αδικίας. Είναι η εσωτερική ειρήνη που νοιώθουμε όταν δε προσπαθούμε να ισοφαρίσουμε. Είναι να αποφασίσουμε ότι αρκετά με το κρυφτούλι, τον πόνο και το μίσος. Δε μας χρειάζονται πλέον .Είναι ν απελευθερώσουμε και να χρησιμοποιήσουμε καλύτερα την ενέργεια, που κάποτε καταναλωνόταν για να ελλιμενίζονται απέχθειες. Είναι η διάσπαση του φαύλου κύκλου σταματώντας να πληγώνουμε  άλλους όπως πληγωθήκαμε και εμείς.

Δεν είναι πράξη, είναι ανακάλυψη. Δεν είναι στόχος. Είναι το δώρο που δεχόμαστε επειδή έχουμε  πετυχει άλλους στόχους οι οποίοι περιλαμβάνουν και τη βελτιωμένη νοητική και σωματική υγεία!!

Η Δύναμη της Συγνωμης (Δίοδος, Αθήνα 1992)

Dr. Sidney Simon-Suzzane Simon. O Sidney Simon εχει γράψει μεταξύ άλλων και τα μπεστ σέλερ <αποσαφήνιση των αξιών> και <Ξεκολλώντας> Εργάζεται ως καθηγητής ψυχολογικής υποστήριξης στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης. Και η Suzzane  Simon εργάζεται στα δημοφιλή <εργαστήρια συγνωμης> και βοηθούν χιλιάδες ανθρώπους να απελευθερωθούν  από <αγιάτρευτες πληγές> σκληρών περιστατικών.

Οι ίδιοι οι συγγραφείς αναφέρονται στη δική τους βιωματική εμπειρία, στην αρχή του βιβλίου τους. (που περιγράφεται πιο κάτω)

Σταθήκαμε γύρω από το φέρετρο. Ο αδελφός μου, αδελφή μου και εγώ, κοιτάζοντας τα απομεινάρια του ανθρώπου που αγαπούσαμε , αλλά και μισούσαμε, τον άντρα που προσπαθούσαμε να σεβόμαστε, αλλά και φοβόμαστε.Του πατέρα μας. Όταν είμαστε μικρά , ο μπαμπάς ερχόταν στο δωμάτιο μας και μας κακοποιούσε σεξουαλικά. Άλλες φορές ξέσπαγε σε βίαια οργή χτυπώντας μας άγρια από θυμό, και απογοήτευση. Ναι αυτός ο άντρας που φάνταζε σα γίγαντας μας έκανε φοβερά πράγματα όταν είμαστε μικρά, που δε τα έχουμε  ξεχάσει .Στην πραγματικότητα αν ο μπαμπάς είχε πεθάνει 3, ή 4 χρόνια πριν, δε θα είχαμε πάει στη κηδεία του. Θα είχαμε μέσα μας πόνο, μίσος , θυμό, κατάρες. Αντ αυτού τώρα,απομακρυνθήκαμε από κοντά του γνωρίζοντας ότι θα αναπαυόταν εν ειρήνη. Τι ήταν εκείνο που μας άλλαξε; Η συγνωμη. Ισως δε πιστεύετε πως ένας άνθρωπος μπορεί να συγχωρήσει κάτι τόσο ακατανόμαστο όσο η αιμομιξία. Το μόνο που θέλαμε ήταν να σταματήσει να επεμβαίνει στη ζωή μας ο πόνος αυτός Δε ξεχάσαμε , ούτε πρόκειται να ξεχάσουμε τι μας μας συνεβη..Συμφωνήσαμε όμως, ότι δε χρειαζόταν να τον κάνουμε να πληρώσει για ότι φοβερό μας έκανε. Σταματήσαμε να βλέπουμε την αιμομιξία σα δικαιολογία για ότι στραβό στη ζωή μας. Επιτρέψαμε σε όλα αυτά να φύγουν. Ναι θεραπευτήκαμε. Και ναι συγχωρήσαμε.

Γεμίσαμε με σπόρους ντομάτας τις τσέπες του το ίδιο είδος που συνήθιζε να φυτεύει ο μπαμπάς  κάθε Άνοιξη, και χαμογελάσαμε τρυφερά όταν ψιθυρίσαμε ο ένας στον άλλον ότι κάποια μέρα θα επισκεπτόμασταν τον τάφο του και θα βρίσκαμε ένα μεγαλειώδη κήπο πάνω του. Έτσι τιμήσαμε τον άντρα που ήταν ο πατέρας μας. /////