Την εποχή της Αναγέννησης, όταν οι Ιταλοί προσπάθησαν με πάθος να αναστήσουν το μεγαλείο της Ρώμης, διαδόθηκαν οι κλασσικοί μύθοι ανάμεσα στους μορφωμένους. Για αυτους οι μυθολογίες των Ελλήνων και των Ρωμαίων τις οποίες θαύμαζαν, ήταν κάτι περισσότερο από όμορφα παραμύθια. Είχαν τέτοια πίστη στην ανώτερη σοφία των Αρχαίων, ώστε πίστευαν ότι στους μύθους τους, υπήρχε μια βαθιά και μυστηριώδης αλήθεια. Το έργο το είχε παραγγείλει για την εξοχική του έπαυλη ένα μέλος της πλούσιας και ισχυρής οικογένειας των Μεδίκων. Είτε ο ίδιος είτε κάποιος άλλος λόγιος, θα εξήγησε στο ζωγράφο, πώς παρίσταναν οι αρχαίοι την αναδυομένη Αφροδίτη. Για αυτούς τους λογίους η ιστορίας της γέννησης ήταν το σύμβολο τους περι μυστηρίου μέσα από το οποίο ήρθε στον κόσμο το θειο μήνυμα της ομορφιάς. Ο ζωγράφος αντιμετώπισε την παραγγελία με σεβασμό, και προσπάθησε να παρουσιάσει το μύθο. Το θέμα της εικόνας γίνεται άμεσα κατανοητό. Η Αφροδίτη έχει αναδυθεί από τη θάλασσα μέσα σε ένα κοχύλι που το φέρνουν στη στεριά φτερωτοί θεοί του άνεμου μέσα σε μια βροχή από ρόδα.Την ωρα που ετοιμάζεται να πατήσει τη στη γη, μια από τις Ώρες ή τις νύφες την αναδέχεται με ένα πορφυρό μανδύα. Ο Μποτιτσέλι επέτυχε εκει που απέτυχε ο Πολλαγιούλο. Η εικόνα του είναι μια αρμονική σύνθεση. Ο Πολλαγιουλο όμως θα μπορούσε να ισχυριστεί, ότι ο Μποτιτσέλι για να το επιτύχει αυτό θυσίασε μερικές από τις κατακτήσεις που ο ίδιος προσπάθησε τόσο πολύ να διαφυλάξει. Οι φιγούρες τους Μποτιτσέλι μοιάζουν λιγότερο στέρεες.. Και ούτε είναι τόσο σωστά σχεδιασμένες οσο είναι οι μορφές του Πολλαγιουλο η τους Μαζάτσιο. Η Αφροδίτη του Μποτιτσέλι είναι τοσο όμορφη, ώστε δεν προσέχουμε τον αφύσικα μακρύ λαιμό της, τους πολύ χαμηλούς ώμους, και τον περίεργο τρόπο με τον οποίο ενώνεται με τον κορμό το αριστερό χέρι.. Όλα αυτά ενισχύουν την αίσθηση ενός απέραντου αβρού και λεπτού πλάσματος, που έφτασε στις ακτές μας σαν ουράνιο, θειο δώρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου